***เหตผลโดยที่ไม่ต้องอ่านเรื่องราวก็คือ***
อยากได้วุฒมอปลายแบบสายสามัญ ตั้งใจเรียน ได้คะแนนดีๆ และ เข้ามหาลัยรัฐ และ คณะที่อยากเข้าครับ

ปัจจุบันผมจบ กศน. มาแล้ว แต่ชีวิตรู้สึกติดค้างและค้างคามากๆๆครับ
อย่างกับชีวิตไม่มีจุดหมายที่จะมุ่งไปอย่างแน่วแน่สักที
ยังรู้สึกคิดถึงแต่เรื่องในอดีตเก่าๆ และอยากจะกลับไปไปทำมันให้ดีกว่าเดิมน่ะครับ

เดิมทีผมเคยเข้าเรียน ม.ปลาย ที่ รร. แห่งหนึ่งครับ ติดเพื่อน ติดสังคม ทั้งนอกและใน รร. จนสุดท้ายเกรดเฉลี่ยผม น้อยมาก
จนผมรับตัวเองไม่ได้ คุณครูก็มองว่าผมเป็นเด็กที่ดูไม่สนใจเรียน เกเรคนนึงไปเลย ( ซึ่งก็จริงในตอนนั้น )
แต่มีครูภาษาไทยคนนึงที่พยายามอยากจะคุยกับผม ซึ่งผมก็ไม่เคยไปพบเค้า ( ผมหนีเค้าตลอดจนทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเค้าตั้งใจอยากคุยอะไรกับผม )
ตอนนั้นผมคิดทบทวนตัวเอง เพราะผมไม่เคยอยู่จุดนั้นตลอด ที่ผ่านมาเกรดผมไม่เคยแย่ 0 ร มส. ไม่เคยมี และ อันดับตัวเองอยู่ในระดับที่ดีมาตลอด
จนถึงตอนที่ย้ายมา รร. นี้ และ อยู่สังคม ม.ปลาย นี้ แบบตัวคนเดียว โดยไม่มีเพื่อนคนไหนมาเรียนที่นี่เลย (ไกลจาก รร. เดิมมากๆ)
ผมอาจจะหลงสังคม ติดเพื่อน ติดเล่น จนละเลยเรื่องเรียนไปมากๆ
สุดท้ายก็เลยเลือกที่จะออกจาก รร. นี้ และ อยากเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ครับ เพราะรู้สึกรับตัวเองไมไม่ได้จริงๆ

ผมเลยเลือกที่จะเริ่มต้นใหม่ เข้าเรียนใน รร.ใหม่ โดยเรียน ม.4 ใหม่อีกครั้ง ใน รร. ที่ใกล้บ้านมากกว่าเดิม
และเลือกที่จะตั้งใจเรียน จนเกรดผมกลับมาอยู่ใน ระดับที่ดีจนน่าพอใจ และทุกอย่างไปได้ด้วยดี
แต่พอถึงช่วง ม.5 ในเทอม 1 ในห้อง เริ่มมีการบูลลี่กัน มีปัญหากันกับเพื่อน เป็นเรื่องที่ในตอนนี้ดูเล็กน้อย
แต่เมื่อก่อนมันคงยิ่งใหญ่มาก ตอนนั้นผมรู้สึกโด่ดเดี่ยวและเศร้ามากๆ
จนสุดท้ายพอผมสอบ เทอม 1 เสร็จ ผมเลยเลือกที่จะไม่ไป รร. อีก และวันเปิดเทอม คุณครู และ เพื่อนๆในห้องเห็นว่าผมไม่มา รร.
คุณครูจึงเริ่มสอบถามเพื่อนในห้องถึงผม จนครู และ เพื่อนทุกคนคุยถึงปัญหากัน เพื่อนที่มีปัญหากัน และ ครู เริ่มติดต่อหาผม
บางคนโทรมาขอโทษ บางคนโทรมาขอให้ไป รร. แต่ตอนนั้นผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ไปแล้ว
และมจะเรียน กศน. ตอนนั้นจึงเลือกที่จะไม่กลับไป ทั้งๆที่ เกรดผม ไม่แย่ การเรียนผมใน รร.นี้ถือวว่าดี
การสอบคณิตศาสตร์ช่วงเข้าใหม่ๆก็ยังเป็น ที่ 1 ในระดับ และ วิชาใดๆผมก็ตั้งใจเรียนตลอด
แต่ปัญหามันอยู่ในเรื่องของสังคมเพื่อน ที่บูลลี่กันในตอนนั้น ตอนนั้นผมคงอ่อนไหว และ อ่อนแอมากไป
(ขอเล่าประมาณนี้นะครับ) 

ทุกวันนี้ผมมี จบ กศน. ชีวิตต่างๆไม่ได้มีปัญหาอะไร
แต่ผมรู้สึกค้างคามากๆครับ รู้สึกชีวิตไม่มีจุดหมายเลย
ผมรู้สึกเสียดายช่วงเวลาใน รัวโรงเรียน รู้สึกเสียดายสังคมเพื่อน
ยังรู้สึกตัวเองยังไม่โตเลยครับ ยังรู้สึกเป็นเด็กตลอดเวลาอยู่เลย ยิ่งภายนอกดูเด็ก ภายในก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กอยู่น่ะครับ
แต่ไม่เคยเล่าหรือปรึกษาใครเลยนะครับ
มันไม่ได้มีอุปสรรคอะไรในชีวิต แต่แค่รู้สึกว่า ถ้ากลับไปเรียนได้ อยากจะทำมันให้ดีกว่าเดิม
และที่สำคัญ ผมอยากได้วุฒิ ม.ปลายแบบสามัญปกติมากกว่าน่ะครับ เพราะรู้สึกว่าสามารถเลือกเรียน มหาลัยได้มากกว่า
และ หลากหลายมากกว่าน่ะครับ คือทุกวันนี้ผมอยากเข้าคณะที่อยากเข้า แต่ก็ติดปัญหาเรื่อง สายการเรียน น่ะครับ

จริงๆทั้งหมดทั้งมวลก็คือ อยากกลับไปตั้วใจเรียน ใช้ชีวิตแบบคค่อยๆโตแบบเด็กคนนึงน่ะครับ
เพราะตอนนี้รู้สึกตัวเองก้าวกระโดดมามากเกินไปน่ะครับ มันรู้สึกช่วงชีวิตมันขาดหายไป
อยากจะกลับไปตั้งใจเรียนใหม่ และ อยากเข้ามหาลัยรัฐดีๆ และ คณะที่อยากเข้า ที่ต้องใช้คะแนน
และสายการเรียนแบบที่อยากจะกลับเข้าไปเรียนใหม่น่ะครับ

ทุกวันนี้ยังนึกถึงคำพูดของเพื่อน ที่เคยบอกอยู่เลยครับว่าอยากจะให้กลับเข้าไปเรียน อย่างน้อยจบ ม.5 ปลายภาคก่อนก็ยังดี แต่ผมดันออกตอนกลางภาค
แต่ก็นั่นแหละครับ ถ้าตอนนั้นตัดสินใจกลับเข้าไป คงไม่ต้องมีกระทู้นี้
จริงๆผมเคยติดต่อคุณครูไปตอนตอนช่วงสัก 4-5 ปี ที่ผ่านมา ครูบอกว่า ชีวิตมันมีหลากหลายเส้นทาง เค้าก็บอกประมาณว่าอยากให้มองไปข้างหน้า
ไม่อยากจะให้จมอยู่กับอดีต ชีวิตมันมีเส้นทางใหม่ๆอยู่เสมอ
แต่ในใจผม มันก็เหมือนยังอยากที่จะกลับไปตั้งใจเรียนใหม่ และ เข้ามหาลัยในคณะที่มหาวิทยาลัยที่อยากเข้าน่ะครับผม

อย่างไรใครพอจะที่บข้อมูลว่าได้ไม่ได้อย่างไร ผมรบกวนด้วยนะครับ
และ หากจุดไหนอาจจะพูดดูวนไปมา ต้องขอโทษด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ