สวัสดีค่ะ ❤️ เรากลับมาอีกแล้วกับการตั้งกระทู้เรื่องที่ทำงาน 55555 ซึ่งคราวนี้เรามาพร้อมกับประโยคตามหัวข้อเลยค่ะ
เรื่องเกิดจากการที่เรามีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมาในหัวว่า ‘เราทำงานตามหน้าที่เเละเต็มที่แล้ว ทำไมเรายังโดนว่าอยู่อีก?’ ‘เราอดทนไม่พอหรอ?’ ซึ่งมันทำให้เราไม่มีแรงจูงใจในการทำงานนี้ต่อเลย เนื่องจากเหตุการณ์ในที่ทำงานที่เราได้ผ่านมามันอาจจะมีเรื่องที่บั่นทอนแรงกายและแรงใจเราไปด้วย เลยทำให้เรามานั่งคิดและตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา เราทำงานของเราตามปกติ แต่พนง.รวมถึงเราด้วยมีแค่ 3 คนภายในกะนั้น ซึ่งงานบริการตามปกติ ถ้าชม.ขายดีในช่วงเย็นสำหรับเรา 3 คนยังไงมันก็ต้องมีงานใดงานหนึ่งที่ต้องทำไม่ทันหรือไม่สามารถทำได้ทันทีอยู่แล้ว ถึงจะมีคนทำโอทีถึง 2 ทุ่ม และวันนั้นเป็นวันที่ต้องรับขนส่งด้วยแล้วขนส่งมาลงของในช่วงเวลา 3 ทุ่ม ซึ่งร้านปิด 22.00 น.และพนง.จะต้องกลับไม่เกิน 22.15 และเราได้ส่งแชทถามผจก.แล้วว่าเรารับของได้มั้ยถ้าเขามาลงช่วงเวลานี้ คำตอบที่เขาตอบกลับมาว่าได้ เราก็เลยรับของจากขนส่งในช่วงเวลานั้น ซึ่งงานหลักประจำวันเราก็มีอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นการแบ่งพนง.ยืนเครื่องคิดเงิน การเติมของที่ชั้นขาย การเติมรูโล่ง ดึงหน้าและถ่ายรูปปิดกะ การปิดเครื่องขาย ปิดร้านกาแฟ การเตรียมจัดโปรใหม่ในวันถัดไป ซึ่งทั้งหมดต้องทำให้เสร็จก่อนเวลา 22.00 น.ที่เป็นเวลาปิดร้าน กับการที่พนง.กะมีอยู่แค่ 3 คน
ตอนที่รับสินค้าเราต้องเปลี่ยนกับพนง.ให้มารับของแทนด้วยเนื่องจากเรามีงานที่เราต้องทำด้วยคือการปิดเครื่องขายและนับเงินส่งให้กะเช้าของวันถัดไป การส่งงานจัดเตรียมโปรวันพุธ การรับสินค้าจากขนส่งเสร็จในเวลา 22.20 ซึ่งเลยเวลาเลิกงานแล้วและงานภายในร้านยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี เรากับพนง.เลยเร่งทำงานให้ได้ไวที่สุด ได้กลับบ้านกันเกือบ 5 ทุ่มแถมยังไม่ได้โอทีอีก 5555555 (ผจก.หยุดนะคะวันอังคาร)
เราเลิกงานแล้วเราต้องรีบกลับบ้านนอนเพราะต้องไปทำโอที 8 โมงเช้าซึ่งต้องเข้างานเวลา 07.45 น. เราตื่นมาและเห็นไลน์เด้งเยอะมากเลยเข้าไปอ่าน สรุปว่าผจก.เด้งว่าเรื่องงานของเมื่อวานแบบเยอะมาก ในตอนนั้นเส้นความอดทนเราขาดผึงทั้งๆที่ผ่านมาเราอดทนได้ตลอด เราเลยปิดไลน์ ปิดเครื่องแล้วนอนมองเพดานอยู่อย่างนั้นไม่ได้ไปทำงาน และคิดว่าเราทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วใช่มั้ย?
วันนี้เราเลยไปคุยกับพ่อแม่ของเราเรื่องงาน พ่อกับแม่ก็โอเคที่เราตัดสินใจจะเปลี่ยนงานใหม่และไม่ซ้ำเติมเราเนื่องจากท่านรู้เรื่องการทำงานของเราอยู่แล้วและพวกท่านก็ห่วงเราเหมือนกัน เราเลยไลน์ไปบอกผจก.ว่าพรุ่งนี้เราไม่ไปทำงานแล้วนะ เขาก็ตอบมาว่าให้เราคีย์ลาออกมาได้เลย (อ่า ผจก.เขาเคยแชทบอกแล้วว่าใครจะออกก็ออกเลย เขาไม่ง้อไว้ เราเลยเข้าใจถ้าเขาจะตอบมาแบบนั้น)
สรุปผลว่า สิ่งที่เราตัดสินใจทำก็คือ เราหมดความอดทน หรือ เราไม่อดทนต่อสิ่งที่เจอคะ? เพราะมีผู้ใหญ่ที่บ้านที่ไม่ใช่พ่อแม่เราบอกว่าเราไม่อดทนกับงานเลย
“การหมดความอดทน” หรือ ”การไม่อดทน” ประโยคไหนคือคำนิยามที่ถูกต้องสำหรับการลาออกจากงาน?
เรื่องเกิดจากการที่เรามีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมาในหัวว่า ‘เราทำงานตามหน้าที่เเละเต็มที่แล้ว ทำไมเรายังโดนว่าอยู่อีก?’ ‘เราอดทนไม่พอหรอ?’ ซึ่งมันทำให้เราไม่มีแรงจูงใจในการทำงานนี้ต่อเลย เนื่องจากเหตุการณ์ในที่ทำงานที่เราได้ผ่านมามันอาจจะมีเรื่องที่บั่นทอนแรงกายและแรงใจเราไปด้วย เลยทำให้เรามานั่งคิดและตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา เราทำงานของเราตามปกติ แต่พนง.รวมถึงเราด้วยมีแค่ 3 คนภายในกะนั้น ซึ่งงานบริการตามปกติ ถ้าชม.ขายดีในช่วงเย็นสำหรับเรา 3 คนยังไงมันก็ต้องมีงานใดงานหนึ่งที่ต้องทำไม่ทันหรือไม่สามารถทำได้ทันทีอยู่แล้ว ถึงจะมีคนทำโอทีถึง 2 ทุ่ม และวันนั้นเป็นวันที่ต้องรับขนส่งด้วยแล้วขนส่งมาลงของในช่วงเวลา 3 ทุ่ม ซึ่งร้านปิด 22.00 น.และพนง.จะต้องกลับไม่เกิน 22.15 และเราได้ส่งแชทถามผจก.แล้วว่าเรารับของได้มั้ยถ้าเขามาลงช่วงเวลานี้ คำตอบที่เขาตอบกลับมาว่าได้ เราก็เลยรับของจากขนส่งในช่วงเวลานั้น ซึ่งงานหลักประจำวันเราก็มีอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นการแบ่งพนง.ยืนเครื่องคิดเงิน การเติมของที่ชั้นขาย การเติมรูโล่ง ดึงหน้าและถ่ายรูปปิดกะ การปิดเครื่องขาย ปิดร้านกาแฟ การเตรียมจัดโปรใหม่ในวันถัดไป ซึ่งทั้งหมดต้องทำให้เสร็จก่อนเวลา 22.00 น.ที่เป็นเวลาปิดร้าน กับการที่พนง.กะมีอยู่แค่ 3 คน
ตอนที่รับสินค้าเราต้องเปลี่ยนกับพนง.ให้มารับของแทนด้วยเนื่องจากเรามีงานที่เราต้องทำด้วยคือการปิดเครื่องขายและนับเงินส่งให้กะเช้าของวันถัดไป การส่งงานจัดเตรียมโปรวันพุธ การรับสินค้าจากขนส่งเสร็จในเวลา 22.20 ซึ่งเลยเวลาเลิกงานแล้วและงานภายในร้านยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี เรากับพนง.เลยเร่งทำงานให้ได้ไวที่สุด ได้กลับบ้านกันเกือบ 5 ทุ่มแถมยังไม่ได้โอทีอีก 5555555 (ผจก.หยุดนะคะวันอังคาร)
เราเลิกงานแล้วเราต้องรีบกลับบ้านนอนเพราะต้องไปทำโอที 8 โมงเช้าซึ่งต้องเข้างานเวลา 07.45 น. เราตื่นมาและเห็นไลน์เด้งเยอะมากเลยเข้าไปอ่าน สรุปว่าผจก.เด้งว่าเรื่องงานของเมื่อวานแบบเยอะมาก ในตอนนั้นเส้นความอดทนเราขาดผึงทั้งๆที่ผ่านมาเราอดทนได้ตลอด เราเลยปิดไลน์ ปิดเครื่องแล้วนอนมองเพดานอยู่อย่างนั้นไม่ได้ไปทำงาน และคิดว่าเราทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วใช่มั้ย?
วันนี้เราเลยไปคุยกับพ่อแม่ของเราเรื่องงาน พ่อกับแม่ก็โอเคที่เราตัดสินใจจะเปลี่ยนงานใหม่และไม่ซ้ำเติมเราเนื่องจากท่านรู้เรื่องการทำงานของเราอยู่แล้วและพวกท่านก็ห่วงเราเหมือนกัน เราเลยไลน์ไปบอกผจก.ว่าพรุ่งนี้เราไม่ไปทำงานแล้วนะ เขาก็ตอบมาว่าให้เราคีย์ลาออกมาได้เลย (อ่า ผจก.เขาเคยแชทบอกแล้วว่าใครจะออกก็ออกเลย เขาไม่ง้อไว้ เราเลยเข้าใจถ้าเขาจะตอบมาแบบนั้น)
สรุปผลว่า สิ่งที่เราตัดสินใจทำก็คือ เราหมดความอดทน หรือ เราไม่อดทนต่อสิ่งที่เจอคะ? เพราะมีผู้ใหญ่ที่บ้านที่ไม่ใช่พ่อแม่เราบอกว่าเราไม่อดทนกับงานเลย