จากประสบการณ์ตรง สวัสดีครับ เราเป็นเด็ก ผู้ชาย ที่มีเป้าหมายของตัวเอง ดังนั้นในบางครั้งผมจะเห็นค่าเวลาเหนือสิ่งอื่นใด ยกตัวอย่าง 

1.ญาตที่สนิทกับที่บ้านเราเสียชีวิต ในวันที่เรามีแพลนจะไปยิม เราเลยตัดสินใจไม่ไป ด้วยเหตุผลที่ว่า เรามองว่าสิ่งที่เราได้มีแต่เสียกับเสีย ถ้าเราไปเราคงอดไปยิมในวันนั้น เราคงอดดูหนังที่ช่วยให้เรามีพลังบวกมาเยอะมากๆ เราคงอดอ่านหนังสือและอดได้ความรู้เยอะมากๆ เราเลยมองว่าการที่เราเห็นแก่ตัวแบบนี้ เป็นความเห็นแก่ตัวเฉิงบวก เพราะมันทำให้เรามีชีวิตที่พัฒนาขึ้นอาจจะแค่ 0.5-2 % แต่คิดดูว่าถ้าเราพัฒนามันไปเรื่อยเราจะเก่งขึ้นแค่ไหน เรารู้สึกคุ้มค่ากับการตัดสินใจนี้มากๆ
2.เราเป็นคนชอบ รอยสัก ,มีแพลนจะเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อฝรั่ง,ไม่มีศาสนา เราสามารถทำมันได้โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าใครจะยังไง เหตุการณ์ทั้งสามหัวข้อมีดังนี้
2.1 เราไปสักโดยไม่ขอคนในบ้าน เรารู้สึกว่าการที่คนในบ้านไม่ชอบรอยสัก เป็น ธุระของเขา ไม่ใช่ของเรา เราจึงทำได้ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใคร
2.2 การไม่มีศาสนา ที่บ้านเรา นับถือพุธ กับ เจ้าแม่กวนอิม แต่ก็จะเอาแบบนี้เราสามารถไม่ไหว้พระ เพราะไม่นับถือ เหตุการณ์แรกมีอยู่ว่า เราในวัย 13 ถึง 15 ประมาณเอาอ่ะนะ กำลังนั่งกินชาบูกับคนที่บ้าน ในตอนนั้นมี พ่อ แม่ เรา น้องชายที่อายุน้อยกว่าเราถึง 10 ปี เข้าเรือง มีอยู่ว่าเราตัดสินใจถามแม่ว่า ไม่อยาก นับถือเจ้าแม่กวนอิม กะจะไม่มีศาสนา แม่สวนมาว่า "จะให้ความเชื่อแตกแยกจากคนที่บ้านทำไม ป้า ยาย ตา คงไม่ชอบแน่ๆ" ด้วยความเป็นวัยนั้นเลยยอม แต่ก็ไม่เคยหยุดตั้งคำถาม จนตัดสินใจได้ว่า การที่เขาไม่พอใจ เขาควรจัดการตัวเอง แล้วก็ตัดสินใจ/ม่มีศาสนานับแต่นั้นมา
2.3 อันนี้ยังไม่ได้เปลี่ยนแต่มีแพลนไว้แล้วเดะมาอัพเดตนะ

อันนี้ก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัว ติชมได้นะครับ เราพร้อมแลกเปลี่ยนมุมมองกับทุกคนนะครับ ขอบคุณมากๆ✌🏻✌🏻