ในห้องเรามีก๊วนนึง คือเพื่อนร่วมห้องทำอะไรเอ๋อ ๆ หลุด ๆ หน่อยเดียวก็ชอบหัวเราะคิกคัก หน้าตาก็สะสวยกันทั้งนั้น ฐานะทางบ้านก็ดี แต่ทัศนคติแต่ละคนนี่อื้อหือ (เกินบรรยาย) พอคาบว่างหรือคาบที่ครูใจดีหน่อยก็ชอบส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย จนเพื่อนในกลุ่มเรารำคาญ

จนถึงวันที่เราต้องทำงานร่วมกับพวกนาง (เพื่อนเราคนนึงชวน) เราก็ตกลงเพราะกลุ่มเราเต็มพอดี ก็โอเคเรื่อยมา จนสัปดาห์สุดท้ายก่อนไฟนอล ไอ้เราก็ทำอะไรไม่ค่อยจะเป็น (ยอมรับ) แล้วโชคร้ายตรงที่เพื่อนที่ชวนเราเขามาช้า อีกคนก็ไม่มา ก็เหลือแต่เรากับพวกนาง และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น

นาง A : แน่ใจนะว่าส่วนนี้เสร็จแล้ว
เรา : ชะ...(กำลังจะตอบว่าใช่)
นาง B : ใช่ เสร็จหมดแล้ว (นางช่วยทำ)

แล้วพอพวกนางเห็นเราพูดค้างแบบนั้นก็หันมายิ้มและหัวเราะให้กัน เราได้แต่ถลึงตา (อารมณ์แบบ เห็น Gu เป็นตัวตลกเหรอ) สักพักนึงพวกนางจะเอางานไปทำกันต่อที่มุมห้อง เราเดินตามไป

เรา : ให้เราช่วยอะไรไหม
นาง B : เธอกลับไปนั่งเถอะ
นาง A : จะทำให้เละกว่าเดิมอ่ะดิ (พูดเสียงเบา แต่ตั้งใจให้เราได้ยิน)

แล้วก็อีกหลายอย่าง ทำเหมือนเราเป็นส่วนเกินของกลุ่ม พอเพื่อนในกลุ่มอีกคนมาก็ทำทุกอย่างตามปกติ แต่ในใจคืออยากร้องไห้มาก แต่ก็คิดว่าเราจะไปเสียน้ำตาให้คนแบบนี้ทำไม เรายอมอดทนอดกลั้น เพราะเห็นแก่เพื่อนของเรา และรู้แหละ ว่าลับหลังเราไป พวกนางคงเอาเรื่องที่เราทำอะไรไม่ได้เรื่องไปเล่าให้เพื่อนเราฟัง

(จริง ๆ ที่ผ่านมาตอนทำงานด้วยกัน พอเราขอของก็ส่งแบบแรง ๆ หรือบางทีก็โยนให้ คำถามคืออันนี้เรียกว่าไร้มารยาทไหมคะ)