เครียดมากๆ คือเป็นห่วงเค้าสุดๆ
เมื่อวันที่3กันยาช่วง16:40น.
เราไปโรงเรียนยังไม่กลับ คนที่บ้านทำนกหลุด กลับบ้านมาไม่มีใครอยู่เหมือนปกติ
เปิดประตูห้องเข้าไปปกติต้องเจอนกอยู่
วันนั้นไม่เจอก็งงนกไปไหน เดินหาในบ้าน
แม่โทรมาพอดีเลยถามนกไปไหน
แม่บอกพี่ทำหลุดไป เราก็รีบออกไปตามหาเลย หาโดยไม่รู้ว่ามันบินไปทางไหนหลังจากหลุดไปแล้ว50+-นาที โทรหาคนที่บ้านให้ช่วยหา
ก็ห่วงงานกัน ไม่มา เราพูดว่ามาช่วยหาก่อนไม่ได้หรอชีวิตมันเลยนะ ก็หงุดหงิดใส่
คนทำหลุดก็ไม่ได้มาช่วยหา
เสียใจมากๆ ไม่รู้จะพูดอะไร เสียใจจนแทบจะไม่มีความรู้สึกโกรธ เดินหาจน3ทุ่ม
อีกวันนึงก็หยุดเรียน หลับๆตื่นๆ เพราะเป็นห่วงนก ตื่นตั้งแต่ตี3ครึ่ง ไม่อยากนอน ออกหานกต่อตั้งแต่ตี4 ฝนก็ตก มันตกตลอดทั้งคืน ตกตั้งแต่3ทุ่มของวันที่แล้ว หยุดบ้างแต่ก็ตกหนักตกนาน ถึงไม่ได้หาต่อ หาตั้งแต่ตี4จน8-9โมง แม่ให้กลับบ้านแม่หงุดหงิดบอกเดินหาแบบไม่มีเป้าหมาย เสียใจกับคำพูดเค้ามาก แม่ก็เป็นห่วงนก เค้าก็ช่วยเราหา
แต่เราเสียใจคำพูดเค้า เรากลับบ้านมานอนสักพัก บ่ายๆแม่ก็ชวนไปหานกต่อ
พี่เราที่เป็นคนทำหลุดพูดตั้งแต่วันแรกว่า ปล่ยมันไปเหอะ ทำนกเราหลุด ไม่ช่วยหา
แล้วทำไมต้องพูดจาบั่นทอน ไปเดินหากับแม่ก็มีแต่ลุงๆป้าๆพูดว่าไม่เจอหรอก แค่ไม่ต้องพูดอะไรได้มั้ย ทำไมต้องมาทำลายความหวังเรา ตอนนี้เราคิดว่าเราคงไม่ได้เค้าคืนแล้ว
เป็นคนไม่เคยมีโชค ผิดหวังตลอด
แต่ก็ยังอยากหาเค้าอยู่ อยากหยุดเรียนมาหสเค้าให้เต็มที่ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงปลายภาค
ทั้งงานเดี่ยว งานกลุ่ม สอบอีก
เมื่อวานที่หยุดเรียนก็ขาดสอบ2ตัว
ถ้ามันเป็นเดี่ยวเราก็ยังไปตามเองได้
แต่บางอันมันสอบกลุ่ม งานกลุ่ม
อยู่ๆเราจะหายไปก็ไม่ได้ เครียดมาก
เรื่องเรียนเรื่องนก วันนี้ตั้งใจกลับให้เร็วที่สุด
เลิกเรียนกลับเลยเพื่อมาหาเค้าต่อ
แต่กว่สจะได้กลับก็5โมงเย็นแล้ว
บอกเหตุผลเพื่อนไป เพื่อนก็ยังเหมือนไม่อยากให้กลับ ถามเราเรื่องนก พอตอบก็ตืดตลก พูดให้เราซื้อใหม่บ้าง พูดเล่นว่าเราเป็นผู้ดชี่ยวชาญเรื่องนก ตอนนี้ไม่อยากเจอใคร
ไม่อยาหคุยกะบใครเลย
ทัเงเครียด ทัเงดสียใจ ทั้งฌกรธ
อยากใฟ้เคเากลับบ้านไวๆ เป็นห่วง
กละวเคเสเป็นอะไร ถ้าเกิดมีคนเจอก็คงโทรมา เพระาเต้าก็ใส่ห่วงขา แต่นี่ไม่มีใครโทรมาเลย