เราเป็นหลานที่จัดอยู่ในหลานกลุ่มโตๆค่ะ รวมตัวญาติกันทีไรเราลำบากใจตลอดเลยค่ะ เวลาจับกลุ่มคุยกันพวกเขาคุยกันลื่นบรื๋อเลยค่ะ แล้วพอเราอยากมีส่วนร่วมบ้างเลยลองพูดบ้าง แต่พูดทีไรฟังดูเสร่อตลอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองคนเดียวหรือว่าเสร่อจริงๆ แต่ถ้าเทียบกันถ้าหลาน A พูด ทุกคนดูให้ความสนใจแล้วพอยิงมุกก็ขำกันใหญ่เลยค่ะ แต่พอตาเราพูดอะไรบ้างคนเมินตลอดเลย บางตอนถ้าเราเลือกที่จะเงียบ มันก็อดความคิดตัวเองที่จะต้องพูดอะไรสักอย่างไม่ได้เลยค่ะ พอเงียบนานๆแล้วเหมือนสมองบังคับให้พูดอัไรสักอย่างค่ะเพื่อที่จะไม่รู้สึก awkward เกินไป

เรารู้สึกใช้ชีวิตลำบากมาก มันหนักขนาดที่ว่าคุณน้าที่นานๆเจอทีชวนไปบ้าน เรายังต้องมาขอกับคุณแม่เลยค่ะว่าไม่อยากไปได้ไหม กลัวกับการที่จะต้องพูดกับคนมากๆ ถึงขั้นต้องหาข้ออ้างสารพัดมาใช้เพราะไม่อยากไป บางทีถ้าต้องไปจริงๆเวลาทั้งวันจะเสียไปกับการนั่งคิดว่าจะคุยอะไรดี เตรียมบทสนทนามาในหัวเต็มไปหมด

พอคนมาบ้านก็หนีขึ้นห้องตลอด รวมตัวญาติก็พยายามหนีตลอดแต่บางทีหนีไม่พ้น เห็นคนรุ่นๆเดียวกันพูดเก่งเข้ากับสังคมได้ดี เราอิจฉามากๆเลยค่ะ

อีกอย่างนึงคือเราไม่กล้าสบตาผช ไม่กล้าคุยกับผช กับผญก็เป็นค่ะแต่จะไม่หนักเท่า มีอะไรแนะนำได้บ้างไหมคะ ใช้ชีวิตลำบากมากเลยค่ะ หรือว่าต้องพบจิตแพทย์ดีไหมคะ ใครเป็นแบบเราช่วยแชร์หน่อยได้ไหมคะว่ามีวิธีจัดการกับครสนี้ไหม ถ้าเลือกได้ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ