ครอบครัวชนชั้นกลางปัจจุบันขยายมากขึ้น เป็นครอบครัวเดี่ยวมากขึ้น และส่วนหนึ่งก็ยังเป็นครอบครัวกึ่งเดี่ยวกึ่งขยาย เช่น อยู่บ้านคนละหลังกับตายาย ถ้ามีลูกก็จะฝากเลี้ยงตอนแบเบาะเพราะต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว แต่วัฒนธรรมไทยเดิมมักจะเลี้ยงไปเคลมบุญคุณตลอดเวลา กลายๆว่าต้องตอบแทนบุญคุณนะๆย้ำๆซึ่งหลายคนอบครัวตัดรำคาญหาเนอร์สเซอรี่หรือจ้างคนเลี้ยงไปเลย (ยกเว้นบางคนก็ไร้รับผิดชอบเกิดแล้วมาทิ้งให้ตายายแบบนั้นไม่ใช่เคจจะกล่าวนะ) แต่ก็ถูกตำหนิติเตียนตลอดว่าไม่รักลูกเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยงทำไมทั้งที่เล็กอยู่เลย คุณภาพการเลี้ยงก็ไม่ได้ ฯลฯ ครั้นพอกลับมาให้เลี้ยงก็บ่นตลอดเวลาว่าต้องทำอะไรเยอะแยะไปหมดเหมือนกับว่าตกลงเลี้ยงด้วยความรักหรือจำใจ สังเกตหลายบ้านประสบปัญหาแบบนี้เหมือนกัน บางมีก็อยากพูดกันตรงๆแต่คงไม่เหมือนเดิมจึงเลือกที่จะเงียบ ถ้าวันหนึ่งได้เป็นตายายคงไม่เลี้ยงไปเคลมไปเลี้ยงด้วยความรักล้วนๆร้อยๆไปเลย ถ้าให้ใจร้อยลูกหลานที่เราเลี้ยงเขาจะรู้สึกเอง โดยไม่ต้องพูดแม้แต่คำเดียว