ผมเป็นคนที่เก็บคำพูดของคนอื่นมาคิดเยอะ รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งพอ เหนื่อยที่ต้องใช้ชีวิตแต่ละวัน เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น รู้สึกไม่มีประโยชน์ ไม่มีค่า

เมื่อก่อนตอนเด็กก็โดนพูดว่าเรื่องหน้าตาแต่เพราะยังเป็นเด็กเลยไม่ได้เก็บมาใส่ใจ พอเริ่มโตขึ้นหน่อยก็เริ่มสังเกตตัวเองมากขึ้นว่าทำไมเราหน้าตาแบบนี้ ทำไมไม่ดีเหมือนคนอื่น เริ่มตำหนิตัวเอง
พอเริ่มมีแฟนมันก็ยิ่งแย่เรื่อยๆ แฟนเก่าผมบอกว่า อยากให้ผมผอมกว่านี้ อยากให้ผมแต่งตัวเหมือนตัวละครในอนิเมะที่เขาชอบ ผมช่วงแรกๆก็งอนบ้างอะไรบ้างแต่ก็คิดว่าเป็นความชอบเขาแหละ แต่พอไปนานๆก็เริ่มเกลียดที่เป็นแบบนี้ ตอนผมเลิกกับเขามันเจ็บมากที่ในคืนเดียวกันไม่กี่ชม.ที่เค้าเลิกกับผม เขาก็ขอไปคบกับคนหน้าตาดีทันที ถึงสองคนจะไม่ได้เป็นแฟนกันตอนนี้แต่คนๆนั้นเค้าดูดีกว่าผมมากๆเลย ผมรู้เลยว่าผมคงให้เขาไม่ได้มากพอ

ตอนเด็กมักโดนครอบครัวทำร้าย กลั่นแกล้ง แม่ผมแท้งลูกคนนึงก่อนมีผม บางครั้งทุกคนในบ้านก็ชอบหัวเราะกันแล้วก็เล่นมุขตลกร้ายกับผมเช่น ถ้าแม่ไม่แท้งคงจะได้คนที่น่ารักกว่านี้แต่ดันได้คนแบบนี้มาแทน ไม่มีใครพูดแทนผมเลย ทุกคนหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องปกติ เป็นเพราะครอบครัวหรือตัวผมกันแน่ที่ผิด รู้สึกไม่อยากเกิดมาเลยครับ บางทีก็คิดว่าถ้าเราไม่ต้องเกิดมาแต่แรกคงดี ไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น

ล่าสุดไม่นานมานี้คือผมไปแข่งขันงานประกวดนึงกับเพื่อนแล้วเราก็ไม่ผ่าน แล้วในแชทเขาก็พิมพ์ประมาณว่า รอบหน้าเดี๋ยวทำให้ดีกว่าแล้วกลบความผิดของผมซะ คือเค้าเหมือนรวมตัวกันพูดตำหนิผมแบบอ้อมๆ ผมเกลียดตัวเองมาตลอดแล้วยิ่งมีคนพูดแบบนี้ก็รู้สึกเครียดมากๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วง

ผมรู้สึกเห็นแก่ตัวมากที่อยากให้ทุกคนเข้าหาผม ผมมีแฟนอยู่แล้วและเขาก็เข้าใจเรื่องที่ผมไม่ค่อยได้รับความรักเท่าที่ควรตอนยังเป็นเด็กทำให้ผมต้องการความรักเมื่อโตขึ้น เมื่อมีคนทำดีกับผม ผมก็จะทำเหมือนจะให้เขาชอบผมเพราะผมรู้สึกดีมากที่มีคนมาสนใจ รู้สึกว่าเป็นเหมือนวิธีเดียวที่จะให้รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่ามากที่สุด

เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มากๆควรทำยังไงดีครับ ผมเป็นแค่เด็กม.ปลาย ทำไมถึงต้องมาเครียดกับอะไรแบบนี้