ฟลอร่า สาวสวยที่ดูแล้วก็ไม่ได้อาภัพเหมือนกับนายสมิธ (ตอนนี้ก็สุขีดีงาม แต่จะได้อีกสักกี่น้ำ ก็ลองอ่านต่อไปเรื่อยๆ) อยากทำความรู้จักกับสุภาพบุรุษคนนี้ เจตนาต่างก็ดีทั้งคู่ เพราะฉะนั้นพูดตรงนี้เลย ว่าฟลอร่าก็เป็นคนดีเช่นกัน สำหรับคนนี้ไม่จำเป็นต้องลุ้นเพราะเธอคนนี้นี่แหละที่จะเป็นคู่แท้ตลอดกาลของสมิธ แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

ฟลอร่า : สวัสดีค่ะ คุณสมิธหรือเปล่าคะ

สมิธ : ใช่ครับ ผมเองครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ

ฟลอร่า : ฉันชื่อฟลอร่าค่ะ เป็นหนึ่งในญาติของมิสเตอร์แคร์ เหมือนจะรู้จักท่านดีนะคะ

สมิธ : อ่อ งั้นคุณก็คงจะได้รับเงินจากผมแล้วสินะ จริงอยู่ที่พวกคุณไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม แต่ที่ผมบริจาคให้ก็เพราะอยากจะตอบแทนมิสเตอร์แคร์ผู้มีพระคุณของผม เท่าที่จะเป็นไปได้น่ะครับ

ฟลอร่า : เดี๋ยวนะคะ… อ่อ นึกออกแล้ว คุณก็คือเด็กที่มิสเตอร์แคร์เคยเลี้ยง เปรียบเสมือนลูกในไส้ก็ไม่ปาน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

สมิธ : ยินดีที่ได้รู้จักครับ ว่าแต่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ

ฟลอร่า : ฉันละอายใจอย่างมาก ถ้าจะรับเงินจากคุณอย่างเฉยๆ ฉันต้องทำอะไรเพื่อคุณบ้างแล้ว ขอให้ฉันทำด้วยความยินดีเถอะค่ะ

สมิธ : คุณมีความสามารถในการทำอาหารไหมครับ

ฟลอร่า : ฉันคิดว่าฉันมี อยากให้ฉันพิสูจน์ไหมล่ะคะ

สมิธ : ได้ครับ งั้นคุณลองมาเป็นแม่ครัวหน่อยสิ พอดีผมทำอาหารไม่ค่อยเก่งเท่าไร ถ้าอยากจะถอนตัวเมื่อไร ก็แล้วแต่เลยนะ และถ้าอยากจะใช้ข้าวของอะไรในบ้านผมก็ตามสบายได้เลยครับ เห็นแบบนี้ผมก็เป็นกันเองนะ

ฟลอร่า : ขอบคุณค่ะ ฉันจะไม่ถอนตัว อย่างแน่นอนค่ะ

สมิธรู้สึกประทับใจกับฝีมือของฟลอร่าเป็นอย่างยิ่ง

สมิธ : มันอร่อยสุดยอดไปเลย ผมยินดีให้เงินคุณเพิ่ม ได้โปรดรับมันด้วยเถอะ มันดีเกินคาดจริงๆ

เวลาผ่านไป พ่อของสมิธก็เริ่มหายบ้า ใกล้จะเหมือนคนปกติแล้ว แม้จะยังไม่น่าภาคภูมิใจเท่าที่ควรจะเป็น แต่สมิธก็อดที่จะภาคภูมิใจไม่ได้อยู่ดี อีกนาน พ่อก็จะได้ใช้ชีวิตแบบไม่รั้นเรื้อนอีกต่อไปแล้ว ถึงตอนนี้ก็คุยกันรู้เรื่องเกือบจะร้อยเปอร์เซนต์แล้วบกพร่องเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บุคลิกก็ดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย

แม้ฟลอร่าควรจะเป็นแค่แม่ครัว แต่ฟลอร่าก็มีการเทคแคร์พ่อของสมิธเป็นอย่างดีไปอีกคน ทำให้สมิธเหนื่อยน้อยลง สมิธรู้สึกประทับใจกับผู้หญิงคนนี้ยิ่งนัก จนกระทั่ง…

สมิธ : ผมมีอะไรจะสารภาพครับ

ฟลอร่า : ในเมื่อคุณพูดมาแบบนี้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันอีกต่อไปแล้วเช่นกัน ฉันว่าเราพูดพร้อมกันเถอะค่ะ

สมิธ/ฟลอร่า : ผมรักคุณครับ/ฉันรักคุณค่ะ

เอาแล้วไง หวานเจอหวาน มันต้องออกมาดีแน่ๆ แม้จะชั่วคราวก็เถอะ

สมิธ : ผมไม่รักคุณไม่ได้แล้วล่ะ คุณช่วยผมได้เยอะมากๆ คุณเทคแคร์พ่อผมที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย แถมยังเทคแคร์ได้ดีมากๆ เป็นคนที่มีคุณธรรมจริงๆ ผมเลื่อมใสในตัวคุณเป็นอย่างสูงครับ

ฟลอร่า : ฉันก็เคยบอกแล้วนี่คะว่าฉันละอายใจอย่างมาก ถ้าจะรับเงินจากคุณอย่างเฉยๆ เกิดมาทั้งที ได้เงินแต่ไม่ได้ลงแรง ฉันนอนไม่หลับค่ะ

ฟลอร่าโลกสวย แต่ก็ดี จะได้สวยให้หมดไปเลย ทั้งหน้าตา รูปร่าง จิตใจ ทัศนคติ ทุกๆอย่างที่เป็นเธอไปเลย

เวลาผ่านไป ทั้งคู่ก็เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่มีบาดหมางกันเลยแม้แต่น้อย ถึงเวลาแล้วสิที่จะต้องเป็นผัวเมียกัน สมิธ/ฟลอร่า พวกคุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้! ผู้แต่งนิยายขอแสดงความยินดี

ยังไม่พอ ขอแสดงความยินดีอีกครั้ง พ่อของสมิธหายบ้าโดยสมบูรณ์แล้ว

พ่อของสมิธ : นี่ สมิธ พ่อขอบคุณมากเลยนะ จริงๆพ่อก็จำไม่ค่อยได้หรอกนะว่าเคยทำอะไรไม่ดีให้กับแก แต่พ่อคิดว่าแกต้องผ่านความลำบากมามากแน่ๆ ต้องขอโทษจริงๆต่อไปนี้พ่อจะต้องตอบแทนอะไรแกบ้างแล้ว

สมิธ : แค่รักษาพ่อให้หายได้ ก็ตอบแทนผมได้เยอะแล้วครับ เป็นของขวัญพรีเมียมเลยก็ว่าได้

พ่อของสมิธ : ไม่หรอก พ่อต้องตอบแทนแกให้มากกว่านี้อย่างแน่นอน ว่าแต่ทำไมพรุ่งนี้พวกเราสามคน ไม่ไปเที่ยวภูเขาด้วยกันล่ะ อากาศบริสุทธิ์ ชื่นชมธรรมชาติ คิดว่ามีความสุขดีนะ อ่อ และก็ฝากขอบคุณฟลอร่าด้วยนะ ช่างเป็นสะใภ้ที่แสนดีจริงๆ พ่อขอยกนิ้วโป้งให้เลย

สมิธ : โอ้ว ได้เลยครับ พ่อนี่รู้ใจจริงๆ ว่าผมกับฟลอร่าก็ชอบเที่ยวภูเขาเหมือนกัน

พ่อของสมิธ : (ตอนที่พ่อใกล้จะหายป่วย พ่อก็แอบเข้าไปดูในห้องของแก ก็เห็นภาพแกไปเที่ยวภูเขากับเมียแก มันก็ต้องรู้อยู่แล้ว อย่าว่าแต่ใจเลย นอกจากนี้พ่อก็มีทักษะในการสื่อสารทางเทคโนโลยีแล้วด้วยนะ อยากจะมีสกิลล์ตอนแก่บ้าง ฮิๆ)

วันต่อมา วันที่ยิ่งใหญ่ได้มาถึงแล้ว ได้ประสบการณ์ที่มากกว่าการท่องเที่ยวอย่างแน่นอน

ชมสัตว์บก ชมสัตว์ปีก ชมสัตว์น้ำ ชมต้นไม้ ชมดอกไม้ ชมป่าดงดิบ ชมถ้ำ ชมลำธารชมน้ำตก ชมฟอสซิล ชมให้เต็มที่ เดี๋ยวยังมีทีเด็ดอีกที่หนึ่ง

พ่อของสมิธ : มาชมหน้าผาด้วยกันสิ

สมิธ : ดีเลยครับ น่าตื่นเต้นดีนะเนี่ย สูงเอาเรื่องเลยทีเดียว

ฟลอร่า : ใช่ค่ะ ตื่นเต้นจนขาสั่นหมดเลยนะคะเนี่ย ปกติฉันกับสมิธยังไม่เคยมาถึงตรงนี้เลยค่ะ ยังไม่ค่อยคุ้น แหะๆ

พ่อของสมิธ : ตื่นเต้นเหรอ เดี๋ยวพ่อจะทำให้หายตื่นเต้นเอง

ว่าแล้วพ่อก็ถีบสมิธตกหน้าผาที่สูงถึงหนึ่งพันเมตร ฟลอร่าตกใจจนเป็นลม จากนั้นก็มีชายอีก 4 คน ได้จู่โจมเข้าหาฟลอร่า และก็ได้ทำการจับตัวขังไว้ในรถ

พ่อของสมิธ : นี่แหละ ประโยชน์ที่ได้จากการฝึกใช้เทคโนโลยี แม้จะแก่แล้ว แต่สำหรับการกระทำครั้งนี้ มันคุ้มค่าเสียยิ่งกว่าถูกหวยอีก (หัวเราะอย่างชั่วร้าย)

งูเห่าที่กัดชาวนายังต้องขอคารวะ ชั่วช้าสามานย์ที่สุด ความบ้าหายไป แต่สันดานไม่เสียดายเวลาแทนลูกชายคนนี้จริงๆ สงสารฟลอร่าที่ต้องมาเจอกับไอ้แก่รกโลกตัวนี้จริงๆ

ไอ้พ่อรู้ดีว่าบ้านสมิธรวยขนาดไหน ขายเฟอร์นิเจอร์แค่เศษเสี้ยวของบ้าน ก็ได้เงินมาเป็นกอบเป็นกำแล้ว เสพสุขได้ยันตาย สัส

ฟลอร่า : อย่าทำฉันนะ ฉันขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่แจ้งความก็ได้ ปล่อยฉันเถอะนะ ได้โปรด

ไอ้พ่อ : ปล่อยให้โง่เหรอจ๊ะ สวยซะขนาดนี้ ต้องเป็นเมียฉันแล้วล่ะ เจ้าหน้าที่ ถอดออกให้หมดซะ

ฟลอร่า : (กรี๊ดลั่น)

ไอ้พ่อ : หนวกหู! เจ้าหน้าที่ ปิดปากมัน

ไม่ต้องบรรยายให้หดหู่ไปมากกว่านี้ ตัดภาพไปที่สมิธดีกว่า ร้อยทั้งร้อยยังไงก็ฟันธงว่าเขาต้องตายแน่นอน ไอ้พ่อก็เช่นกัน เลือดเย็นซะขนาดนี้ มีหรือจะไม่เล่นใหญ่ แต่จริงๆแล้วสมิธ… รอดปาฏิหารย์! ทุกคนคิดผิดกันหมดเลย ไอ้พ่อต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าอภิชาตบุตรคนนี้ยังไม่ตาย

สมิธ : โอ๊ย… นี่เรา… ฝันไป… หรือเปล่าเนี่ย…

หญิงปริศนา : ไม่นึกเลยนะว่าเราจะได้เจอกันอีก สมควรแล้วมืง ไอ้สัส

สมิธ : ทำไมกัน… ทำไม… ยังต้อง… มาเจอกันอีก… ยังสะใจไม่พออีกหรือไง! โอ๊ย… เจ็บ…

หญิงปริศนา : หึ กุน่ะไม่ลำบากอีกต่อไปแล้ว กุมีผัวใหม่แล้ว เป็นนักการเมือง โคตรรวยโคตรสบาย ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับมืงและก็พ่อมืงหรอก

ใช่แล้ว หญิงคนนี้ก็คือ แม่ของสมิธ อยากจะไปช่วยซัดหน้าอีนี่แทนสมิธจริงๆ ต่อให้เป็นแม่บังเกิดเกล้าก็เถอะ แต่อีนี่มัน“เดน”รัจฉานเกินไปแล้ว

เวลาผ่านไป ในด้านของ ฟ… ฟลอร่า… น่าสงสารที่สุด

ไอ้พ่อ : เจ้าหน้าที่ เอาเยี่ยวของนังฟลอร่ามาซิ

เจ้าหน้าที่ : (ลูกพี่คนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ)

ไอ้พ่อ : เยี่ยม! 2 ขีดจริงๆด้วย เจ้าหน้าที่ ไล่มันออกไปจากที่นี่ อย่าให้มันเอาอะไรไปเด็ดขาด ตัวเปล่าเท่านั้น ฉันหมายถึง… ไม่แม้แต่เสื้อผ้าน่ะ (หัวเราะอย่างชั่วร้าย)

ฟลอร่าต้องเดินออกจากบ้านของสมิธอย่างน่าอับอาย เอามือปิดหน้า และก็ยอมให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา เยาะเย้ยกับร่างกายที่เห็นหมดทุกอย่าง ยกเว้นหน้า เพราะอย่างน้อยก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใคร

ฟลอร่าเดินไปเรื่อยๆ จนทุกอย่างเงียบสงบ จึงรู้ว่าผ่านผู้คนไปหมดแล้ว จึงเอามือออกจากหน้า และก็เดินไปอีกสักระยะ ก็ได้เจอสถานที่คุ้นๆ เหลือบขึ้นไปข้างบน มันก็เหมือนกับหน้าผาในวันนั้น พอมองที่พื้นดูอีกทีดีๆ ปรากฏว่าเจอผัวตัวเอง สมิธที่รัก

ฟลอร่า : สมิธ คุณยังไม่ตาย ขอบคุณสวรรค์ (ห้อยพระ องค์ไหนกันเนี่ย)

สมิธ : หือ? เอ่อ… อ้าว ฟลอร่า ทำไมมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ แล้วทำไมถึงแต่งชุดวันเกิดมาล่ะ

ฟลอร่า : ก็… พ่อคุณน่ะสิ…

สมิธ : ฮะ? นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย

ฟลอร่า : เออ ที่รัก ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอก

สมิธ : เชิญว่ามาเถอะ ผมมึนงงไปหมดแล้ว

ฟลอร่า : ฉันท้องค่ะ

สมิธ : นี่คุณบ้าหรือเปล่าเนี่ย โป๊ยังไม่พอ ยังจะมาพูดจาเพ้อเจ้ออีก

ฟลอร่า : แล้วถ้าฉันไม่ได้บ้าล่ะ

สมิธ : โอ๊ย ไร้สาระ เล่นเป็นเด็กๆไปได้ ผมยังไม่เคยเสร็จในคุณเลยด้วยซ้ำ มาหาที่อยู่ใหม่กันเถอะ ไม่นึกเลยว่าพ่อผมจะเป็นคนแบบนี้ ความรักจากพ่อครั้งนี้ ผมจะไม่มีวันลืมเลย

ฟลอร่า : ฉันก็จะไม่มีลืมเช่นกันค่ะ

สมิธ : ผมว่า… คุณกำลังมีประเด็นกับพ่อผมอยู่นะเนี่ย

ฟลอร่า : ขนาดลูกแท้ๆยังทำได้ลงคอ นับประสาอะไรกับ… เฮ้อ ช่างเถอะ ฉันว่าคุณพูดถูกแล้วล่ะ เรามาหาที่อยู่ใหม่กันเถอะ แล้วก็เลิกพูดถึงพ่อคุณดีกว่าค่ะ เอาเป็นว่าฉันรักคุณเสมอนะคะ

สมิธ : อื้ม ถึงจะรู้สึกแปลกๆก็เถอะนะ… เอาเถอะ รักคุณเช่นกันครับ

ฟลอร่า : เออ แต่เราไม่มีเงินเลยนะ แล้วเราจะอยู่ยังไงล่ะ

สมิธ : ไม่ต้องห่วง มือถือผมอยู่นี่ โชคดีพร้อมกับผมเหมือนกัน ที่มันก็ดันรอดจากการพังยังใช้งานได้ปกติ รู้สึกว่าพระเจ้ารักผมก็คราวนี้แหละ

ฟลอร่า : แต่ดูเหมือนว่าท่านจะเกลียดพวกเรามากกว่านะ ว่าแต่ มีมือถือแล้วยังไงต่อเหรอ

สมิธ : ก็เงินผมอะอยู่ในแอพธนาคาร เชื่อปะว่ามีเงินมากกว่า มูลค่าบ้านหลังนั้นทั้งหลังอีก รวมค่าเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดแล้วด้วยนะ

ฟลอร่า : ทำไมคุณรวยจัง เผลอๆรวยกว่ามิสเตอร์แคร์อีกนะเนี่ย

สมิธ : ฮิๆ ก็ผู้แต่งนิยายเขาก็เคยบอกไปแล้วนี่ ว่าผมน่ะเป็นมหาเศรษฐีได้สบาย แต่น่าเสียดายที่เสพสุขได้ไม่มากเท่าที่ควร

ฟลอร่า : เดี๋ยวๆๆ ทำไมตอนนี้ยอดเงินคุณเหลือศูนย์แล้วล่ะ

สมิธ : อย่าล้อผมเล่นสิ! เอ๊ะเดี๋ยวนะ… เฮ้ย อะไรกันวะเนี่ย!

ฟลอร่า : ขอฉันดูหน่อยนะคะ… หืม… นี่มันไม่ใช่แอพจริงนี่ คุณโดนมิจฉาชีพหลอกแล้วล่ะ

สมิธ : อ่อ แล้วผู้แต่งนิยายเขาก็ยังบอกอีกด้วยนะ ว่าผมน่ะโชคร้ายหนักหนา คำว่ามหาเศรษฐีมันก็เลยดับสลายไป เพราะฉะนั้นพระเจ้ารักผมอะไรนั่น กุขอถอนคำพูดนะไอ้สัสฮือ… จนอีกแล้วกุ

ฟลอร่า : แต่ผู้แต่งนิยายบอกว่า สมิธหาเงินง่ายมากไม่ใช่เหรอ

สมิธ : โธ่ แต่การหาแต่ละครั้ง มันเหนื่อยสายตัวแทบขาดเลยนะ สงสารตัวเองชิพหายเลย ฮือ…

ฟลอร่า : ที่แท้เบื้องหลังมันก็เป็นอย่างนี้นี่เองล่ะเนาะ ก็นึกว่าจะง่ายจริง เฮ้อ… ฉันก็สงสารตัวเองเหมือนกัน ผู้แต่งขา เห็นใจคู่รักสองคนนี้หน่อยเถอะค่ะ ฮือ…

เห็นใจมันก็ที่สุดอยู่แล้ว แต่เนื้อเรื่องมันก็ต้องดำเนินต่อไปอย่างเด็ดขาดที่สุดยิ่งกว่า นี่เพิ่งจบตอนที่ 2 เอง ยังไม่พ้นขอบจุดเริ่มต้นด้วยซ้ำ

โปรดติดตามตอนต่อไป