พอเวลาเราพูดเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือความผิดหวัง พลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ทุกคนถึงพยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน
ทั้งที่เราควรจะพิจารณาหลักธรรม ว่ามันคือเรื่องปกติที่ต้องเกิดขึ้น ฝึกสติ ฝึกการปล่อยวาง ไม่ไปยึดติด
พ่อแม่บางคนก็ยังคิดว่าลูกต้องเป็นของฉัน เป็นที่รัก รู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ฉันครอบครอง ต้องการสิ่งตอบแทน
ต้องการยึดเป็นสรณะตลอดไป
หรือแม้แต่การมีความรัก แต่งงาน มีสามี ภรรยา ก็ยังยึดติดโหยหากับความรักต้องเท่าเดิม
ทุกอย่างต้องปฏิบัติเช่นเดิม รักกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย
จะมีครอบครัวมีสามี มีลูกก็มีไป คนที่ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี ต่างคนต่างปฏิบัติต่อกันตามสมควรแก่เหตุและปัจจัย
การพูดถึงเรื่องความผิดหวัง จากการคาดหวัง ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ควรพูดถึงตอนไหน
ให้ไปพูดตอนที่เราใกล้จะตายแล้วอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเช่นนั้นหรือ ?
พอเวลาเราพูดเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือความผิดหวัง พลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ทุกคนถึงพยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน
ทั้งที่เราควรจะพิจารณาหลักธรรม ว่ามันคือเรื่องปกติที่ต้องเกิดขึ้น ฝึกสติ ฝึกการปล่อยวาง ไม่ไปยึดติด
พ่อแม่บางคนก็ยังคิดว่าลูกต้องเป็นของฉัน เป็นที่รัก รู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ฉันครอบครอง ต้องการสิ่งตอบแทน
ต้องการยึดเป็นสรณะตลอดไป
หรือแม้แต่การมีความรัก แต่งงาน มีสามี ภรรยา ก็ยังยึดติดโหยหากับความรักต้องเท่าเดิม
ทุกอย่างต้องปฏิบัติเช่นเดิม รักกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย
จะมีครอบครัวมีสามี มีลูกก็มีไป คนที่ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี ต่างคนต่างปฏิบัติต่อกันตามสมควรแก่เหตุและปัจจัย
การพูดถึงเรื่องความผิดหวัง จากการคาดหวัง ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ควรพูดถึงตอนไหน
ให้ไปพูดตอนที่เราใกล้จะตายแล้วอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเช่นนั้นหรือ ?