(เรื่องมีอยู่ว่า)โดยส่วนตัว เป็นคนที่ชอบและมีความสุขกับการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่อนุบาล ยัยประถมทำให้เพื่อนมองเราเป็นคนแปลก แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะมันไม่ได้มีปัญหากับการใช้ชีวิตขนาดนั้น จนขึ้นมัธยมมา(ปัจุบัน.2) มันทำให้เราจำเป็นต้องหาเพื่อน และเข้าสังคม เพราะ

1.การที่เราไม่มีเพื่อนมันลำบากมากเวลาทำงานกลุ่มหากลุ่มไม่ได้เลยแถมไม่มีใครสนิดกับเรา เลยไม่มีใครเข้าหา

2.ตอนกินข้าวก็กินที่โรงอาหารไม่ได้เพราะอาจารบังคับให้โต๊ะหนึ่งนั่งน้อยสุดแค่สองคนค่าข้าวก็ยังมาแพงอีก(ToT)

3.โดนบูลลี่และมองแปลกๆจากเพื่อนในห้องและเพื่อนทั้งชั้น

เราจึงต้องปับตัวเพื่อเข้ากับเพื่อนได้ทั้งพูดมากขึ้นสนใจเรื่องที่เพื่อนในห้องสนใจดูแลหน้าและพฤติกรรมของเราด้วยในที่สุดก็คบเพื่อนได้หนึ่งคนซึ่งเรานับเค้าเป็นเพื่อนสนิดด้วยความที่เป็นครั้งแรกทำให้เราทำผิดไปมากคือในบางครั้งเราจะสนใจแต่เรื่องที่เราทำจนไม่ได้สนใจว่าเค้าทำไรพูดไรอยู่ไลก็ไม่ค่อยตอบไม่ค่คอยอ่านมันทำให้เค้าไปหาเพื่อนคนอื่นมาแทน และโดนเพื่อนคนนั้นเป่าหูและทิ้งเราไป(ต่อ)