เพื่อนร่วมงานผมคนนึงมีชื่อว่า ซาอิด เป็นคนอัฟกานิสถาน อายุ 29 ปี เรื่องราวชีวิตน่าสนใจเลยนำมาเล่าให้ฟังครับ
ซาอิด อพยพมาอเมริกาได้ทำงานที่นี่เพราะเคยทำงานเป็นล่าม (Interpretor) ให้กับทหารอเมริกันเมื่อช่วงสงคราม ภายหลังจึงได้มีโอกาสลี้ภัยมาที่นี่ หากใครมีโอกาสดูหนังเรื่อง The Covenant จะรู้ว่าการเป็นล่ามให้กับทหารอเมริกันนั้นเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตตัวเองมาก ต้องอยู่ให้เป็น ไม่งั้นโดนตาลีบันตามเก็บถึงบ้านแน่
ซาอิด เป็นคนหัวไวมาก ฉลาด ทักษะการเอาตัวรอดระดับสูง อยู่เป็น เพราะครึ่งชีวิตอยู่กับภัยสงคราม ก่อนหน้าที่จะเป็นล่าม ซาอิด เรียนจบไอทีมาด้าน Computer Engineer แล้วก็ทำงานกับทหารเพื่อมาอเมริกา เมื่อมาแล้วก็ทำตามความฝัน เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น พอมาถึงช่วงแรกๆก็เปลี่ยนงานไปเรื่อยเพราะยังหางานที่ลงตัวกับชีวิตไม่ถูก ย้ายมาหลายรัฐ ชีวิตคนโสดไปไหนก็ได้ ทำมันสารพัดอาชีพ และเคยกลับไปทำงานด้านไอทีที่เคยร่ำเรียนมา ได้ทำงานเป็น Software Tester ให้กับ Apple และ Google แต่เป็นลักษณะงานว่าจ้าง Subcontract อีกที
ซาอิดเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนช่วงทำงานไอที ทำงานหนักแบบไม่เห็นตะวันเลย คือเข้างานเช้าตรู่ ออกงานดึกๆเที่ยงคืนเกือบทุกวัน กินแต่อาหารสำเร็จรูป กลับบ้านไปพักแป๊บ แล้วอีกวันก็ทำงานใหม่ วนไปเรื่อยๆ ทำไป 2 ปี มีเงินแต่สุขภาพทรุดโทรม ตัดสินใจลาออกเริ่มอาชีพเส้นทางใหม่ จนสุดท้ายก่อนหน้าที่จะมาทำอาชีพขับรถไฟ ซาอิด เคยไปลุยขับรถบรรทุกข้ามรัฐมาก่อน บอกเงินก็โอเค แต่ไม่เคยอยู่ติดบ้าน จนสุดท้ายอยากลองเปลี่ยนงานแล้วก็จับพลัดจับพลูมาขับรถไฟ ช่วงที่ระหว่างเทรนอยู่นั้น เคยเล่าให้ผมฟังว่าถ้าเทรนไม่ผ่าน ตั้งใจจะเปิดบริษัทขนส่งของตัวเองขึ้นมา แล้วก็จะเอาเงินเก็บที่มีอยู่ไปออกรถบรรทุกมือ 2 มาวิ่งสักคัน แต่ตอนนี้เทรนผ่านแล้วก็ขับรถไฟจริงๆจังๆ
ขอเล่าย้อนหลัง ช่วงระหว่างเทรน ซาอิด เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด และ ชอบนั่งหลับ หากมีเวลาว่างเป็นไม่ได้ต้องเจอ ซาอิด แอบงีบหลับทุกที ถึงแม้จะหลับก็จริงแต่หูงี้ฟังตลอด เวลาว่าเกิดอะไรขึ้น ซาอิด รู้ทกอย่าง ผมเคยถามว่าหลับจริงหรือเปล่าเนี่ย ซาอิดตอบว่า เปล่า เพราะเวลาคุยตัวเองไม่รู้จะคุยอะไร เลยนั่งหลับแต่ใช้หูฟังเอา เวลามีสอบ ซาอิด ดูจากภายนอก ดูเหมือนจะไปไม่น่ารอด เพราะดูมัวแต่นั่งหลับ แต่พอผลออกมา ทุกคนในห้องประหลาดใจเพราะ ซาอิด ได้คะแนนอันดับต้นๆ บางทีก็อันดับหนึ่งของห้องอีกต่างหาก
นอกจากสอบข้อเขียน ก็จะมีสอบภาคปฎิบัติหลายครั้ง
ผมเคยแชร์วีดีโอเล่ารายละเอียดการทำอาชีพขับรถไฟในเพจของผม การสื่อสารวิทยุเป็นเรื่องยากที่สุด แม้แต่คนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในชีวิตประจำวัน ( Native English Speaker) ก็ยังลำบากในการใช้วิทยุสื่อสาร เพราะไม่เฉพาะต้องฟังรู้เรื่อง แต่ต้องจับใจความสำคัญ และต้องจดจำตำแหน่ง สถานที่ เวลา และรายละเอียดที่ต้องปฎิบัติให้ได้ หากฟังผิดพลาดมันหมายถึงชีวิตของคนรอบข้างและมีผลต่ออาชีพโดยตรง คนอเมริกันหลายคนไม่ผ่านการสอบปฎิบัติตรงนี้ ดังนั้นพอถึงช่วงจะมีการสอบวัดผล ส่วนใหญ่นักเรียนก็จะแย่งกันขอเป็นคนแรกๆ เพราะตอนเช้าตรู่ ถนนหนทางโล่ง การสื่อสารวิทยุก็สบาย ไม่มีอะไรหนักๆมาก (อธิบายจะยาวไป แต่หากทราบ แนะนำให้ฟังตัวอย่างการสื่อสารสั้นๆได้ในคลิปยูทูปที่เคยทำเล่นๆครับ) ยิ่งสายๆความยากของการสื่อสารจะยากขึ้นเรื่อยๆ
กลับมามองที่ ซาอิด เขาไม่สนใจ ได้เป็นคนสุดท้ายประจำ ไม่เคยมีปากเสียงว่าจะต้องสอบก่อนใคร อะไรก็ได้หมด แบบว่าจะจัดใครก่อนหลังตามสบาย จัดสรรกันไปเลย ซาอิด ไม่สนใจ ซาอิด สอบตอนไหนก็ได้ (อาจจะเพราะทำล่ามกับทหารอเมริกันมา เรื่องสื่อสารพวกนี้สบายมากมั้ง) ทุกคนมัวแต่จัดสรรกัน ส่วน ซาอิด นั่งหลับ แล้วก็สอบได้คะแนนดีทุกครั้ง จอมหลับประจำห้อง แต่หัวไวมากและ สุดยอดการเอาตัวรอด เก่งระดับ เอ บวก
ทุกวันนี้ขับรถไฟ ผมก็จะเจอและคุยกันบ่อย ทุกครั้ง ซาอิด ต้องมี Red Bull (กระทิงแดง) ติดตัวมาด้วยกระป๋องนึงทุกครั้ง ผมก็ถามแปลเป็นไทยว่า
"ไงน้องชาย..ต้องดื่มกระทิงแดงทุกครั้งเลยเหรอเนี่ย"
ซาอิด ตอบว่า "ผมต้องดื่มไว้ก่อนครับพี่ ไม่งั้นเดี๋ยวขับรถไฟง่วง ดื่มแล้วจะได้ตื่น มีสมาธิเยอะๆ "
แล้วก็มากระซิบข้างหูผมบอกว่า
"รู้ไหมมีหลายครั้งเลย ผมขับเกือบวิ่งเลยชานชาลา เป็นอย่างนี้หลายครั้งมากต้องเบรคตัวโก่งเลย บางทีเบรคจนประตูรถไฟแทบจะเลยขอบชานชาลาอยู่แล้ว ผมต้องระวังมากๆเลยครับ"
ผมก็เลยถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงว่า
"เฮ้ย!! อะไรน่ะ!! น้องขับรถไฟง่วงขนาดนั้นเลยเหรอ?"
ซาอิด ตอบกลับมาเงียบๆแต่สีหน้าจริงจังว่า
"เปล่าครับพี่ ผมไม่ได้ง่วง ขับรถไฟผ่านชานชาลาโดยเฉพาะแถวมหาวิทยาลัยแถว Univ. of Washington กับ ย่านช็อปปิ้งแถวดาวน์ทาวน์ ชอบมีหญิงสวยๆ แต่งนุ่งสั้น เห็นนู่นเห็นนี่ วับๆแวมๆ บางทีเขาก็โบกมือให้ผม ผมมัวแต่มองเพลินจนลืมเบรก เกือบจะหลุดลานชาลา เจออย่างนี้บ่อยมาก"
ผมคิดตอบในใจ
"ไอ้ (จุด จุด จุด)... เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง นึกว่าง่วงเพราะไม่ได้ดื่มกระทิงแดง กลายเป็นว่าดื่มมากจนอย่างอื่นมันตื่นขึ้นมาจนเกือบเป็นเรื่อง ไอ้ (จุด.จุด.จุด)..นี่"
วันนี้ผมเจอ ซาอิด อยู่ที่ห้องพักเบรคพนักงาน ซาอิด กำลังเตรียมตัวออกไปขับรถไฟ ผมเดินไปกระซิบข้างๆว่า
"Bro, just drink only half of Red Bull or [it] will stand up. And Hey!! make sure you concentrate on driving. Don't look at the girls too much or you will get ****!!"
ซาอิด ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มหน้าแป้น 5555
โพสต์แรกขอจบสั้นๆแค่นี้ ผมมีบทความเรื่องเล่า แชร์ประสบการณ์ทำงานพอสมควร วันนี้ลองลงตอนล่าสุดที่ผมเขียนในกลุ่มนี้ว่าพอมีคนสนใจอ่านไหม ถ้ามีรอบหน้าจะเอามาเรื่องราวมาลงให้ใหม่ครับ ขอบคุณครับที่อ่านจบ เก่ง..มากกกก...
[แชร์เรื่องเล่าคนขับรถไฟที่อเมริกา ตอน 1] "ซาอิด" เพื่อนร่วมงาน จอมหลับแห่งยุค
ซาอิด อพยพมาอเมริกาได้ทำงานที่นี่เพราะเคยทำงานเป็นล่าม (Interpretor) ให้กับทหารอเมริกันเมื่อช่วงสงคราม ภายหลังจึงได้มีโอกาสลี้ภัยมาที่นี่ หากใครมีโอกาสดูหนังเรื่อง The Covenant จะรู้ว่าการเป็นล่ามให้กับทหารอเมริกันนั้นเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตตัวเองมาก ต้องอยู่ให้เป็น ไม่งั้นโดนตาลีบันตามเก็บถึงบ้านแน่
ซาอิด เป็นคนหัวไวมาก ฉลาด ทักษะการเอาตัวรอดระดับสูง อยู่เป็น เพราะครึ่งชีวิตอยู่กับภัยสงคราม ก่อนหน้าที่จะเป็นล่าม ซาอิด เรียนจบไอทีมาด้าน Computer Engineer แล้วก็ทำงานกับทหารเพื่อมาอเมริกา เมื่อมาแล้วก็ทำตามความฝัน เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น พอมาถึงช่วงแรกๆก็เปลี่ยนงานไปเรื่อยเพราะยังหางานที่ลงตัวกับชีวิตไม่ถูก ย้ายมาหลายรัฐ ชีวิตคนโสดไปไหนก็ได้ ทำมันสารพัดอาชีพ และเคยกลับไปทำงานด้านไอทีที่เคยร่ำเรียนมา ได้ทำงานเป็น Software Tester ให้กับ Apple และ Google แต่เป็นลักษณะงานว่าจ้าง Subcontract อีกที
ซาอิดเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนช่วงทำงานไอที ทำงานหนักแบบไม่เห็นตะวันเลย คือเข้างานเช้าตรู่ ออกงานดึกๆเที่ยงคืนเกือบทุกวัน กินแต่อาหารสำเร็จรูป กลับบ้านไปพักแป๊บ แล้วอีกวันก็ทำงานใหม่ วนไปเรื่อยๆ ทำไป 2 ปี มีเงินแต่สุขภาพทรุดโทรม ตัดสินใจลาออกเริ่มอาชีพเส้นทางใหม่ จนสุดท้ายก่อนหน้าที่จะมาทำอาชีพขับรถไฟ ซาอิด เคยไปลุยขับรถบรรทุกข้ามรัฐมาก่อน บอกเงินก็โอเค แต่ไม่เคยอยู่ติดบ้าน จนสุดท้ายอยากลองเปลี่ยนงานแล้วก็จับพลัดจับพลูมาขับรถไฟ ช่วงที่ระหว่างเทรนอยู่นั้น เคยเล่าให้ผมฟังว่าถ้าเทรนไม่ผ่าน ตั้งใจจะเปิดบริษัทขนส่งของตัวเองขึ้นมา แล้วก็จะเอาเงินเก็บที่มีอยู่ไปออกรถบรรทุกมือ 2 มาวิ่งสักคัน แต่ตอนนี้เทรนผ่านแล้วก็ขับรถไฟจริงๆจังๆ
ขอเล่าย้อนหลัง ช่วงระหว่างเทรน ซาอิด เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด และ ชอบนั่งหลับ หากมีเวลาว่างเป็นไม่ได้ต้องเจอ ซาอิด แอบงีบหลับทุกที ถึงแม้จะหลับก็จริงแต่หูงี้ฟังตลอด เวลาว่าเกิดอะไรขึ้น ซาอิด รู้ทกอย่าง ผมเคยถามว่าหลับจริงหรือเปล่าเนี่ย ซาอิดตอบว่า เปล่า เพราะเวลาคุยตัวเองไม่รู้จะคุยอะไร เลยนั่งหลับแต่ใช้หูฟังเอา เวลามีสอบ ซาอิด ดูจากภายนอก ดูเหมือนจะไปไม่น่ารอด เพราะดูมัวแต่นั่งหลับ แต่พอผลออกมา ทุกคนในห้องประหลาดใจเพราะ ซาอิด ได้คะแนนอันดับต้นๆ บางทีก็อันดับหนึ่งของห้องอีกต่างหาก
นอกจากสอบข้อเขียน ก็จะมีสอบภาคปฎิบัติหลายครั้ง
ผมเคยแชร์วีดีโอเล่ารายละเอียดการทำอาชีพขับรถไฟในเพจของผม การสื่อสารวิทยุเป็นเรื่องยากที่สุด แม้แต่คนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในชีวิตประจำวัน ( Native English Speaker) ก็ยังลำบากในการใช้วิทยุสื่อสาร เพราะไม่เฉพาะต้องฟังรู้เรื่อง แต่ต้องจับใจความสำคัญ และต้องจดจำตำแหน่ง สถานที่ เวลา และรายละเอียดที่ต้องปฎิบัติให้ได้ หากฟังผิดพลาดมันหมายถึงชีวิตของคนรอบข้างและมีผลต่ออาชีพโดยตรง คนอเมริกันหลายคนไม่ผ่านการสอบปฎิบัติตรงนี้ ดังนั้นพอถึงช่วงจะมีการสอบวัดผล ส่วนใหญ่นักเรียนก็จะแย่งกันขอเป็นคนแรกๆ เพราะตอนเช้าตรู่ ถนนหนทางโล่ง การสื่อสารวิทยุก็สบาย ไม่มีอะไรหนักๆมาก (อธิบายจะยาวไป แต่หากทราบ แนะนำให้ฟังตัวอย่างการสื่อสารสั้นๆได้ในคลิปยูทูปที่เคยทำเล่นๆครับ) ยิ่งสายๆความยากของการสื่อสารจะยากขึ้นเรื่อยๆ
กลับมามองที่ ซาอิด เขาไม่สนใจ ได้เป็นคนสุดท้ายประจำ ไม่เคยมีปากเสียงว่าจะต้องสอบก่อนใคร อะไรก็ได้หมด แบบว่าจะจัดใครก่อนหลังตามสบาย จัดสรรกันไปเลย ซาอิด ไม่สนใจ ซาอิด สอบตอนไหนก็ได้ (อาจจะเพราะทำล่ามกับทหารอเมริกันมา เรื่องสื่อสารพวกนี้สบายมากมั้ง) ทุกคนมัวแต่จัดสรรกัน ส่วน ซาอิด นั่งหลับ แล้วก็สอบได้คะแนนดีทุกครั้ง จอมหลับประจำห้อง แต่หัวไวมากและ สุดยอดการเอาตัวรอด เก่งระดับ เอ บวก
ทุกวันนี้ขับรถไฟ ผมก็จะเจอและคุยกันบ่อย ทุกครั้ง ซาอิด ต้องมี Red Bull (กระทิงแดง) ติดตัวมาด้วยกระป๋องนึงทุกครั้ง ผมก็ถามแปลเป็นไทยว่า
"ไงน้องชาย..ต้องดื่มกระทิงแดงทุกครั้งเลยเหรอเนี่ย"
ซาอิด ตอบว่า "ผมต้องดื่มไว้ก่อนครับพี่ ไม่งั้นเดี๋ยวขับรถไฟง่วง ดื่มแล้วจะได้ตื่น มีสมาธิเยอะๆ "
แล้วก็มากระซิบข้างหูผมบอกว่า
"รู้ไหมมีหลายครั้งเลย ผมขับเกือบวิ่งเลยชานชาลา เป็นอย่างนี้หลายครั้งมากต้องเบรคตัวโก่งเลย บางทีเบรคจนประตูรถไฟแทบจะเลยขอบชานชาลาอยู่แล้ว ผมต้องระวังมากๆเลยครับ"
ผมก็เลยถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงว่า
"เฮ้ย!! อะไรน่ะ!! น้องขับรถไฟง่วงขนาดนั้นเลยเหรอ?"
ซาอิด ตอบกลับมาเงียบๆแต่สีหน้าจริงจังว่า
"เปล่าครับพี่ ผมไม่ได้ง่วง ขับรถไฟผ่านชานชาลาโดยเฉพาะแถวมหาวิทยาลัยแถว Univ. of Washington กับ ย่านช็อปปิ้งแถวดาวน์ทาวน์ ชอบมีหญิงสวยๆ แต่งนุ่งสั้น เห็นนู่นเห็นนี่ วับๆแวมๆ บางทีเขาก็โบกมือให้ผม ผมมัวแต่มองเพลินจนลืมเบรก เกือบจะหลุดลานชาลา เจออย่างนี้บ่อยมาก"
ผมคิดตอบในใจ
"ไอ้ (จุด จุด จุด)... เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง นึกว่าง่วงเพราะไม่ได้ดื่มกระทิงแดง กลายเป็นว่าดื่มมากจนอย่างอื่นมันตื่นขึ้นมาจนเกือบเป็นเรื่อง ไอ้ (จุด.จุด.จุด)..นี่"
วันนี้ผมเจอ ซาอิด อยู่ที่ห้องพักเบรคพนักงาน ซาอิด กำลังเตรียมตัวออกไปขับรถไฟ ผมเดินไปกระซิบข้างๆว่า
"Bro, just drink only half of Red Bull or [it] will stand up. And Hey!! make sure you concentrate on driving. Don't look at the girls too much or you will get ****!!"
ซาอิด ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มหน้าแป้น 5555
โพสต์แรกขอจบสั้นๆแค่นี้ ผมมีบทความเรื่องเล่า แชร์ประสบการณ์ทำงานพอสมควร วันนี้ลองลงตอนล่าสุดที่ผมเขียนในกลุ่มนี้ว่าพอมีคนสนใจอ่านไหม ถ้ามีรอบหน้าจะเอามาเรื่องราวมาลงให้ใหม่ครับ ขอบคุณครับที่อ่านจบ เก่ง..มากกกก...