เท้าความมาก่อนเลยว่า ประสบการณ์ความรักของเรา(ขอแทนตัวเองแบบไม่ระบุเพศ)นั้น การได้พบเจอกันแบบตัวต่อตัวเป็น0 และเคยมีมีคนคุยจนคบมาแล้วหนึ่งคนถ้วน ในรูปแบบออนไลน์ แน่นอนว่าก็ไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีเท่าไหร่แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างกลับมา

กลับมาเข้าเรื่อง ปจบ.กำลังดูๆใจอยู่กับคนๆหนึ่ง เป็นคนที่คิดว่าดีมากๆระดับหนึ่ง มีอะไรก็พูดคุยด้วยกัน มีการพูดคุยตกลงว่าถ้าติดใจตรงไหนให้ถามได้เลย
อีกอย่างคือเป็นคนที่เริ่มจีบด้วยตัวเองครั้งแรก เลยยกให้เป็นคนที่มาจากความสนใจและเลือกเข้าหาด้วยตัวเอง ซึ่งทุกอย่างก็ออกมาได้ดีนะ จนตกลงกลายเป็นคนคุยกันแล้ว รักใคร่กลมเกลียวกันดี...

เว้นแต่ปัญหาหนึ่งคือ เวลาเจอความรู้สึกในเชิงรักใคร่ เราเป็นคนไม่ค่อยรู้สึกมีรีแอคกับความรู้สึกในเชิงนี้เท่าไหร่มาตั้งแต่แรก พูดง่ายๆ แสดงความรู้สึกออกไปไม่ค่อยเก่งนั่นล่ะ

..ตั้งแต่อดีตที่คบแฟนคนแรก เวลาที่เริ่มโยงประเด็นที่เป็นประโยค เช่น เธอรักเค้ามั้ย? รักเหมือนกัน? มักจะมีปัญหากับมันมากๆ จนเกิดความสงสัยว่านี่เราเป็นตอไม้หรือก้อนหินอะไรสักอย่างรึเปล่า เพราะเวลาจะใช้คำว่า 'รัก' สักทีเนี่ย มันกลับเป็นคำที่ชวนรู้สึกผิด กระดากเกินกว่าจะใช้
หรืออีกกรณีนึงก็ใช้คำหวานๆแบบที่แฟนเขาหงุงหงิงๆกัน ยิ่งโทรคุยกันแล้วต้องออกมาจากปากนี่ยิ่งไม่ได้ ไม่ได้แบบไม่ได้! มันไม่ออกมาจากใจเลยสักนิด!! มันเป็นการพูดออกมาที่ดูน่าอึดอัดเกินกว่าจะเรียกมันว่าบอกรักด้วยคำหวานๆ

แต่ถามว่าในเชิงความรู้สึก ความคิดที่มีต่อเขา จริงๆตอนที่ไม่ต้องแสดงออก หรือไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะชอบนึกถึง แอบชมให้เพื่อนฟังหรือแอบมาเก็บอะไรมาคิดให้ตัวเองเขินมากกว่า ดูจะทำมันออกมาได้ดีกว่าตอนอยู่กับเขาด้วย จนกลัวว่าหลายครั้งจะทำให้เขารู้สึกเบื่อไปเสียก่อน.. ค่อนข้างคิดว่าตัวเองนั้นแปลก แถมไม่รู้ว่าในความแปลกนี้จะมีคนเป็นเหมือนกันไหมนะ555

ปล.กับคนปจบ.ยังไม่เคยได้เจอกันแบบจริงๆ ทุกวันนี้คุยกันผ่านแชท