ไม่แน่ใจว่าเกิดขึ้นตอนไหน แต่มันอาจจะเป็นช่วงที่เรากำลังเครียดเรื่องของแม่(ช่วงนั้นเป็นข่วงสอบ บวกกับมีเรื่องให้คิดมากด้วยค่ะ) เพราะตอนนั้นแม่ของเราไม่สบาย เราจะชอบคิดในใจว่าขออย่าให้แม่ป่วย แต่อยู่ๆเราก็คิดเป็นเรื่องแก่ลบขึ้นมาเกี่ยวกับความตาย ปกติเราไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนแต่ตอนนั้นอยู่ๆก็มีเหมือนกันความคิดแว้บเข้ามา เราก็พยายามไม่คิดมันก็โอเคไม่คิดอะไรต่อแล้ว แต่มันจะมีประโยคที่ว่าขอให้แม่ตาย แว้บเข้ามาในหัวของเรา เหมือนมีอีกเสียง แต่ความคิดของเราอีกฝั่งนึงก็บอกไปว่าเราไม่ได้คิดแบบนั้น เรายอมรับว่าเรามีคำนั้นผุดขึ้นมา แต่เราไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลย เราเป็นคนที่รักแม่รักครอบครัวมากๆๆเราเซนซิทีฟเรื่องแม่ เรื่องของครอบครัว เราขอโทษตัวเองขอโทษแม่ยอมรับความคิดประโยคของตัวเองที่แทรกเข้ามาในความคิดตลอด เพราะอีก1ความคิดของเรามันคอยเตือนเราอยู่เสมอ เราทำตามที่นักจิตแล้วก็ไปอ่านที่พระท่านสอนมาว่าอย่าไปสนใจความคิดนั้น เราก็พยายามทำตามมันก็ค่อยๆดีขึ้นค่ะ เริ่มคิดในลงแต่ก็ยังคิด มันยังมีเหมือนประโยคนั้นแทรกเข้ามาในหัวเราตลอด แต่ไม่ได้ผุดขึ้นมาในความคิดตลอดนะคะ มาเป็นช่วงๆค่ะ พอเราจะเริ่มหายดีเหมือนไปเจอประโยคอะไรที่มันเซนซิทีฟอีกรอบมันก็ทำให้ประโยคนั้นกลับมาในหัวเราอีกรอบนึง เเต่เราใช้ชีวิตได้ปกตินะคะ แต่มันเป็นความไม่สบายในประโยคนั้นที่มันผุดมาในหัวตลอด เราเองเป็นวิตกกังวลด้วยค่ะ ทำให้กลัว คิดมาก ไม่สบายใจ เพราะตัวเราเองพื้นฐานไม่ใช่คนคิดมาก ปกติแป๊บๆก็หายคิดแล้ว แต่ประโยคนี้มันอยู่กับเรานานค่ะ มันเหมือนไม่ใช่เราเลย มีใครเคยๆเป็นแบบเราไหมคะ มาแชร์กันได้ค่ะ
 (เราสวดมนต์อยู่ค่ะ ทำตามที่พระท่านบอก)