เกริ่นก่อนนะคะว่าแฟนคนนี้คบกันมาประมาณ9เดือน ที่ผ่านมาตามปกติคือรักกันดี แต่พอมีปัญหากันเท่านั้นแหละค่ะ จะทะเลาะค่อนข้างหนัก ไม่ถึงขั้นหยาบคายใส่กัน แต่ต่างคนต่างไม่หันหน้ามาเปิดใจคุยกันเลย และไม่มีใครเริ่มที่จะง้อก่อน เลยระหองระแหงกันมานานมาก จนเมื่อบ่ายของวันนี้เราระเบิดอารมณ์ใส่เขา(ไม่ได้หยาบคายนะคะ) ด้วยความที่เราสองคนงอนกันจนไม่มีใครเริ่มบทสนทนาก่อนมาสองสามวันแล้ว และเราเองก็เครียดเรื่องมหาลัยมากๆ จนเราทนไม่ไหวเลยบอกเลิกไปค่ะ เขาพยายามที่จะยื้อเรา ถามหาเหตุผลซ้ำๆ ตรงนี้เรารู้สึกเราไม่อยากจะคุยกับเขาต่อแล้ว ยอมรับจริงๆค่ะว่ามีแต่อารมณ์โมโหจนเรียกว่าไม่รับฟังอะไรเลยก็ยังได้ ในส่วนนี้เราผิดจริงๆค่ะ

แต่สุดท้ายเราไม่คืนคำที่จะขอเลิกเขา เพราะนอกจากเรื่องที่เราทะเลาะกันแต่ไม่คุยกันให้เข้าใจ ก็มีเรื่องต่างๆอีกมากที่รู้สึกว่าอยู่ไปแล้วมันอึดอัด และไม่เห็นความคืบหน้าในความสัมพันธ์ที่มันดีขึ้นค่ะ เช่น เราคอยช่วยเหลือเขาเรื่องการเงินในหลายๆครั้งเพราะเรามีรายได้เสริมจากการรับวาดภาพ เราเคยบอกไปแล้วว่าทำไมไม่หางานทำล่ะ เขาบอกว่ามันเหนื่อยและลำบาก เพราะเขาเคยทำมาหลายที่แต่มันก็ไม่คุ้มกับค่าแรงที่ได้มาใช้ในชีวิตประจำวัน จนบางครั้งเราจำเป็นต้องช่วยเขาจริงๆเพราะบางทีผู้ปกครองของเขาก็ไม่ได้ให้เงินเขามาค่ะ, เขาไม่ค่อยยอมที่จะง้อก่อน ทั้งๆที่ขอโทษมาคำเดียวเราก็ใจอ่อนแล้ว, ในความสัมพันธ์มีแต่อะไรเดิมๆ ไม่มีการชวนไปเที่ยว นอกจากเราจะเป็นคนชวนเขาออกไปข้างนอกเท่านั้น, ไม่มีการเอาใจหรือทำอะไรพิเศษให้เหมือนช่วงแรกๆที่คบกัน มีแต่เราที่คอยทำให้เสมอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันครบรอบที่ผ่านมา ทั้งๆที่สิ่งที่ทำให้ได้ไม่จำเป็นต้องซื้อสิ่งของอะไรเลย

จนพอเรามาคิดๆดูแล้วเราทั้งคู่เปลี่ยนอะไรให้กันและกันไม่ได้เลย เลยคิดว่าเลิกกันดีกว่าจะได้สบายใจกันและต่างคนต่างอยู่ คิดเรื่องมหมหาลัย

ยังไงให้คำแนะนำและมาแชร์ปสก.กันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ