คิดว่าห่างกันมาหลายวาระ
ในไม่ช้าคงจะเสื่อมสลาย
ไร้วี่แววกระเพื่อมคล้ายเสี่อมคลาย
มิกล้ำกราย....แม้เพียงจะพูดคุย

มีบางหนบางครั้งยังระลึก
เหมือนรู้สึกออมฝันอันหลุดลุ่ย
ลอยเคว้งคว้างวิเวกดังเมฆปุย
กลับตะกุยรวมซากจนมากพอ

เก็บเรื่องราวงดงามของความหลัง
ลืมรักชังเกี่ยวดองฤๅร้องขอ
ปล่อยไปตามยถาชะตาทอ
มิเติมต่อเคี่ยวเข็ญให้เป็นไป

หลอกตัวเองมานานประมาณหนึ่ง
วันนี้พึ่งจะตื่นดังฟื้นไข้
ยังมีเธออย่างน้อยในรอยใจ
ฝืนทำไมลำบาก...ไม่อยากลืม!!

เชิญร่วมต่อกลอนและสนทนากันตามอัธยาศัยค่ะ♥️