เรื่องมีอยู่ว่า ปกติเราเป็นคนที่แอนตี้หรือไม่ชอบพระสงฆ์ที่วัตรปฏิบัติไม่เหมาะ ไม่ควร
(ซึ่งเป็นเหตุให้ปัจจุบัน เราเสื่อมศรัทธาในสงฆ์ และไม่นิยมทำบุญกับสงฆ์/วัด)
แต่เรามีญาติ ที่เป็นน้องชายแม่ บวชเป็นพระตั้งแต่เรายังไม่เกิด เริ่มรู้จักท่านครั้งแรกตอนอายุ 10 ขวบ
แต่ไม่ได้สนิทอะไร เหมือนท่านมาเยี่ยมมาหายาย นาน ๆๆๆ มาทีหลายปีมากๆ (เกิน 5 ปี) มาครั้ง
ตอนหลังท่านไปศึกษาต่อที่อินเดีย ระดับ ปริญญาโท และเอก สำเร็จการศึกษาแล้วไปจำวัดที่ อเมริกา
จนกระทั่งท่านชราภาพอายุเกิน 60 ปีแล้ว จึงกลับทย ทำให้เราเริ่มที่จะมาสนิทและไปมาหาสู่กันมากขึ้น ในช่วง 13-14 ปีที่ผ่านมา
ปัจจุบันท่านป่วย กึ่งติดเตียง มีแต่ลูกศิษฐผู้หญิงไปคอยดูแล เพราะที่รู้มาเธอคนนั้นทำอาชีพอิสระ
ส่วนเราทำงานประจำ ไม่สะดวกไปดูแลบ่อย ๆ ไปดูไปเยี่ยมบ้างตามสมควร เดือนละครั้งหรือสองครั้ง
พระในวัดเล่าว่าท่านไม่มีเงินรักษาตัว เพราะเงินท่านหมดแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด เจ้าอาวาสบอกว่า ตอนอยู่อเมริกาท่านทำทัวร์ธรรมะ
ร่วมกับลูกศิษฐผู้หญิงคนที่ดูแลท่านอยู่ตอนนี้ ซึ่งประเมินว่าจากธุรกิจที่ทำร่วมกัน น่าจะมีเงินเหลืออย่างน้อย ๆ ต้องหลักสิบล้าน
หรืออย่างน้อยสุดๆๆ ต้องไม่ต่ำกว่า 4-5 ล้านบาท แต่ทำไมตอนนี้ไม่มีเงินเหลืออยู่เลย
เราได้ฟังแล้วแอบรู้สึกรับไม่ได้อย่างแรงกับตรงนี้ที่ว่าท่านทำธุรกิจทัวร์ธรรมะ ซึ่งเราเพิ่งมารู้ตอนนี้
กับอีกอย่างหนึ่งคือท่านไปร่ำเรียน จนจบป.โท - ป.เอก แต่ท่านกลับมาจำวัดอยู่ที่ไทยเฉยๆ ไม่ทำอะไรที่น่าจะเป็นประโยชน์มากกว่านี้
มีคนเชิญท่านให้ไปเป็นเจ้าอาวาส แต่ท่านไม่ไป สิ่งที่ไปร่ำเรียนมาไม่ได้เอามาทำประโยชน์อะไรกับใครเลย
มองมุมนึงคือท่านสันโดษ ไม่ชอบยุ่งกับใคร มองอีกมุมคือท่านรักสบาย อยู่เฉย ๆ ดีกว่า แม้แต่ตำแหน่งใด ๆ ในวัดท่านก็ไม่รับ ไม่ทำ
แต่เจ้าอาวาสบอกว่าท่านเปิดซุ้มพระเช่าของท่าน ให้คนมาขายในวัด มาขอเปิดซุ้มพระกับเจ้าอาวาสเองโดยตรงเลย
และรายได้จากการเปิดซุ้มพระท่านก็ไม่เคยเอามาให้ทางวัดเลย ท่านเก็บเข้าตัวท่านเองหมด ทั้งอยู่ฟรี ค่าน้ำไฟต่าง ๆ ก็ไม่เคยจ่ายให้วัด
เรารู้สึกรับไม่ได้กับตรงนี้จริง ๆ ทำให้ไม่อยากไปหาหรือไปเยี่ยมท่านอีก เราจะตัดความคิดที่ไม่โอเคกับท่านออกได้อย่างไร ขอคำแนะนำหน่อย
ใจลึก ๆ เราก็คิดว่าสิ่งที่เราทำอยู่ หรือความคิดที่เป็นอยู่ของเราตอนนี้มันผิดบาปมั๊ย? กับตรงนี้ แต่ใจเรารู้สึกรับไม่ได้ และไม่อยากจะไปพบเจอหน้าท่านค่ะ จริงท่านอาพาธอยู่ เราก็ควรไปดูแลท่านบ้างในฐานะที่เป็นหลาน อันนี้เราก็เข้าใจ แต่ใจมันไม่ได้ มันไม่ไป ไม่อยากจะทำ เราควรทำอย่างไรดีคะ
ทำอย่างไรจะหยุดหรือสกัดความคิดที่รู้สึกรับไม่ได้กับอะไรบางอย่างออกไปคะ
(ซึ่งเป็นเหตุให้ปัจจุบัน เราเสื่อมศรัทธาในสงฆ์ และไม่นิยมทำบุญกับสงฆ์/วัด)
แต่เรามีญาติ ที่เป็นน้องชายแม่ บวชเป็นพระตั้งแต่เรายังไม่เกิด เริ่มรู้จักท่านครั้งแรกตอนอายุ 10 ขวบ
แต่ไม่ได้สนิทอะไร เหมือนท่านมาเยี่ยมมาหายาย นาน ๆๆๆ มาทีหลายปีมากๆ (เกิน 5 ปี) มาครั้ง
ตอนหลังท่านไปศึกษาต่อที่อินเดีย ระดับ ปริญญาโท และเอก สำเร็จการศึกษาแล้วไปจำวัดที่ อเมริกา
จนกระทั่งท่านชราภาพอายุเกิน 60 ปีแล้ว จึงกลับทย ทำให้เราเริ่มที่จะมาสนิทและไปมาหาสู่กันมากขึ้น ในช่วง 13-14 ปีที่ผ่านมา
ปัจจุบันท่านป่วย กึ่งติดเตียง มีแต่ลูกศิษฐผู้หญิงไปคอยดูแล เพราะที่รู้มาเธอคนนั้นทำอาชีพอิสระ
ส่วนเราทำงานประจำ ไม่สะดวกไปดูแลบ่อย ๆ ไปดูไปเยี่ยมบ้างตามสมควร เดือนละครั้งหรือสองครั้ง
พระในวัดเล่าว่าท่านไม่มีเงินรักษาตัว เพราะเงินท่านหมดแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด เจ้าอาวาสบอกว่า ตอนอยู่อเมริกาท่านทำทัวร์ธรรมะ
ร่วมกับลูกศิษฐผู้หญิงคนที่ดูแลท่านอยู่ตอนนี้ ซึ่งประเมินว่าจากธุรกิจที่ทำร่วมกัน น่าจะมีเงินเหลืออย่างน้อย ๆ ต้องหลักสิบล้าน
หรืออย่างน้อยสุดๆๆ ต้องไม่ต่ำกว่า 4-5 ล้านบาท แต่ทำไมตอนนี้ไม่มีเงินเหลืออยู่เลย
เราได้ฟังแล้วแอบรู้สึกรับไม่ได้อย่างแรงกับตรงนี้ที่ว่าท่านทำธุรกิจทัวร์ธรรมะ ซึ่งเราเพิ่งมารู้ตอนนี้
กับอีกอย่างหนึ่งคือท่านไปร่ำเรียน จนจบป.โท - ป.เอก แต่ท่านกลับมาจำวัดอยู่ที่ไทยเฉยๆ ไม่ทำอะไรที่น่าจะเป็นประโยชน์มากกว่านี้
มีคนเชิญท่านให้ไปเป็นเจ้าอาวาส แต่ท่านไม่ไป สิ่งที่ไปร่ำเรียนมาไม่ได้เอามาทำประโยชน์อะไรกับใครเลย
มองมุมนึงคือท่านสันโดษ ไม่ชอบยุ่งกับใคร มองอีกมุมคือท่านรักสบาย อยู่เฉย ๆ ดีกว่า แม้แต่ตำแหน่งใด ๆ ในวัดท่านก็ไม่รับ ไม่ทำ
แต่เจ้าอาวาสบอกว่าท่านเปิดซุ้มพระเช่าของท่าน ให้คนมาขายในวัด มาขอเปิดซุ้มพระกับเจ้าอาวาสเองโดยตรงเลย
และรายได้จากการเปิดซุ้มพระท่านก็ไม่เคยเอามาให้ทางวัดเลย ท่านเก็บเข้าตัวท่านเองหมด ทั้งอยู่ฟรี ค่าน้ำไฟต่าง ๆ ก็ไม่เคยจ่ายให้วัด
เรารู้สึกรับไม่ได้กับตรงนี้จริง ๆ ทำให้ไม่อยากไปหาหรือไปเยี่ยมท่านอีก เราจะตัดความคิดที่ไม่โอเคกับท่านออกได้อย่างไร ขอคำแนะนำหน่อย
ใจลึก ๆ เราก็คิดว่าสิ่งที่เราทำอยู่ หรือความคิดที่เป็นอยู่ของเราตอนนี้มันผิดบาปมั๊ย? กับตรงนี้ แต่ใจเรารู้สึกรับไม่ได้ และไม่อยากจะไปพบเจอหน้าท่านค่ะ จริงท่านอาพาธอยู่ เราก็ควรไปดูแลท่านบ้างในฐานะที่เป็นหลาน อันนี้เราก็เข้าใจ แต่ใจมันไม่ได้ มันไม่ไป ไม่อยากจะทำ เราควรทำอย่างไรดีคะ