สวัสดี ตามหัวข้อ เราอยากได้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเรา เราจะเล่าก่อนนะคะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง คือเราอ่ะ มีเพื่อนสนิทที่โรงเรียน2คน เราสนิทกันมากๆ ก็คือไปไหนไปกันตลอด แต่เมื่อไม่นานมานี่(จริงๆก็ค่อนข้างนานเลย) เราเริ่มจะเป็นส่วนเกินของกลุ่ม กลุ่มเรามีกันเป็นกลุ่มใหญ่ค่ะ มีประมาณ7คน แต่ที่นี้อ่ะ เราจะมีกลุ่มย่อย2กล่ม เป็นกลุ่มที่เราอยู่4คน กับกลุ่มแยกที่ไปกันอีก3คน

มาพูดถึงกลุ่มเรา4คนดีกว่า เราเป็นเพื่อนสนิทกันมากๆอยู่3คน อีกคนที่เพิ่งเข้ามาจริงๆมีกลุ่มของตัวเองอยู่แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถึงเข้ามาอยู่ในกลุ่มเราได้ แต่เราก็ไม่ได้อะไร ก็แบบ เออ มีเพื่อนเยอะก็ดี เราคิดยังงั้นนะ แล้วที่นี่ ปัญหาคือเรากับเพื่อนในกลุ่มเริ่มที่จะไม่จำเป็นต้องมีเรา แบบ ถ้าจะไปไหนอ่ะก็จะไปกัน2คน หรือ3คน โดยไม่ต้องมีเรา ถ้าเราไม่ร้องขอก็จะถูกลืม ถ้าเราไม่เรียกร้องความสนใจก็จะไม่มีใครมาสนใจ เหมือนว่าเพื่อนที่เราคิดว่าสนิทอ่ะ ไม่จะเป็นต้องมีเราก็ได้ เราคิดว่าจะไม่เรียกร้องแล้ว ด้วยความที่เราอ่อนไหวง่าย พูดหยาบมากๆอารมณ์มันก็อ่อนไหว เราอ่อนไหวกับคำพวกนี่อ่ะ เช่น โง่จังวะ อีเอ๋อ อีติ๋ม เงี้ยอ่ะ เราพยายามชินแล้วค่ะ เราพยายามคิดว่าแบบ มันก็แค่คำปกติป่ะ พูดกับเพื่อนก็ปกติ จริงๆเราเคยทนไม่ไหวต้องเคลียร์กันตรงๆ เราเคยพูดอย่างจริงจังไปแล้วว่าเราไม่ชอบ เราไม่โอเค ตอนแรกเพื่อนมันก็ปรับค่ะ แค่ก็แค่ตอนแรก5555

เราเริ่มที่จะเป็นส่วนเกิน เริ่มที่จะไม่จำเป็นต้องมีเราก็ได้ เราทนเรื่องท็อกซิกไม่ไหวก็เริ่มที่จะปรับตัวค่ะ555 ค่อนข้างเก่งเลย เราเริ่มที่จะไม่เรียกร้อง เริ่มที่จะอยู่คนเดียวหรือไปกับใครก็ได้ที่เปิดรับเราในตอนนั้น ยังไงเราก็แค่เด็กค่ะ วันนี้ก็แค่มาระบายเฉยๆ สังคมสำหรับเรามันแคบค่ะ สมองเราให้ความสำคัญกับมิตรภาพ และเริ่มที่จะไม่สนใจสุขภาพจิตตัวเอง แต่ๆๆ ตอนนี้ก็ดีขึ้นนะคะ ตอนนี้เราเริ่มไม่แคร์คนที่ไม่สนใจเราได้แล้วค่ะ จากที่ให้ใจไป80 ตอนนี้เราให้แค่50แล้วน้า เก่งซู้ดดด😎 แค่นี้แหละ ระบายเฉยๆ พอได้ระบายมันก็คบจะดีขึ้น งี้แหละ เด็กคนนึงมันก็คิดมากคิดเยอะงี้แหละค่ะ เดี๋ยวโตขึ้นอีกหน่อยเราคงจะจัดการตัวเองได้ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบค่ะ😂😂😂