สวัสดีครับ 
คือ ผม อายุ 18นะครับ แฟนเก่า อายุ 16
เรื่องของผมมีอยู่ว่ามีผมกับแฟนเก่าคบกันประมาณ1ปีครับ เลิกกันประมาณ 3เดือนแล้วครับ
อ่อลืมบอก ผมเป็นเกย์ฝ่ายBTMนะครับ😀 ผมซื่อสัตย์กับความรักมากครับ ตอนคบกันกับผมเขานอกใจมาตลอด
ตั้งแต่ช่วงเดือนแรกคือคนแรกที่จับได้  ต่อมาก็ทำเรื่อยๆมีเรื่องแบบนี้บ่อยครั้งทุกๆเดือน ไม่มีเดือนไหนเลยครับที่จะไม่มีเรื่องนอกใจกันเกิดขึ้น เราก็ยอมรับครับว่าตอนนั้นโง่จริงๆ 😅 เพราะรักเขาเป็นรักแรกของเรา และเขาบอกว่าเขารู้สึกผิดครับที่นอกใจร้องไห้ขอโทษ เราก็ให้อภัยครับเพราะเราคิดว่าเขาก็ยังเด็กพยายามบอกว่าไม่เป็นไรนะเธอใจเย็นๆค่อยๆมองมันเป็นปัญหานะ ค่อยๆแก้มันไป(แต่ความจริงในใจมันสลายมากเลยครับ) ครอบครัวทั้งสองฝ่ายรู้จักกันแล้วด้วยครับไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง ไม่เล่าให้ครอบครัวฟังเล่าแต่เขาในด้านที่ดีเป็นพอ แต่ด้านดีๆก็มีจริงๆครับ เขาก็เทคแคร์ดีอะไรดี ตอนเลิกกันเขาให้เหตุผลว่า เขารู้สึกผิดที่นอกใจผมหลายครั้งขนาดนี้ เขาเลยเลิกครับ (ผมรั้งเขาสุดตัวเลยล่ะครับ😅)

จนตอนนี้เลิกกันมาเป็นเวลาประมาณ3เดือนแล้วครับ 
เขามีแฟนใหม่แล้วครับ เป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักเชียว😁 ดีใจครับที่เห็นเขามีรักครั้งใหม่ที่พร้อมจะรักใครสักคนแล้วจริงๆ
ผมยอมรับว่าแอบคิดถึงช่วงเวลาดีๆบ่อยมาก โดยเฉพาะครอบครัวของเขา เขาดีกับเรามากเลยครับ ตอนเลิกกันแม่เขายังบอกอีกว่าถ้ามาเที่ยวแถวนี้ก็มาพักที่บ้านแม่ได้นะ ยินดีต้อนรับเสมอเลย แล้วก็แอบเสียใจครับที่ทำไมผมถึงไม่ได้รับความรักที่ดีบ้าง😅

ความคิดผมคือผมดูไร้ค่าขนาดถึงต้องนอกใจกันหลายรอบขนาดนี้เลยหรอ ทำไมต้องทนถึงขนาดนี้ด้วย555 ไม่สมควรกับความรักขนาดนั้นเลยหรอ
จนเขามีใหม่แล้ว ผมยังจมกับแผลที่เขาสร้างไว้อยู่เลยครับ มันเสียใจมากๆครับ 
ความรักมันยากขนาดนี้เลยหรอมันทำไมเข้าใจยากจัง

ตอนนี้ผมไม่มีใครเลยครับไม่มีคนคุยหรืออะไรก็ตาม
อยากรู้ว่าผมทำยังไงดีครับถึงจะหลุดจากความคิดพวกนี้ได้ อยากกลับไปสดใสเหมือนแต่ก่อนที่ไม่เคยมีแฟน
ไม่อยากอยู่กับอะไรแบบนี้อ่ะครับเพราะกลัวเสียสุขภาพจิตเหมือนกันครับ 
นอนน้อยมากเลย สะดุ้งตื่นกลางดึกก็มี ร้องไห้บ้าง เสียใจบ้าง 
ลองมาหลายวิธีแล้วครับแต่ก็ดีแปปนึง ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ช่วยผมด้วยครับ🙂