เริ่มจะรับมือกับพฤติกรรมของเพื่อนไม่ไหว จากเพื่อนสนิทมาเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ก่อนหน้านั้นเป็นทั้งเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมแต่อยู่คนละห้อง โชคดีที่ตอนทำงานอยู่ที่เดียวกัน แต่เมื่อเพื่อนไปเจอเพื่อนร่วมงานคนใหม่ ที่อยู่บ้านใกล้กันก็ไม่ค่อยสนิทกับเรา มีอะไรก็จะนินทาหรือแซะเรื่องของเราให้เพื่อนร่วมงานฟังเสมอทั้งต่อหน้าและลับหลัง ยิ่งนานวันยิ่งได้ใจ เราแค่ถามเฉยๆ แต่นางกลับพูดแรงๆ เหมือนจะพูดอะไรไปเราก็จะกลายเป็นคนผิดเสมอในสายตาเขา เหมือนชอบด่าว่าเราตลอดหรือข่มให้เราจมอยู่ใต้เท้าเขาซึ่งเราก็มีน้อยใจมากมาโดยตลอด
จนวันนี้เราทนไม่ไหวอยู่ๆ น้ำตามันก็ไหลมาเอง ยิ่งนึกถึงช่วงที่เราลำบากมาด้วยกัน อดทนอ่านหนังสือมาสอบพร้อมกันในวันนั้นและก็ได้ทำงานที่เดียวกันซึ่งเพื่อนๆ ต่างก็อิจฉาในความโชคดีของเรา แต่ดูเหมือนเพื่อนจะเปลี่ยนไปหรือเป็นเพราะเราอ่อนไหวแคร์ความรู้สึกเพื่อนมากไปจริงๆ เราเป็นเหมือนคนที่ไม่มีจุดยืน มีเรื่องอะไรเราช่วยเขาตลอดโดยไม่หวังผลอะไรตอบแทน แต่เขาไม่แม้จะมาช่วยเหลือหรือเห็นอกเห็นใจเราเลยสักครั้ง เราเหมือนตัวคนเดียว พักหลังนางจะอารมณ์เสียตลอดที่เราถาม เราเลยไม่ถามนางแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ปล่อยผ่านแล้วตอนนี้ เสียความรู้สึกมากๆ ถ้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันก็น่าจะรู้นิสัยว่าเราพูดน้อยเพราะอะไร ในเมื่อถามเฉยๆ กลับโดนตะคอกกลับมาแกมด่าว่าโง่ เราเลยตัดปัญหาไม่ถามนางแล้ว แต่ก็ต้องทำใจร่วมงานกันอยู่ดี ซึ่งก็ทำใจไว้ส่วนนึงว่า นางจะชอบติชอบแซะ เมื่อไม่ได้ดั่งใจ เราเหนื่อยที่จะต้องมาคอยรองรับอารมณ์โกรธและเกรี้ยวกราดของนางแล้ว ถ้านางไปต่อโทบริหารสอบได้ ผ.อ. แต่ถ้ามีอารมณ์แบบนี้สักวันหนึ่งลูกน้องคงหมดศรัทธา เป็นได้แค่หัวโขนแต่ขาดการควบคุมอารมณ์ดับมานักต่อนักแล้ว
เพื่อนๆ คิดว่าการที่มีเพื่อนที่เคยสนิทด้วยมาแสดงพฤติกรรมแบบนี้ซึ่งเราไม่ชอบจะมีวิธีแก้ปัญหาได้อย่างไร ขอตัวอย่างในการนำมาปรับใช้หน่อยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เพื่อนสนิทก็มีหัวใจ อย่าทำร้ายความรู้สึกกันไปมากกว่านี่ได้ไหม?
จนวันนี้เราทนไม่ไหวอยู่ๆ น้ำตามันก็ไหลมาเอง ยิ่งนึกถึงช่วงที่เราลำบากมาด้วยกัน อดทนอ่านหนังสือมาสอบพร้อมกันในวันนั้นและก็ได้ทำงานที่เดียวกันซึ่งเพื่อนๆ ต่างก็อิจฉาในความโชคดีของเรา แต่ดูเหมือนเพื่อนจะเปลี่ยนไปหรือเป็นเพราะเราอ่อนไหวแคร์ความรู้สึกเพื่อนมากไปจริงๆ เราเป็นเหมือนคนที่ไม่มีจุดยืน มีเรื่องอะไรเราช่วยเขาตลอดโดยไม่หวังผลอะไรตอบแทน แต่เขาไม่แม้จะมาช่วยเหลือหรือเห็นอกเห็นใจเราเลยสักครั้ง เราเหมือนตัวคนเดียว พักหลังนางจะอารมณ์เสียตลอดที่เราถาม เราเลยไม่ถามนางแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ปล่อยผ่านแล้วตอนนี้ เสียความรู้สึกมากๆ ถ้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันก็น่าจะรู้นิสัยว่าเราพูดน้อยเพราะอะไร ในเมื่อถามเฉยๆ กลับโดนตะคอกกลับมาแกมด่าว่าโง่ เราเลยตัดปัญหาไม่ถามนางแล้ว แต่ก็ต้องทำใจร่วมงานกันอยู่ดี ซึ่งก็ทำใจไว้ส่วนนึงว่า นางจะชอบติชอบแซะ เมื่อไม่ได้ดั่งใจ เราเหนื่อยที่จะต้องมาคอยรองรับอารมณ์โกรธและเกรี้ยวกราดของนางแล้ว ถ้านางไปต่อโทบริหารสอบได้ ผ.อ. แต่ถ้ามีอารมณ์แบบนี้สักวันหนึ่งลูกน้องคงหมดศรัทธา เป็นได้แค่หัวโขนแต่ขาดการควบคุมอารมณ์ดับมานักต่อนักแล้ว
เพื่อนๆ คิดว่าการที่มีเพื่อนที่เคยสนิทด้วยมาแสดงพฤติกรรมแบบนี้ซึ่งเราไม่ชอบจะมีวิธีแก้ปัญหาได้อย่างไร ขอตัวอย่างในการนำมาปรับใช้หน่อยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ