เรื่องย่าของฉัน
วันนี้ย่าก็ทำแบบนี้อีกแล้วพูดบันทอนความรู้สึก พูดเหมือนกับว่าเราไม่อยากทำข้าวให้เขากิน พูดเหมือนว่าเราไม่พยายาม ทั้งที่ตัวเองไม่บอกให้เตรียมของก่อนล่วงหน้าของมันละลายไม่ทัย ไม่บอกล่วงหน้าว่าอยากกินอะไรเราจะได้เตรียมให้ทัน พอหิวก็มาเร่งเราเราแค่เร่งก็ไม่ว่าอะไรหลอกแต่ทำไมชอบพูดทำเหมือนเราแย่เราผิดตลอดเลย เราก็เลยโมโหแล้วพูดประชดไปว่างั้นไม่ต้องกินเลยไหมหละ  แล้วเขาก็โกรธเราทำเหมือนเดิมที่ทำตลอด เงียบใส่คุยด้วยไม่พูดทำเหมือนเราไม่มีตัวตนเราเจอแบบนี้ประจำเลย แต่พอเขามีเรื่องเครียดเขาก็มาระบายให้เราฟังมาโมโหคนอื่นให้เราฟังเราก็ได้แต่ฟังและได้ความรู้สึกลบๆไปด้วยตลอด บางทีเราก็คิดว่าเราเป็นหลานที่เขาไม่ชอบรึเปล่านะคนอื่นทำได้ปต่เราทำแล้วโกรธ เช่นน้องเรานอนตื่นสายเขาปลุกไม่ตื่นมาบ่นกับเรา พอเราตื่นสายเขาปลุกไม่ตื่นมาโกรธมาประชดเรา หรือน้องมาขอเงินเพิ่มค่ากินก็มาบ่นมาโมโหเรื่องน้องกับเรา แต่เราของเงินเพิ่มก็รีบโทรมาโมโหใส่เลยเรารู้ว่ามันน่าโมโหเพราะเขาเป็นคนส่งเราเรียนแต่บางทีบอกเราดีๆคุยกับเราดีๆก็ได้ ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาไม่เคยลำเอียงและเป็นกลางเราก็ได้แต่หัวเราะในใจแล้วก็นึกว่านี่คงเป็นความเป็นกลางของเขา แล้วก็ได้แต่ตอบว่ามั้งคะกับค่ะเพราะไม่อยากทะเลาะ บางทีเราก็คิดว่าเขาไม่รู้ตัวรึเปล่านะที่ตัวเองโคตรจะลำเอียงพ่อยังรู้เลยแต่เขาไม่เคยรู้เลย เราก็ได้แต่แอบมาร้องไห้คนเดียว ทั้งที่ตอนเด็กๆเราพยายามอยากที่จะทำให้เขาชมเราสุดๆเหมือนที่ชม เราก็เลยพยายามเข้าหาเขาโดยให้เขาสอนการบ้านตอนเด็กๆ เราจำได้เลยวิชาคณิตศาสตร์ที่เราเกลียดมาจนถึงปัจจุบันนี้ ด้วยความที่เราเป็นคนเรียนรู้ช้ามากๆเรียกว่าโง่การคำนวณเลยก็ได้พอเขาสอนเขาก็มาหงุดหงิดแล้วก็โมโหใส่เราตอนนั้นเราจำได้แม่นและไม่เคยให้เขาสอนอีกเลย ส่วนน้องเราก็ปกติของคนหัวดีมีแต่คนชมเขาก็ชอบ ตอนนี้เขาก็คงจำไม่ได้แล้วหละแต่เราไม่เคยลืมเลยถ้าบอกไปเขาก็คงบอกว่าไม่เคยทำแน่ๆ ผิดที่เราหัวแย่หรือผิดที่เราเกิดมากันแน่นะ แต่ถึงยังไงเราก็โคตรจะรักเขาเลยไม่งั้นเราคงไม่มาแอบร้องไห้อย่างนี้หลอก ถึงหนูจะแย่หัวไม่ดีชอบเถียงย่าแต่หนูก็รักย่ารักพ่อรักน้องมากไปเลยนะ อย่าใจร้ายกับหนูมากนักเลยค่ะอย่าเอาความtoxicมาใส่กันเลย หนูผิดมากใช่ไหมคะที่เป็นแบบนี้