ผมเป็นคนนึงที่ดูละครไทยตั้งแต่ยุค90 ถึงปัจจุบัน  ในละครไทยโดยเฉพาะยุค90 และปัจจุบันบางเรื่อง   ผมว่าบทเรียนที่นางร้ายได้ตอนจบมันน้อยไป   เช่น  
- เป็นบ้า  (ก็สบายดีอยู่กับโลกส่วนตัวของตัวเองไป) 
- ตาย (ก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเป็น 0)  คือ เจ็บตัวค่าเป็น -   มีความสุขค่าเป็น +  ตายไม่ทุกข์ไม่สุข มีค่าเป็น 0    ละครกลายเรื้องชิบให้ทรมานแป๊ปเดียวก็
  ตายมันทรมานน้อยไปอ่ะ  
- หรือไม่ก็แค่กลับตัวเป็นคนดี  แบบนี้ก็ยิ่งสบายไม่ต้องรัยผิดขอบอะไร

เท่ากับว่าสิ่งที่นางร้ายได้รับตอนจบเพียงครั้งเดียว ยังไม่เท่ากับที่นางเอกโดนมาทั้งเรื่องเลย   จะบอกว่าเรื่องนางร้ายเสียใจ  เอาตรงนั้นมาไม่ได้นะครับ  ไม่นับเพราะมันเป็นแค่นามธรรม  

ผมว่าบทเรียนที่นางร้ายควรได้รับยทเรียนที่เหมาะสมคือ ต้องเอาความเจ็บปวดทั้งกายและใจ มารวมกันอละเอาให้หนักกว่าหลายเท่า  แบบว่าแค่คิดถึงร่างกายที่ถูกทรมานก็หนักหลายเท่าแล้ว  ทรมานใจก็ให้นักขึ้นไปอีกเป็นของแถม    ยกตัวอย่าง      ให้นางร้ายต้องพิการแบบอยู่ก็ทรมาน ตายก็ตายไม่ได้  
 เช่น   ตาบอด สักข้าง  อีกข้างเอาไว้ให้เฟ็นความน่าสมเพชของร่างกายตัวเอง + หูหนวก  + ลิ้นขาดเป็นใบ้  + เอ็นมือเอ็นเท้าโดนตัด + ไม่สามารถเดินหรือหยิบจับอะไรได้ +  เสียโฉมอย่างรุนแรง  จนแทบดูไม่เหมือนมนุษย์ +  คนที่คัวเองรักก็ตายหมด  

ผมว่าแบบนี้ถึงจะเหมาะสมที่สุด สำหรับบทเรียนความร้ายของนางร้สย ตัวร้าย  นะครับ