เราฝันว่าตัวเองกับเพื่อนร่วมงานไปทำงานกันที่ห้างแห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยา แต่ตอนจะไปกินข้าวเราดันเผลอเอากระเป๋าคอมมาด้วยมันหนัก เราเลยเดินกลับไปเก็บแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอาไปวางไว้เพราะนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นห้างกลัวจะหาย พอเราเดินออกมาเพื่อน ๆ ไปกันหมดแล้วเราน้อยใจเลยเลือกเดินอยู่คนเดียวว่าจะไปหาของกินเองไม่ไปรวมกับเพื่อนที่ร้านข้าว แต่พอเราเดินมาเรื่อย ๆ กลายเป็นว่าเราเดินออกมานอกห้าง ที่ข้างหลังเป็นป่าเราคิดว่าเดินแปปเดียวไม่เป็นไรหรอก เพราะเรายังได้ยินเสียงเพลงจากห้างอยู่เลยแถมไม่ได้เดินไกลด้วย แต่พอเราหันกลับไปเราเจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หลังเรา เราจำไม่ได้ว่าเขาพูดกับเราไหมหรือแค่เดินผ่านไปหรือเขาแค่จ้องเราเฉย ๆ เราจำได้แค่ว่าเราตกใจแล้วเริ่มกลัวเลยจะเดินกลับแต่ปรากฏว่าทางข้างหลังเราที่เดินมา พอเราเจอผู้หญิงคนนั้นทางของเราก็กลับไม่ได้เราเดินเท่าไหร่ก็ไม่เจอทางกลับเข้าห้างเลย จนเราเดินไปเจอวัดเก่า ๆ วัดหนึ่งในนั้นมีพระรูปหนึ่งกับคนอีกคนหนึ่งท่านดูยิ้มนะแต่เหมือนใจเราลึก ๆ ไม่ได้รู้สึกไว้ใจขนาดนั้น ๆ พอไปถึงเราเล่าให้ท่านฟังว่าเราหลงมาได้ยังไงท่านก็ให้ธูปกับเทียนเรามาแล้วก็มีโยมอีกสองคนเดินเข้ามาพอดี ท่านก็ให้ทำเหมือนกันแต่ท่านให้จุดแต่ธูปไม่ได้จุดเทียนธูปที่จุดละลายเป็นก้อนเหมือนเทียน ท่านก็เอาไม้หรืออะไรสักอย่างเขี่ยออกแล้วก็บอกว่าไปได้ ตอนออกมาเรารู้สึกเหมือนเราอมอะไรสักอย่างอยู่ในปากเหมือนแผ่นทองที่เขาทำตะกรุตที่เขียนยันต์แล้วม้วน ๆ เป็นเส้นเล็ก ๆ เราอมมันมันไปเรื่อย ๆ ตอนเราเดินออกมาท้องฟ้าสว่างแล้วเป็นตอนกลางวันทั้ง ๆ ตอนอยู่ในห้างมันเป็นตอนกลางคืน เราเดินเลียบถนนไปเรื่อย ๆ จนเจอผู้หญิงคนหนึ่งเธอทักเรา เราก็ขอความช่วยเหลือคุยกันจนรู้ว่าที่ที่เราอยู่ตอนนี้คือระยองไม่ใช่อยุธยา เราตกใจมากเพราะเหมือนที่นั่นไม่มีห้าง สัญญาณมือถือก็ไม่ดี จะโทรศัพท์ที่ยังต้องเสียเงินโทร สุดท้ายเขาพาเราไปบ้านเขาที่มีครอบครัวอยู่หลายคนมีแม่กับพ่อเขา มีน้องสาวพี่ชายอย่างละคน เราตกใจสุด ๆ พยายามติดต่อที่บ้านให้มารับแต่สัญญาณไม่ดีมาก ๆ แถมเรายังเอาหมาตัวเองติดมาด้วยตอนไหนก็ไม่รู้ เราอยู่ที่นั่นเป็นชั่วโมง ๆ จนสุดท้ายก็ติดต่อคนที่บ้านได้และแม่เราก็กำลังนั่งรถไฟมารับแล้วเราก็ตื่นที่ตรงนั้น