แม่เรามีลูก3คนเราคือคนเล็กสุดและแม่ก็คาดหวังกับเราไว้และวัน1แม่เราไปรับลูกบุญธรรมมา1คนแม่เปลี่ยไปเลยหลังจากนั้นยังไม่พอพอพี่เราทำงาน(ม.4เอกทวิ)รถก็ไม่อยู่บ้านเพราะต้องไปส่งพี่ที่ทำงานไกลแม่เราก็อารมร้อนมากขึ้นส่วนพี่ก็เป็นคนอารมร้อนเหมือนกันแม่ไม่กล้าบ่นพี่เราเลยแต่พอเราทำผิดนิดๆหน่อยๆเราก็โดนด่าไล่ให้ไปต.ยบ้างแรดบ้างเราได้แต่เงียบเพราะเราเบื่อและชินแล้วเราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากที่รองรับอารมของแม่ส่วนพี่เราไม่เคยโดนด่า        รึ ว่าอะไรแรงๆเลยเราไม่เข้าใจว่าทำไมเราผิดตลอดไม่อยากอยู่บ้านแต่เราไม่อยากรบกวนบ้านเพื่อนเราเราได้แต่ทนทนทนทนเพราะทำไรไม่ได้เลยหาว่าเราชอบสั่งของทั้งๆที่เราก็สั่งมาให้เขาหาว่าเก็บเงินไม่อยู่นู่นนี้นั้นมีอะไรก็ซื้อไปให้แต่เขาไม่คิดถึงใจเราเลยเราไม่อยากอยู่แล้วอยู่ก็เหนื่อยเปล่าๆเราผิดมากไหมที่ทำตัวแบบนี้งานก็ช่วยแต่หาว่าไม่ช่วยแล้วก็เอาเราไปเล่าอยากหนีไปจากครอบครัวแบบนี้มากเลยค่ะถ้าเราต.ยไปก็น่าจะจบๆแท้ๆเขาก็ใจดีกับทุกคนในบ้านยกเว้นเราเขาก็บอกว่าจะเอาเน็ตออกเราก็เครีดเพราะอยากได้อะไรก็ต้องหางเงินซื้อเองไม่เหมือนพี่ๆที่แม่ซื้อให้ตลอดแล้วเราก็ใช้ต่อ
         ไม่มีไรแล้วแค่อยากระบายอาจพิมพ์ผิดพิมพ์ตกไปบ้างนะคะบางท่านอาจจะงงๆก็ต้องขอโทษด้วยคะ่