ผมมีคนที่ชอบคนนึงครับเป็นคนจีนอยู่ต่างโรงเรียน เราเจอกันที่เกาหลี เราเคยเจอกันตอนไปทัศนศึกษาเมื่อปีที่แล้ว ละผมได้ช่องทางการติดต่อเธอมา ละได้คุยกับเธอเป็นช่วงๆเพราะเธอเป็นคนค่อนข้างเข้าถึงยากครับ จนเลิกคุยไปนานอยู่3เดือนแต่ผมก็สุขสันต์วันเกิดให้เธอละว่าจะให้ของขวัญวันเกิดแต่ไม่มีโอกาศ แล้วปีนี้ได้มีการทัศนศึกษาอีกครั้งละผมจะได้เจอเธอ ละเขาก็ทักมาหาคุยกันว่าไปถึงที่นั้นควรเตรียมอะไรไปบ้าง คุยเสร็จผมบอกว่าผมจะมีอะไรให้เธอเพื่อสุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง เธอก็บอกเธอตื่นเต้นแต่ผมก็บอกเธอว่าจะเอาไปให้ต่อหน้าเธอ พอไปถึงวันที่จะไปทัศนศึกษา ผมได้นั่งรถบัส ตอนนั้นผมนั่งกับเพื่อนผมอยู่ตรงริมหน้าต่างละพอไปถึงโรงเรียนที่ต้องไปรับเขา ผมได้ทักบอกเธอว่า ผมเห็นเขาแล้ว แล้วเขาก็ได้มองหาผม(ผมคิดว่าเขาจำผมไม่ได้) ละเขาถามว่าผมอยู่ไหน ผมได้แต่บอกว่า ผมไม่กล้าบอกว่าผมอยู่ไหนผมเขิน พอไปถึงสถานที่ทัศนศึกษา ผมแทบจะหาโอกาศเอาของขวัญไปให้เขาไม่ได้เลยเพราะเขามัวอยู่แต่กับเพื่อนคนจีน ผมได้แค่บอกไปว่าผมหาจังหวะเอาของขวัญไปให้คุณไม่ได้ผมอายที่ต้องเจอคุณและคุยกับคุณ(**ผมลืมบอกไปว่า ที่ทัศนศึกษาที่นั้น 3วัน 2คืน ) ผมได้แต่หาจังหวะจะให้ของกับเขา พอมีจังหวะจริงๆผมกลับไม่กล้าทำอะไรเลยเพราะผมอายในการกระทำของผม ผมได้แต่ทักหาเขาแล้วบอกว่า ผมขอโทษที่หาโอกาศเอาของขวัญไปให้คุณไม่ได้ ละผมก็ได้นึกมาได้ในวันสุดท้ายว่าเขารู้รึป่าวว่าผมเป็นใครผมเลยถามว่า คุณรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใครเขาตอบกับผมว่า เขารู้ตั้งแต่ตอนที่เขาขึ้นรถบัส หลังจากที่ผมรู้ว่าเขารู้ว่าผมเป็นใคร ทุกๆครั้งในห้องเรียนเขาจะชอบแอบมองผมตลอดเวลามีสบตาบ้างบางครั้งแต่ผมชอบหลบหนีเพราะเขิน ก่อนที่จะจบการทัศนศึกษาผมได้ทักหาเขาว่าก่อนจะจากกันขอถ่ายรูปกับเขาเป็นความทรงจำเล็กๆได้ไหมเขาบอกว่าได้ พอวันที่จะจบการทัศนศึกษา ผมได้สัญญากับเขาว่าผมจะเอาไปให้เขากับมือ แต่ถึงตอนนั้นผมก็ทำไม่ได้อีกแล้ว ผมก็ได้แต่กรอบใจตัวเอง เพื่อนที่รู้ว่าผมคิดจะทำอะไรก็ปลอบ ละบอกว่าให้เอาไปให้ก่อนจะสาย พอถึงเวลาจะขึ้นรถบัส ผมคิดว่าเราคงจะได้ขึ้นรสบัสกันคนละคัน เพราะปีที่แล้วผมกับเขาไม่ได้นั่งรถบัสคันเดียวกัน แต่ตอนนั้นผมเศร้ามาก ผมได้แต่นั่งฟังเพลง sunflower ของrex Orange County วนไปอยู่แบบนั้นตลอดการเดินทางของปีที่แล้ว แต่ปีนี้ผมได้นั่งรถบัสคันเดียวกับเขา ผมก็คิดในใจว่านี่คือโอกาศของผม ผมเลยทักบอกเขาว่าเราได้นั่งรถบัสคันเดียวกัน ฉันจะรอจังหวะที่รถบัสจอดแล้วจะเดินเอาไปให้คุณ ตอนนั้นผมนั่งริมหน้าต่างสุด ที่นั่ง2ที่แต่ผมนั่งคนเดียว ตอนนั้นผมเฟลมาก ละได้ทักไปบอกเขาว่าขอโทษนะที่ผิดสัญญา ละเขาถามผมว่าผมอยู่ตรงไหน ผมก็ตอบเขาไปเล่นๆว่าอยู่รถบัสเดียวกันกับคุณ ละหลังจากนั้นผมสังเกตุว่าเขาได่เปลี่ยนที่นั่งรถบัส ละรากกระเป๋ามานั่งข้างๆกับผมละเขาก็พูดสวัสดีกับผมแบบตัวต่อตัว ตอนนั้นความรู้สึกของผมมันบอกไม่ถูกจะอายก็อายจะช็อคก็ช็อค เพื่อนมันก็แอบถ่ายรูปผมตอนผมเหวอๆ ผมก็ได้นั่งช็อคอยู่แบบนั้น5นาทีจนนึกได้ว่าต้องให้ของขวัญกับเขา ละผมได้หยิบของขวัญให้เขา ละเขาก็ได้รับมัน เขาได้พูดขอบคุณกับผม2ครั้ง เป็นน้ำเสียงที่ผมจะลืมไม่ลงละเขาก็ได้บอกว่า เขาก็มีของขวัญเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าผมอยากได้ไหมมันเป็นสีชมพู ผมเลยบอกเขาไปว่า ถ้าคุณอยากให้ผมก็ให้เลย แล้วเขาก็หยิบให้ผมมันเป็นพวงกุนแจ  พอได้มาผมรีบหยิบใส่กระเป๋าเลยกลัวเปื้อนหลังจากนั้นเราก็นั่งกันเฉยๆอยู่แบบนั่นไปเรื่อยๆจนผมบอกว่า ปีที่แล้วที่ผมไม่ได้คุยอะไรกับคุณผมได้แต่ฟังเพลงsunflowerวนไปวนมาอยู่ในรถบัส เขาเลยบอกว่าฉันจะลองฟังดู จังหวะที่เขาบอกจะลองฟังดูเขาได้เปิดเสียงโทรศัพท์ละได้นั่งฟังกับผมในรถบัส ฟังอยู่แบบนั้นจนจบเพลง มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยากมากครับ มันรู้สึกดีละได้ปลดทุกข์เมื่อปีที่แล้วทั้งหมด เขาฟังแล้วเขาบอกชอบมาก ตอนนั้นในใจดีใจสุดๆ หลังจากนั้นก็นั่งนิ่งๆกันดูทีวีในรถบัสด้วยกันถึงจะไม่เข้าใจก็ตาม ละผมก็นั่งนึกไปนึกมาว่าจะถ่ายรูปกับเขา ผมเลยบอกเขาว่า ถ้าคุณพร้อมที่จะถ่ายรูปตอนไหนก็ค่อยบอกฉัน ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาขอใส่ฟิวเตอร์ได่ไหมเขาไม่มั่นใจในตัวเอง ผมเลยบอกได้ เขาก็ส่งรูปฟิวเตอร์มาให้ผม มันอยู่ในแอพจีน ผมเลยเข้าไปในไอจีละหาอันคล้ายๆกัน ละเขาบอกโอเคผมก็เตรียมใจซักหน่อย ผมได้สกิดเขาละถ่ายรูปกับเขาแต่ถ่ายยังไงก็ไม่เห็น2คน ผมเลยกดถ่ายแบบให้เห็นเขากับมือของผมแค่นั้น เขาก็ขำที่ผมรีบถ่ายจนเกินไป เขาเลยสกิกผมแล้วอัดวิดีโอผมกับเขาความยาวประมาณ4วิ ตอนนั้นผมเหวอแบบมากๆ ก็ได้แค่ชู2นัวเขาก็ชูตาม พอถ่ายเสร็จเราก็นั่งกันเฉยๆเหมือนเดิม เหมือนเขาอยากจะคุยกับผมนะ แต่ตอนนั้นผมช็อคอยู่ละได้แต่นั่งเฉยๆ ถึงเขาไม่รู้ภาษาเกาหลีมากนักเขาก็อยากคุยกับผม พอจะถึงตรงที่โรงเรียนเขา ผมได้แค่นึกในใจว่าเวลาความสุขผมมันคงจบแค่นี้สินะ ผมก็ได้แค่นั่งพิง เอามือจับเบอะที่นั่งไว้ พอจะถึงโรงเรียนแล้ว เขาได้เอามือของเขามาไว้ข้างบนมือของผม ประมาณ20วิได้ แล้วผมเอามือออกเพราะผมหน้าแดงไปหมดแล้วตอนนั้น เขาก็ได้แค่ยิ้มให้ผม ถึงตอนที่ลงจากรถ เขาก็แค่ลงไปเฉยๆไม่ได้หันมาบอกลาผม ผมก็ได้มองเขาจากหน้าต่าง เขาก็มองผมจากข้างนอกคือตอนนั้นเหมือนผมจะร้องไห้ที่มองเขา เขากับผมจ้องกันแบบนั้นประมาณ10วิก่อนเขาจะเดินไป หลังจากนั้นผมก็ได้แค่นั่งเครียดและคิดว่า ในตอนที่ผมมีโอกาศอยู่กับคนที่ผมชอบ ทำไมผมแค่นั่งเฉยๆ ไม่พูดไม่จากับเขา พลาดโอกาศไปง่ายๆ ผมกับเขาก็ได้แค่หวังว่าปีหน้าจะมีโอกาสให้เจอกันอีกครั้งสุดท้ายเพราะผมจะย้ายโรงเรียน ถ้าปีหน้ามีจริงผมแค่จะสารภาพรักกับเขา คิดว่ามันได้ไหมครับ ?🥹