(ยาวหน่อยนะคะ)คือเราเป็นกะเทยแล้วรู้ตัวว่าเป็นตอน ก่อนขึ้นอนุบาลแล้วช่วงอนุบาล2-ป.3เราต้องไปอยู่กับป้าคือป้าเราไม่ได้ว่าอะไรเลยที่เราเป็นแบบนี้ และญาติๆฝั่งพ่อฝั่งแม่ก็ไม่ได้ว่าเราเลยที่เราเป็นแบบนี้ แต่พอเราขึ้นป.4มาทำให้เราไม่อยากอยู่กับแม่เพราะแม่เป็นคนเคร่งมากห้ามทำมืออ่อนช้อยห้ามทำจริตจะก้านอะไรทั่งสิ้น ทำให้เราต้องแบ่งโลกเป็น2ใบ ในเวลาลับสายตาหรืออยู่รร.เราก็จะทำตัวเป็นกะเทยปกติเลยคะ แต่พอเรากลับบ้านมาเราก็จะต้องดูแมนดูครึม แล้วเราก็เลยเปิดใจกับเขาว่าเป็นแล่วมันทำไม แม่เราก็เลยบอกว่าแล้วเป็นทำไมเลิกเป็นได้มั้ยจนประมาณป.5แม่เราพาไปพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลจิตเวชเด็กในสมุทรปราการ ทำให้รู้สึกว่าการเป็นกะเทยมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ จนป.6เราก็มีตุ้งติ้งมากขึ้นแม่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ดันกลับไปรักน้องมากกว่า พอเราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ญาติฟังก็ดันบอกว่าคิดไปเอง ม.1เราก็แต่งหญิงใส่วิกแม่ก็ไม่ๆได้ว่าจนปัจจุบันม.2ที่รร.มีการให้สาวสองไว้ผมยาวได้(แม่เรารับไม่ได้แต่พ่อเรารับได้นะคะ)ครูที่ปรึกษาก็เลยเรียกให้ไปลงชื่อ และลงชื่อผู้เซ็นสัญญา แล้วแม่เราก็จะแบบวันไหนอารมณ์ดีก็จะรับได้วันไหนคุยเรื่องนี้เขาก็จะด่าจะบ่นเรื่องเพศของเราเราไม่แน่ใจก็เลยลงชื่อแม่ไปเพราะเราก็ไม่ถูกกับพ่อมาตั้งป.5แล้วแทบจะไม่คุยเลย จนเย็นวันนี้เรากลับบ้านมาเราบอกแม่ว่าที่ครูให้ไปเซ็นน่ะคือการไว้ผมยาวนะแต่แม่เรากลับตอบมาว่าไม่รับไม่ได้ทำไมต้องไว้เป็นก็เป็นแค่จิตใจพอ เราก็เลยเฟลมากทำให้เราแบบซึมมาตั้งแต่เย็นเลยคือเราอุตส่าห์ดีใจว่าจะได้ไว้ผมยาวกลายเป็นที่บ้านไม่ยอมรับ คือเราต้องทำไงให้เขารับได้หรอคะ พิสูจน์มาจะหมดแล้วทั้งตั้งใจเรียน เชื่อฟังคำสอน แต่กลับไม่ได้สังเกตสิ่งที่เราทำเลยเรารู้สึกว่าทำไมต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วย เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นที่ครอบเขายอมรับ ทุกคนช่วยบอกเราได้ไหมว่าต้องไงเราเครียดมากเราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม