รบกวนช่วยแนะนำหนังสือนิยายไทยรุ่นเก่าๆ แบบที่อ่านแล้วรู้เลยว่าคนเขียนผ่านอะไรมาเยอะ สำนวนภาษาสวยโบราณหน่อยค่ะ ไม่ค่อยชอบอ่านนิยายที่ภาษาทันสมัยแบบนักเขียนยุคปัจจุบันนี้(ขอยุคเก่าๆ) ขอแนวที่เรื่องหนักหน่วง บีบหัวใจ ดราม่า เศร้า แต่จบดีไม่ค้างคา อารมณ์แบบระหว่างทางตัวเอกเจอแต่เรื่องดราม่า ซวยซ้ำซวยซ้อน แต่สุดท้ายจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งก็จะดีมากค่ะ 
  พอดีพึ่งออกจากวงการนิยายจีน มาเริ่มอ่านนิยายไทยรุ่นเก่าๆไม่กี่เดือนมานี้ค่ะ ตอนนี้เรื่องที่มีส่วนใหญ่จะซื้อเป็นอีบุ๊กใน MEB ค่ะ ที่อ่านแล้วก็จะมี
ว.วินิจฉัยกุล/แก้วเก้า (จะชอบอ่านช่วงยุค ร.5,ร.6 เป็นพิเศษค่ะ)
- ช่อมะลิลา (ชอบเรื่องนี้มากๆ อ่านแล้วอยากไปอยู่ในยุคนั้นเลยค่ะ)
- มาลัยสามชาย (ชอบน้อยกว่าช่อมะลิลานิดนึงค่ะ แต่ก็สนุกดี)
- ราตรีประดับดาว

กฤษณา อโศกสิน
- น้ำผึ้งขม
- ระฆังวงเดือน

ทมยันตี 
- ทวิภพ (ไม่ค่อยดราม่าแต่สนุกดีค่ะ)

ดอกไม้สด
- นิจ

ตอนนี้มีสนใจหนังสือของม.มธุการี แต่ใน MEB มีไม่กี่เรื่องเองค่ะ เลยไม่ได้ซื้ออ่านเลยสักเรื่อง ยังไงก็รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่า