ผมเป็นเด็กม.6ครับ กำลังจะเข้ามหาลัยละ ผมเก็บ portfolioงานแข่งมาตั้งแต่ม.4(ส่วนใหญ่เป็นโครงงานวิชาการ ตอบปัญหาไม่มีเลยครับเพราะค่อนข้างโง่ ทางวิชาการ ทฤษฎี) ผมก็มีความฝันครับคืออยากเข้าวิศวะเครื่องกล บางมด ใกล้บ้าน คุณภาพมหาลัยก็ไม่ได้น้อยหน้า ก็นั่งเขียน port เขียนไรไป ซึ่งผมมั่นใจมากๆว่าติดแน่ๆ แต่ใครๆก็เอาแต่บอก ทำไมไม่เข้าจุฬาละ จุฬานั้น จุฬานู่น ผมยอมรับครับว่าจุฬาเป็นมหาลัยอันดับ1 connection ก็ดี บรรยากาศ ผู้คน มันดีกว่าอยู่แล้ว ยิ่งบ้านผมทำธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้วก็ย่อมอยากให้มี connection เป็นธรรมดา แต่ผมก็มีความฝันเป็นของผม ยังไงซะผมก็ยื่นถ้าติดผมก็เอาอยู่ดีแหละ🤪(อีกอย่างพอไม่มีพอร์ทตอบปัญหาวิชาการก็เหมือนจะยื่นไม่ได้ด้วย ซึ่งผมก็ค่อนข้างเครียดและสองจิตสองใจอยู่)

        แต่พอเพื่อนในกลุ่มโครงงานผมเหมือนรู้ว่าผมไม่ได้อยากเข้าจุฬาเหมือนพวกเขาก็เหมือนจะถูกปฏิบัติเปลี่ยนไป ทั้งโดนแซะ บางครั้งโดนเมิน โดนกระแนะกระแหน (เขาก็พยายามเกลี่ยกล่อมผมตอนแรกๆแหละครับถึงจุฬา แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิม) กลายเป็นผมเหมือนส่วนเกินของกลุ่มที่ใครๆก็ไม่อยากให้ทำงาน ทำแต่ละอย่างก็มีแต่ใช้แรงงาน หรือ เก็บของ เก็บกวาด ปิดห้องคนสุดท้าย ผมเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่ค่อยได้และคิดมากสุดๆก็สีหน้าบอกอารมณ์เลยเขาก็ไม่ได้สนใจหรือไรผมเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆหรือแค่คนร่วมงานกันแน่ ผมไม่ใช่เด็กเรียนที่จะมาฟังหรือคุยเรื่องสาระในช่วงปิดเทอมได้ ไม่ได้มีไอเดียอะไรที่มันจุดประกาย ผมเลยรู้สึกแตกแยกอย่างสิ้นเชิงทั้งที่เมื่อก่อนก็ยังคุยกันในเรื่องธรรมดา หรือ ชิวๆผ่านๆไปแต่ละวันได้ ผมอยากจะรู้จริงๆแค่อยากเข้า บางมด เกษตร ไม่ได้อยากเข้า จุฬา มันผิดขนาดนั้นเลยหรอครับ 😔ช่วงนี้ทั้งเครียดเรื่องเรียน ไหนจะเรื่องสังคม บรรยากาศรอบข้างอีก ผมเข้าใจว่าแค่ไม่ต้องสนใจ แต่ก็นะผมคนคิดมากพยายามมากเลยที่จะไม่คิด หรือ ไม่สนพวกเขาแต่ยังไงก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่ดี ผมเลยอยากจะมาระบายนิดหน่อย+ขอคำปรึกษาด้วยครับ😔😔