ตอนนี้อยู่ ม.ปลายค่ะ ห้องใหม่ก็ไม่มีเพื่อนสนิทจากม.ต้นสักคนเราก็ได้เจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆในช่วงแรกๆเราก็ไม่ค่อยสนิทกับกลุ่มเพื่อนใหม่หรอก เราคิดว่าพึ่งรู้จักกันเลยไม่คิดไรมาก ซึ่งเรามีเพื่อนสนิทที่ไปด้วยกันตลอดเพราะอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนเพื่อนคนอื่นอยู่ห้องอื่นซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเรา ปกติตอนเที่ยงก็นั่งกินข้าวด้วยกัน พอเวลาผ่านไปเรารู้สึกได้ว่าเราเหมื่อนเริ่มสนิทกับกลุ่มเพื่อนใหม่ขึ้น แต่มีปัญหาที่ระบุสาเหตุไม่ได้เวลาเรากับเพื่อนที่มาด้วยกันเป็นประจำมานั้งที่โต๊ะประจำเพื่อนคนอื่นก็จะทักแค่เพื่อนที่มากับเราแต่ไม่ทักเรา ไม่ชวนเราคุย เหมือนมีกำแพงที่พวกเขาสร้างขึ้นมาแล้วกันเราออกไปเราเริ่มไม่มีเรื่องจะคุยกับเพื่อนรู้สึกห่างออกไปเรื่อยๆ เราคิดว่ามีสาเหตุบางอย่างแต่คิดแล้วคิดอีกเราก็หาสาเหตุไม่ได้ เพราะเราก็อยู่ของเราดีๆไม่ได้ทำผิดอะไร ที่ผ่านมาเราแคร์เพื่อนตลอดระวังคำพูดกิริยาท่าทางทุกอย่าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาเรารู้สึกไม่ค่อยโอเค เพื่อนสนิทที่มากับเราก็ไม่สนิทเท่าที่ควรถ้าเราไม่ชวนคุยอะไรก็จะไม่ค่อยคุยอะไรกับเรา แม้กระทั่งตอนเรียนก็ไม่นั่งกับเราเราต้องนั่งคนเดียว วันไหนที่เพื่อนคนที่มันนั่งด้วยไม่มาถึงจะมานั้งกับเรา ขนาดเราย้ายหนียังเดินมานั่งกับเรา เรารู้สึกเหมือนเป็นตัวสำรอง เราเคยน้อยใจเลยประชดด้วยการไปกับเพื่อนกลุ่มอื่นบ้างแล้วปล่อยให้มันไปไหนมาใหนคนเดียวเพื่อจะเข้าใจความรู้สึกเราบ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเท่าที่ควร พอเรากลับไปเล่นด้วยก็จะมีแค่เวลาไปนั่งที่โต๊ะประจำก็จะทักเพื่อนสนิทและเราด้วย มีชวนเราคุยบ้างแต่ไม่บบ่อยมีอยู่ครั้งนึงที่เราไปกิจกรรมทั้งคาบบ่ายและเพื่อนที่มันนั้งด้วยประจำไม่มา มันต้องนั่งคนเดียว พอเลิกเรียนมันก็มาพูดให้เพื่อนคนอื่นฟังว่ามันนั้งคนเดียวไม่มีเพื่อนเลย ทั้งที่เราก็นั่งอยู่ด้วย ในความคิดเราหลังจากได้ยินคือ แล้วกุละ กุคืออากาศหรอ กุไม่ใช่เพื่อนหรอ หรือไม่นับกุเป็นเพื่อน กุทำอะไรผิด?
เราปรึกษาใครไม่ได้เลย ได้แต่เก็บไว้อึดอัดอยู่คนเดียว ที่ผ่านมาเหมือนเราพยายามเข้าหาอยู่ฝ่ายเดียว เราเหนื่อยมาก มันมีเรื่องเครียดหลายอย่างให้เครียด เราต้องการคำปรึกษาจากเพื่อนๆว่าต่อจากนี้เราควรทำยังใง เราเหนื่อยมาก เราอยากให้มีคนรับฟังปัญหาเราบ้าง เรายังมีปัญหาอื่นให้คิดอีกหลายอย่าง