ตั้งแต่รถพี่เกิ้ล วิ่งบนถนนของประเทศไทย
มีครั้งเดียวที่ผมทันเห็นแบบไกลๆ ขณะที่นั่งอยู่บนรถเมล์
และเห็นแค่เพียงสามวินาที รถก็เลี้ยวหายไปสุดสายตา

บ้านผมอยู่ชานเมืองกรุงเทพฝั่งตะวันออก
ผมไปส่องสตรีทวิว รถเข้าซอย ผ่านหน้าบ้านผมทุกปี
และให้ตายซิ ผ่านมาตอนผมอยู่บ้านทุกครั้งแลย นับได้หกครั้ง
ถามว่ารู้ได้ไง ว่ารถผ่านตอนอยู่บ้าน เพราะมันจะมีของสิ่งหนึ่ง
ที่ผมจะแขวนเอาไว้หน้าบ้าน นั่นคือผมอยู่บ้าน แล้วมันก็มีสิ่งนั้นทุกครั้งที่รถผ่านเข้ามาในซอย

ชาตินี้จะได้เห็นไหมหนอ ผมเตรียมพร้อมแล้วว่า
ถ้าเจอรถผ่านหน้า จะยืนตรงแล้วชูสามนิ้ว โป้งชี้ก้อย
แน่นอนหน้าจะถูกเบลอ แต่ผมก็จะมีความสุขมากมาย

แต่สิ่งหนึ่งที่มีความสุขแบบทุกข์ๆคือ
นานๆผมจะเข้าไปส่องบ้านแฟน(เก่า) ส่องมาแล้วสี่ปี
บ้านเธอก็เปลี่ยนไปทุกปี สิ่งที่เปลี่ยนคือ กระถางต้นไม้ที่เรียงรายอยู่หน้าบ้าน
แต่นั่นแหละ ได้แค่ส่องหน้าบ้าน เพราะเราคนละทางกันไปแล้ว
อย่าบอกเลิกกัน ก็เป็นเพื่อนกันได้นะ ไม่ละเมอจ้า โย่!!!