สวัสดีค่ะ เราอยากจะมาแชร์เรื่องราวของเราเกี่ยวกับการจากลาของสัตว์เลี้ยง ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเขียนลงดีไหม แต่เราอยากบันทึกเรื่องราวของน้องลงบนกระทู้ไว้เป็นความทรงจำ เราเล่าเรื่องนี้ที่นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ อาจจะยาวหน่อยนะคะ  ตอนนั้นในปี2009 แม่เราเอาเรามาฝากไว้กับป้า พอผ่านไปไม่กี่เดือนแม่เราก็โดนตำรวจจับในคดีค้ายาเสพติดตอนนั้นเราอายุ9ขวบค่ะ เรียนอยู่ป.3 เราก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนพ่อก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่แต่เมื่อ15ปีที่แล้วพอแม่เราโดนจับเพื่อนๆที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยมีใครคุยด้วยค่ะ พ่อแม่ของเพื่อนๆก็ไม่อยากให้มายุ่งกับเราด้วยสังคมตอนนั้นที่ยังมีเรื่องแบบนี้ิยู่ทุก ร.รเพื่อนๆก็ซุบซิบต่อๆกันความรู้สึกในตอนนั้นยอมรับตรงๆว่าอายค่ะร้องให้ทุกวัน แต่ป้าเราก็ดีนะคะเลี้ยงเรามาตลอดเวลาที่แม่อยู่ในคุก ป้าเรามีลูกสาวสองคนค่ะกำลังเรียนแต่โตกว่าเรา10กว่าปีเลยค่ะเราเลยไม่ค่อยมีเพื่อนถึงมีก็มีน้อยค่ะป้าเราก็ต้องทำงานส่งลูกทั้งสองคนเรียนด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไหร่ค่ะ พอวันนึงหมาที่ลุงเราเลี้ยงไว้คลอดลูกหลายตัวค่ะเราเลยขอตัวสีดำลุงก็อนุญาติให้เลี้ยงได้เราดีใจมากๆตั้งชื่อน้องว่าน้องขาว เราเลี้ยงน้องตั้งแต่ที่น้องยังกินนมแม่อยู่เลย เห็นตั้งแต่เกิดจนโตความรู้สึกที่เคยอ้างว้างก็หายเลยค่ะหายจริงๆนะคะเวลาได้เล่นกับน้อง เวลาเลิกเรียนก็อยากรีบกลับบ้านมาเล่นกับน้อง น้องเป็นหมาที่เชื่อฟังค่ะสอนง่ายมากๆหมาไทยนะคะ เราใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนกันเลยค่ะเราก็คุยกับน้องเป็นเรื่องราวอาจจะดูบ้าๆนะคะแต่เราทำจริงๆ5555 เหมือนน้องมาเติมเต็มให้เราได้เยอะสุดๆ จนน้องอายุประมาณ5-6เดือนอยู่มาวันนึงเราเดินไปยืมสีระบายที่บ้านเพื่อนแต่อยู่อีกฝั่งของถนนน้องก็เดินตามไปกับเราด้วยค่ะ แต่พอตอนกลับเราเดินมาก่อนข้ามถนนมาแล้วตัวน้องยังอยู่อีกฝั่งเราก็บอกให้น้องนั่งรอก่อนเดี๋ยวรถหมดเราจะกวักมือเรียกแต่ตอนนั้นรถ10ล้อมาพอดีอยู่ห่างๆไม่ใกล้ไม่ไกลด้วยความที่เป็นเด็กเราก็คิดว่าคงจะทัน เลยกวักมือเรียกน้อง แต่สุดท้ายก็ไม่ทันค่ะ เราเห็นรถชนน้องคาตาของเราเลยทุกวันนี้ก็ยังจำภาพนั้นได้ชัดเจนค่ะมันฝังใจมากและโทษตัวเองทุกวันว่าเราคือต้นเหตุถ้าเราไม่เรียกน้องมาน้องคงไม่ตาย พอเรากลับมาถึงบ้านก็เล่าให้ลุงกับป้าฟังค่ะแต่ก็ไม่ค่อยมาใครสนใจสักเท่าไหร่เพราะว่าทุกคนก็ยุ่งๆกับงานกันหมด เราร้องให้เสียใจมากๆจะกินข้าวก็กินไม่ได้กลืนไม่ลงมันจุกอก บอกไม่ถูกค่ะแต่ร้องให้ฟูมฟายทุกวัน  ตอนนั้นจำได้ว่า เพลงจะได้ไม่ลืมกัน ออกใหม่ๆคนที่บ้านก็ฟังไปที่ไหนก็ได้ยินแต่เพลงนี้จนถึงตอนนี้เราก็ยังฟังเพลงนี้นะคะ ทำให้พอเราฟังก็คิดถึงตลอดน้ำตาไหลร้องให้เหมือนคนอกหักทั้งๆที่ผ่านมา15ปีแล้วตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เราไม่เคยเลี้ยงหมาอีกเลยค่ะทุกครั้งที่เห็นหมาสีดำคล้ายๆเขาก็จะร้องให้ เราไม่มีรูปถ่ายน้องเลยเพราะเราเด็กมากและไม่มีมือถือด้วยมีแค่ความทรงจำของเราคนเดียวเท่านั้นที่จำน้องได้ เวลาคิดถึงทำได้แค่หลับตาแล้วนึกภาพน้องเราเคยอ่านเจอประโยคนึงเขียนไว้ว่าน้องหมาที่ตายไปเค้าก็แค่ไปรอเราที่ปลายทางเดี๋ยววันนึงเราก็ไปเจอกันอยู่ดี เจอประโยคนี้รู้สึกดีทุกครั้งค่ะ เพราะเราหวังไว้ว่าเราอยากเจอน้องอีกสักครั้ง…ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ