ตัวผมเองเป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวี ด้วยความที่ไม่ยับยั้งความอยากตัวเอง โดยติดมาตั้งแต่ปลายปี 59 ตั้งแต่อายุ 19 ปัจจุบันอายุ 27 ซึ่งตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าติดเชื้อเอชไอวี ความตั้งใจ ความฝันทั้งหมดที่อยากจะเป็น อยากจะทำได้พังทลายลง สิ้นหวัง หมดอนาคต ตลอดเวลา 8 ปีที่ผ่านมา ชีวิตได้แต่ทำสิ่งต่าง ๆ ไปวัน ๆ ไม่มีเป้าหมายอะไร ทำพอให้เสร็จไป ไม่มีแรงจูงใจ เพราะคิดเสมอว่าอีกไม่นานเราก็ตายแล้ว ทุกวันนี้นอกจากยาต้าน แล้วยังต้องกินยาคลายวิตกกังวลด้วย ปัจจุบันนี้ พอเริ่มฟื้นตัวได้สักหน่อยหนึ่ง ก็กลับมาเรียน กลับมาตั้งใจเพื่อตัวเอง ก็ยังมีบ้างที่คิดว่าจะทำไปทำไม อีกไม่นานเราก็ตายนั้น ผุดขึ้นมาบ้าง คิดเสียดายเวลาที่เสียไป ถ้าไม่เสียเวลาตรงนั้น คงเรียนจบ ได้ทำงานที่อยากทำแล้ว โดยที่ปัจจุบันได้เริ่มเรียนนิติศาสตร์ และรัฐศาสตร์ ไปพร้อมกัน ด้วยหวังว่าจะได้สานความฝันตัวเองที่อยากเป็นข้าราชการปกครอง (ยังคิดอยู่เสมอว่า ถ้าไม่ติดเอชไอวีตอนนั้น คงได้เป็นไปแล้ว) ที่มาตั้งกระทู้นี้ มิใช่เหตุผลมากมายแต่ประการใด แค่อยากมาพูดคุย ขอกำลังใจ แนวทางในการดำเนินชีวิต คำแนะนำในการเรียน และอยากจะเตือนน้อง ๆ ที่กำลังอยู่ในวัยเรียน วัยใช้ชีวิต ว่าอย่าประมาท ใช้ชีวิตให้ดี อย่าตามใจความอยากของตัวเองเกินไป ยับยั้งชั่งใจตัวเองในเรื่องกามามณ์ให้ดี จะได้ไม่เสียใจไปตลอดชีวิตนะครับ