สวัสดีครับ ผม"หลงมาแปล"ครับ ต้องขอเกริ่นก่อนเลยครับว่าเหตุผลที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะผมอยากรู้ว่า "ความประทับใจในเรื่องวันพีซผ่านช่วงชีวิตของตัวเอง" ตั้งแต่ที่ได้รู้จัก มาดู มาอ่าน มาติดตาม จนกระทั่งกลายเป็นแฟนคลับที่ติดตามเนื้อเรื่องวันพีซรายสัปดาห์มาตลอดหลายปีของทุกๆคนมีความประทับใจอย่างไรกันบ้างครับ และตัวผมเองก็อยากเขียนเล่าประสบการณ์ที่ได้ดูได้รู้จักกับวันพีซให้ทุกคนได้อ่านกันครับ ในฐานะแฟนคลับวันพีซเข้าเส้นอายุน้อย(ถ้าเทียบกับคนอื่นๆแหละคิดว่า5555)อย่างผมก็เลยอยากเชิญชวนทุกคนมาแบ่งปันความประทับใจกันครับกันครับ😁

  ขอเล่าของผมก่อนเลยแล้วกันครับ ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี เท่าที่จำความได้คือเคยเห็นวันพีซครั้งแรกตอนประมาณอายุ 3-4 ขวบโดยประมาณ บางคนอาจจะไม่เชื่อว่าจำได้ยังไง ผมจำได้จริงๆนะ555
ตอนนั้นผมได้มีโอกาสไปเล่นกับพี่ชายและพี่สาววัยรุ่นที่อยู่ใกล้บ้านบ่อยๆเพราะตอนนั้นญาติสนิทกัน บวกกับพวกพี่ๆเขาน่าจะเอ็นดูเด็กน้อยอย่างผมกระมัง ในขณะที่นอนหนุนตักพี่ผู้หญิงอย่างสบายใจอยู่นั้นสายตาผมก็เหลือบไปดูหน้าจอโทรทัศน์แล้วก็เห็นการ์ตูนที่มีผู้ชายสวมกางเกงในตัวเดียวยืนเต้นกับสาวๆหัวฟู ดูๆแล้วก็พิลึกชอบกล และใช่ฮะ เขาคือแฟรงกี้และสมุนสาวๆของเขาในช่วงภาควอเตอร์เซเว่น55555 พอโตแล้วย้อนกลับไปค้นวิกิพีเดียช่วงที่ออนแอร์ภาควอเตอร์เซเว่นก็ประมาณปีนั้นพอดี ถ้าให้อธิบายความรู้สึกตอนนั้นก็คือดูไม่รู้เรื่องครับแถมดูลามกอีกก็เลยหันมากินขนมที่พี่สาวป้อนขณะหนุนตักต่อดีกว่า

  หลังจากนั้นถึงช่วงประถมไม่เคยคิดที่จะดูวันพีซเลยครับ ที่ดูบ่อยๆก็น่าจะเป็นการ์ตูนช่องบูมเมอแรงที่มาแรงสุดๆในช่วงวัยผม พูดง่ายๆก็คือตอนนั้นดูแค่การ์ตูนเด็กที่ย่อยง่ายเพราะดูการ์ตูนที่โตขึ้นมาหน่อยอย่างนารุโตะไม่สนุกเลย(แต่กลับมาดูมาอ่านอีกทีสนุกมากๆเลยนะ) จนเย็นวันหนึ่งช่วงป.4-ป.5 หลังจากดูนักเตะแข้งสายฟ้าจบ(ตอนนั้นคิดว่ามันโคตรจะเท่ โคตรจะเฟี้ยว5555)ก็เลยรอดูการ์ตูนถัดไปปรากฎว่าเป็นวันพีซภาคทริลเลอร์บาร์ค ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นตอนที่ลูฟี่เจอกับต้นไม้และม้าซอมบี้แล้วคุยโบ๊ะบ๊ะกันอย่างฮา บอสอย่างโมเรียก็ดูติ๊งต๊องดี ก็เลยติดงอมแงมดูจนจบภาค ตอนนี้ก็เริ่มประทับใจในวันพีซขึ้นมาบ้างเพราะความฮาของภาคนี้และดีไซน์ตัวละครที่โคตรจะแปลกและฮาจัดๆ ฉากที่โซโลเสียสละถ่ายโอนความเจ็บปวดของกัปตันมาสู่ตัวเองก็ประทับใจไม่ใช่น้อย พอมาตอนนี้กลับรู้สึกว่าเนื้อเรื่องก็ไม่ได้ดูยากอย่างที่คิด แต่เมื่อจะตามต่อช่องการ์ตูนก็เว้นช่วงเปลี่ยนเปลี่ยนภาคหลายวันเกินก็เลยเลิกดูไป5555

   ถึงช่วงม.ต้น วันหนึ่งหลังเลิกเรียนกลับบ้านมานอนเลื่อนเฟซบุ๊กอยู่เพลินๆก็เห็นคลิปวันพีซที่ตัดมาลง เป็นตอนที่อยู่ในภาคแอมะซอนลิลี่ตอนนักรบเผ่าคุจากำลังล้างตัวดึงเห็ดให้ลูฟี่และก็พากันมุงดูไข่ทองคำของมัน ละอย่างจี้555555 ก็เลยได้โอกาสกลับไปดูตั้งแต่ภาคอีสต์บลูลากยาวมาถึงตอนปัจจุบัน ณ ขณะนั้นคือจบภาคโฮลเค้ก ดูรวดเดียวจบภายใน 20 กว่าวัน เหลือจะเชื่อตัวเอง5555 ตอนนั้นคือตื่นเช้ามาดูวันพีซ ทำกิจวัตรเสร็จดูวันพีซ กินข้าวเที่ยงเสร็จดูวันพีซ กินข้าวเย็นเสร็จดูวันพีซ อาบน้ำเสร็จดูวันพีซ ก่อนนอนดูวันพีซวนไปแบบนั้น คือโคตรของโคตรสนุก ดูไปนี่แทบจะไม่มีเบื่อเลย จะมีบ้างก็ตอนเสริมนี่แหละ ถ้าตอนนั้นรู้ว่าไม่มีในเนื้อเรื่องหลักจะข้ามละ5555 ประทับใจในทุกการเดินทางของกลุ่มหมวกฟางสุดๆ เนื้อเรื่องเอย ดราม่าเอย การต่อสู้เอย ความเท่ของตัวละครเอย เปิดจินตนาการโลกวันพีซมากๆ ถ้าตอนนั้นคิดว่าอะไรคือสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดในการดูวันพีซก็น่าจะเป็นตัวผมที่เกิดมาช้าไปนี่แหละมั้ง เพราะว่าเนื้อเรื่องบางเหตุการณ์ถูกสปอยล์มาก่อนจึงไม่ได้รับอรรถรสอย่างเต็มที่ ยกตัวอย่างเช่น ภาคมารีนฟอร์ด การที่รับรู้มาก่อนว่าตัวละครนึงจะกลายเป็นโดนัทผมก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าหรืออินกับตัวละครขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะช่วงวัยด้วยแหละ น่าเสียดายจริงๆ

  ขึ้นช่วงม.ปลาย เริ่มที่จะมีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง เริ่มเข้าใจและอินกับบทดราม่าที่สื่อออกมามากขึ้น ตอนนั้นดำเนินเรื่องอยู่ในภาควาโนะคุนิ สิ่งที่ทัชใจที่สุดในภาคที่ก็น่าจะเป็นปมเนื้อเรื่องของยาสึอิเอะและลูกสาวชื่อโอโตโกะ ประเด็นเรื่องครอบครัว พ่อลูก ความทุกข์ ความไร้ซึ่งอิสระภาพ การเสียสละ ความตาย ทำให้ผมรู้สึกเศร้าและจุกอกกับบทนี้มากๆจนร้องไห้ซะน้ำตาท่วมเลยครับ😭 หลังจากนั้นก็ได้ตามมังงะมาจนถึงปัจจุบัน ถึงความประทับใจแรกของผมกับเรื่องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องติ๊งต๊องแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความฮาและความติ๊งต๊องนี่แหละคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้เป็นแฟนคลับวันพีซ และยกให้วันพีซคือการ์ตูนอันดับหนึ่งในดวงใจจวบจนทุกวันนี้

แล้วเพื่อนๆพี่ๆ มีความประทับใจในเรื่องวันพีซผ่านช่วงชีวิตของตัวเองอย่างไรกันบ้าง มาเล่าสู่กันอ่านได้นะครับ อยากซึมซับถึงความผูกพันธ์ของทุกคนกับวันพีซมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ

หลงมาแปล