ขอเกริ่นก่อนว่าเรามีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวที่เรียกว่าสนิทแบบสนิทกันมาก คุยกันทุกเรื่องแทบไม่มีความลับต่อกันเลย ตอนนี้เราอยู่ม.ต้นค่ะ ซึ่งเรื่องก็เกิดช่วงนี้นั้นแหละ เรากับเพื่อนคนนี้เพิ่งมาสนิทกันตอนป.5-ป.6 นับว่ายังสนิทกันไม่นานเท่าไหร่ค่ะ
แต่ปกติตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้เราก็มีเพื่อนสนิทที่แยกย้ายกันไปเยอะมาก ส่วนใหญ่เพราะด้วยที่เราย้ายโรงเรียนบ่อยด้วย ปกติกับเพื่อนสนิทคนอื่นที่ผ่าน ๆ มาเราก็รู้สึกว่าปกติ เป็นเพื่อนที่สนิทด้วยมากรู้สึกเขาเป็นเซฟโซนคุยด้วยไม่เคยเบื่อให้คำปรึกษาเก่ง

แต่กับเพื่อนคนนี้รู้สึกว่ามันมีความสุขแค่ช่วงแรก ๆ ตอนแรกที่เริ่มสนิทกันเพราะเราสองคนมีความชอบอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน เราคุยกันทุกเรื่องเลย เวลามีปัญหาหรืออะไรก็ปรึกษาเพื่อนคนนี้ตลอดจนสนิทกันมาก เป็นเซฟโซนที่ดีคนนึงเลย

แต่มาช่วงหลัง ๆ ปัจจุบันนี้เราเป็นอะไรไม่รู้เริ่มเบื่อบ้างรำคาญบ้างไม่อยากคุยบ้าง เอาจริง ๆ เราก็รู้สึกผิดมากนะที่เราไปรู้สึกอะไรไม่ดีแบบนี้ทั้งที่เขาก็อาจจะไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เราก็เลยพยายามจะทำตัวเหมือนเดิม คุยด้วยเหมือนเดิมเล่นด้วยเหมือนเดิม คิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะเราช่วงนี้มันเครียดรึเปล่ามันอะไรรึเปล่า

คิดว่าทำตัวปกติผ่านไปมันก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมเอง แต่มันก็นานมาก จนถึงตอนนี้ความรู้สึกแบบนั้นต่อเขามันก็ยังไม่หายไปเลย มันหนักขึ้นด้วยซ้ำ เราก็พยายามคิดสาเหตุว่าเออมันเพราะอะไรทำไมเรารู้สึกอย่างงี้

ขอเล่านิดนึงว่าที่บ้านสังคมครอบครัวของเพื่อนสนิทเรามันค่อนข้างจะแย่ อารมณ์​แบบผู้ใหญ่ประสาทที่ชอบเอาเรื่องเล็ก ๆ มาทำเป็นเรื่องใหญ่หาเรื่องทุกวี่ทุกวัน เมื่อก่อนเขาก็ชอบมาระบายในแชทปรึกษาด้วยบ่อย ๆ ซึ่งเมื่อก่อนเราไม่เคยอะไรเลย เราสงสารเขามากที่ต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวัน ให้คำแนะนำเต็มที่เลย เพราะเราเป็นห่วงสุขภาพจิตนางมาก กลัวว่าวันนึงถ้ามันหนักมากจริง ๆ เขาอาจจะคิดสั้นรึเปล่า เขาจะดิ่งจนไม่อยากมีชีวิตอยู่รึเปล่า เราพยายามปลอบเขาทุกครั้ง

แต่มาปัจจุบันนี้มันไม่เหมือนเดิม เขาทักมาระบายในแชทบ่อยมาก แทบทุกวันเลย ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน ถามว่ายัง​รู้สคกยังไง ก็ตอบได้แค่ว่ายังรู้สึกสงสารอยู่ ยังห่วงอยู่

แต่มันดันมีความรู้สึกโผล่ขึ้นมาซะงั้น ก็คือความรำคาญนั้นแหละค่ะ เรารู้สึกว่ายิ่งคบกับเขาไปชีวิตเราเริ่มไม่มีอะไรเลย ไม่มีสีสัน ไม่มีเสียงหัวเราะโดยเฉพาะเวลาอยู่กับเพื่อนสนิทคนนี้

เจอหน้ากันเขาก็ระบายอย่างเดียว อันนี้เราเข้าใจว่าเขาก็เจอมาเยอะเราเองก็อยากให้เขาได้ระบายมันออกมา ทั้ง ๆ ที่ในใจเราอยู่ ๆก็เริ่มไม่ค่อยอยากฟังคำระบายของเขา รู้สึกว่าเวลาอยู่กับเขามันไม่มีความสุขเลย เขาเอาแต่ความทุกข์​มาเล่าให้ฟัง แทบไม่เคยเล่นมุข ไม่ค่อยพูดอะไรสนุก ๆ ตลก ๆ เลย แทบไม่เคยจะได้ขำด้วยกันเลย อยู่กับเขามันเหมือนมีแต่สีเทา

แล้วด้วยความที่เพื่อนคนนี้เป็นคนที่เซนซิทีฟมาก มากแบบสุดสุด พูดอะไรนิดหน่อยก็นอย อะไรนิดหน่อยก็ซึม เราก็ยังแคร์เขาอยู่ไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ แต่ก็รู้สึกว่าการที่เราต้องคอยเซฟคนคนนี้อยู่ตลอดมันทำให้ชีวิตเราเริ่มไม่มีความสุข

ให้ลองคิดสภาพที่แบบว่าเป็นเพื่อนที่พูดอะไรเล่นไม่ได้ด้วยเลย พูดเล่นด่าเล่นอะไรแบบที่เล่นกับเพื่อนคนอื่นไม่ได้ อย่างเช่นถ้าเล่นกับเพื่อนคนอื่นในมุขที่แบบว่า "หมดรักกันแล้วดิ" กับเพื่อนคนอื่นเราจะชอบตอบว่า"ใช่" หรือ "เพิ่งรู้หรอตะเอง" ซึ่งทุกคนก็ขำตอบกันหมด เล่นแบบไม่จริงจัง

แต่กับเพื่อนสนิทคนนี้มุขนี้เล่นด้วยไม่ได้เลย พอตอบไปว่า ใช่ แล้วก็ขำตบท้ายให้เห็นว่าเล่นนะ ๆ สรุปเขาก็นอยซึมใส่เราอีก แบบมันเล่นอะไรไม่ได้เลย พูดอะไรด้วยไม่ได้ มันก็เลยหมดมุขจะคุย ไม่รู้สึกพูดอะไร เพราะเราก็เป็นคนติดตลอดเวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่นก็ตบมุขกันไปกันมา แต่กับคนนี้เขาเหมือนไม่เอ็นจอยกับอะไรเลย ยกเว้นแต่คนที่จะมีความชอบแบบเดียวกับเขา เช่นคนที่เล่นเกมเหมือนกัน

คือตอนนี้เราก็รู้สึกว่ารำคาญอยู่จริง ๆ เพื่อนสนิทเราเป็นเอ็กโทรเวิร์ดค่ะ แต่เราเป็นอินโทรเวิร์ด​มาก โลกส่วนตัวสูงสุด ๆ ปกติระหว่างวันก็คุยกันปกติ แต่พอเลิกเรียนแยกย้ายกลับบ้านนางจะทักมาทุก 5 นาที ทักถี่มาก พอถามไปว่ามีอะไรก็ตอบแค่ว่า เหงา อยากกวน ซึ่งเราก็มีงานมีการต้องทำ ถามว่านางมีมั้ย มี แต่ไม่ทำ พิมพ์ทุกวันว่าเหงา แต่ไม่มีอะไรจะมาคุย เราก็ต้องทำงานไง ก็ไม่ได้ว่างคุย มือไม่ว่างพิมพ์เห็นนางเหงาก็ถามไปทุกครั้งว่า โอเคคอลกันมั้ยอยู่เป็นเพื่อน จะได้ไม่ต้องพิมพ์ นางก็ปฏิเสธ​ทุกครั้ง

นางก็เคยถามนะว่ารำคาญมั้ย ขอโทษที่ทักกวนตลอดเวลา เราก็ตอบเลี่ยง ๆ บอกว่าเออห้องเรามันงานเยอะเรียนหนัก ไหนจะเรียนพิเศษอะไรอีก เวลาเลิกเรียนเราก็ไม่ได้อยากอยู่กับเพื่อน อยากใช้เวลากลางคืนที่ว่างอยู่คนเดียว ใช้เวลาส่วนตัว แต่กลับกลายเป็นว่าเราต้องยกเวลาที่เราจะได้ทำงานอดิเรกทำอะไรให้เพื่อนคนนี้หมดเลย เพราะแค่คำว่า เหงา

พอเราตอบว่าไม่ค่อยว่างไปนางก็เหมือนเดิม นางพิมว่าเออเนอะใครจะไม่รำคาญทักไปทุก 2 นาที แต่กูเหงาอ่ะ นางก็คิมแค่ว่า "รู้ว่างานเยอะเข้าใจ แต่มันนอยอ่ะ" เราก็แบบค่อก็พิมไปชัดเจนแล้วว่าอยากได้เวลาส่วนตัวอยากอยู่คนเดียวซึ่งมันเป็นความสุขของเรา ทุกครั้งที่เกิดคำถามอะไรแบบนี้เขาก็ตอบแค่ว่า แต่มันก็นอยอ่ะ เราก็เลยรู้สึกเบื่อมากเบื่อสุด ๆ

ขอเล่าอีกเรื่องคือเอาจริง ๆ มนุษย์​เราทุกคนก็มีความท็อกซิกในตัวอยู่แล้วใช่มั้ย เราเองก็มีที่บางทีพูดอะไรไม่คิดเผลอไปทำร้ายใจบ้างแต่พอรู้ตัวก็ตามขอโทษตามปลอบตามง้อตลอด แล้วก็พยายามระวังไม่ให้เป็นแบบนั้นอีก แน่นอนว่าเพื่อนสนิทเราก็มีความท็อกซิกเช่นกันค่ะ ก็ที่พิมพ์ไว้เลยว่า นางเซนซิทีฟมากมากที่สุดจริง ๆ ก็พูดอะไรเล่นอะไรด้วยไม่ได้เลย นิดๆหน่อยก็นอยก็ซึม แบบแตะต้องอะไรไม่ได้เลย อันนี่เข้าใจว่าคนเซนซิทีฟเป็นยังไงแต่ก็ยังรู้สึกว่าแบบนี้มันมากไปอ่ะ มากจนเล่นอะไรด้วยไม่ได้เลยสักอย่างไม่เหมือนที่เด็กที่คนปกติคุยกัน

ก็เพราะแบบนั้นแหละค่ะ เวลาอยู่กับนางเราต้องคอยระวังคำพูดตลอด คอยระวังให้เวลาคุยเล่นด้วยไม่แรงเกินไปเวลาด่าเล่นกันไม่แรงเกินไป แต่รู้สึกว่าเราเป็นคนคอยระวังอยู่เดียวเลย เพราะเวลาพูดอะไรนางพูดไม่คิดคนเดียว เมื่อก่อนนานมาแล้วเราเคยบอกนางไปว่าจะด่าอะไรก็ด่าเพราะเราชิน เวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่นสังคมรอบข้างก็ด่าแรง ๆ กับแบบนี้ต้องมีบ้าง

นางก็เลยกลายเป็นว่าพูดอะไรกับเราจะไม่คิดเลยว่าจะแรงรึเปล่ามันกระทบจิตใจเรารึเปล่า เพราะถึงเราไม่ได้เซนซิทีฟเลยแต่มันก็ต้องมีเรืาองที่คนอื่นพูดแล้วเรารู้สึกไม่ดีเหมือนกัน นางเองก็รู้เต็มอกว่าเรารู้สึกไม่ดีกับอะไรบ้าง แต่นางก็ไม่เคยคิดถึงเลยอยากพูดอะไรก็พูด ทั้ง ๆ ที่เราคอยเซฟคำพูดกับนางอยู่ตลอดเพราะไปแตะอะไรไม่ได้เลย นิดหน่อยก็ปม เป็นปมไปหมด เป็นปมไปทุกเรื่อง อย่างที่บอกว่านางเป็นคนยึดติดมาก ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรตัวเองเลยถึงจะโตป่านนี้แล้ว เรื่องบางเรื่องนางเคยมีความทรงจำไม่ดีนิดหน่อย แบบว่าแค่ทำพลาดครั้งเดียวแต่ผลสุดท้ายมันก็ออกมาดีอยู่ดี แต่นางก็ยึดติดอ่ะ แล้วก็บอกว่ามันเป็นปม เราพูดอะไรด้วยไม่ได้เลยเป็นปมทุกอย่างซึ่งเรื่องที่เราพูดมันก็ธรรมดาทั่วไปไม่ได้แรงอะไรเลย ครั้งที่ทะเลาะกันเบา ๆแต่มันก็เป็นจุดที่ทำให้เราได้พูดเรื่องนี้กับนาง

คือตอนนั้นเราก็คอลคุยเล่นกันวันหยุดเพราะนางตื้อว่าเหงา แล้วเล่นพิมไปพิมมาในแชท เหมือนเราก็ทำตัวรั่วๆของเราปกติ แล้วนางก็ถามว่าแบบ
"เป็นอะไร" ก็หัวเราะกันนิดๆหน่อยๆ
เราก็ตอบแบบกวนตีนที่ชอบตอบ
"เป็น จ้าาา" เราก็นั่งขำของเราแล้วมันก็พิมมาว่า
"เออๆเนอะ"
"ก็เหมาะสมดี"
"เป็น ควาย "

"ไม่มีใครเอา" ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิอะไรมากก็เลยพิมไปแบบ
"เหมือนเลย"
"เขาไม่เอา"

พอรู้ตัวก็รู้สึกผิดอยู่ที่เผลอพิมไปเพราะรู้ว่ามันเป็นยังไง คือมันก็ไม่ได้อะไรหรอกเราชินแล้วที่ปกติเราก็เล่นกับคนอื่นแบบนี้ไม่ได้ติดอะไรเลยที่จะด่าเรา แต่อันนี้มันติดตรงที่ว่า นางพิมพ์มาแบบไม่ยั้งคิด ทั้ง ๆที่เราคอยระวังคอยเซฟมันอยู่ตลอด เรารู้สึกว่าเราโดนฝ่ายเดียวมันไม่แฟร์เลย

พอพิมไปแบบนั้นก็ก็ขำนิดหน่อยเล่นๆปกติ แต่สิ่งที่ได้คือมันนอยมันบอกว่าจะย้ำทำไมรู้สึกแย่ พอเราบอกว่าก่อนหน้านี้มันก็บอกว่าเราไม่มีคนเอาเหมือนกันนี่ ก็เจ๊าๆกันไง แล้วมันก็พึมพัมว่า เฮ้อ เฮ้อ ไม่ชอบคนอีโก้สูงเลย ขอโทษก็ไม่ขอโทษ ได้ยินปุป เราก็เออ เออขอโทษนะ ไม่พูดแล้ว แล้วมันก็ซึม งอนต่อ เราก็แบบตอนนั้นคือโกรธ คือเราเซฟนางตลอดแต่เวลาแบบนี้ทำไมเราต้องเป็นคนผิดคนเดียว ก็ก็เลยแบบ
"แล้วอ่ะ"
"ไม่ขอโทษเหรอ"

นางก็บ่ายเบี่ยงว่าอะไรขอโทษอะไรกูไปด่าตอนไหน เราก็แบบเอ่า ก็ก่อนหน้านี้เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเราเป็น เป็นควาย ไม่มีใครเอา ถึงไม่พูดเราก็ไม่ได้รู้สึกดีนะ นางก็อ้าง อ้างทุกอย่างเพื่อที่จะไม่พูดคำว่าขอโทษ เราก็พยายามกดดันให้นางพูด นางก็บอกว่า พูดอะไรคนอยู่เต็มห้อง อายบ้างอะไรบ้าง เราก็เลยแบบเอ่าพูดอย่างอื่นไม่เห็นอายเลย คนอยู่เต็มห้อง ทำไมพูดอย่างอื่นได้แต่พูดคำว่าขอโทษไม่ได้อะ นางก็พูดเสียงอู้อี้เออขอโทษ แล้วก็ตัดสาย ไปคุยในแชทต่อ นางก็แบบเออขอโทษนึกว่าชินแล้ว

 แบบคือมันไม่ได้อ่ะ คือเราต้องยอมโดนด่าคนเดียวเพราะนางไม่ชินกับคำด่า แต่เราชินก็เลยต้องโดนคนเดียวเหรอ มันไม่แฟร์อ่ะ เรารู้สึกแย่รู้สึกเบื่อมาก
ก็พูดด้วยหลายรอบแล้วมันก็เหมือนเดิม

มีเรื่องนึงที่มันมีผู้ชายคนนึงที่เป็นเพื่อนร่วมห้องมาชอบเรา แต่มันชอบแกล้ง แกล้งด้วยการบูลลี่ว่า ไออ้วนๆๆๆไอ้บวมแ่นบวมแว่น อ้วนแว่น คือเราก็รู้สีกแย่นะ เรารู้ว่าเออมันชอบเรามันอยากแกล้งเพราะมันเคยพูดแบบนั้นแต่มันไร้สมองตรงที่ว่าสิ่งที่มันเอามาแกล้งเพื่อจีบมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรจะเอามาแกล้ง อย่างการบูลลี่เนี่ย

เพื่อนสนิทเราก็คือเกลียดผู้ชายคนนี้มากเพราะสันดานเสีย ด่ามันให้เราฟังทุกวัน ทั้งที่เราเป็นฝ่ายโดน คือเรื่องนี้เราก็คิดว่าก็น่ารักดีที่นางหวงเพื่อน มีคนคอยโกรธแทน แต่หลังๆมารู้สึกว่านางลามปาม หลังจากเราเคลียร์​กับผู่ชายคนนั้นไปแล้วว่าเออ กูไม่ได้ชอบ ไม่มีใครชอบโดนบูลลี่ ประมาณนั้นก็เคลียร์​จบไปแล้วไม่ได้คุยกันแล้วอยู่ของใครของมัน

แต่เพื่อนสนิทคนดีคนเดิมของฉันก็คอยถามทุกวันว่าได้กลับไปคุยกับมันอยู่รึเปล่า มันทีกมามั้ย จริง ๆ จะถามก็ไม่อะไรแต่นี่คือถามแทบทุกวัน เราก็บอกไปแล้วว่าเออจบไปแล้วไม่ได้ยุ่งกันแล้วตัดขาดกันแบบขาดกันจริง ๆ นางรู้นางก็ยังถามไม่เลิกบางครั้งก็มาแบบ จริงเหรอๆ ขอดูแชทได้มั้ย นี่แหละที่มันลามปาม นางชอบที่จะดูแชทฉันกับคนอื่นคุยกันมาก คือเราก็แบบถึงจะคุยกันได้ทุกเรื่องแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะอยากเปิดแชทส่วนตัวให้ใครดูก็ได้มั้ยอ่ะ พอบอกไม่ให้ก็งอน ก็ซึมอีก

ทุกวันนี้มันก็รู้สึกไม่อยากเจอไม่อยากมานั่งฟังคำบ่นเรื่องเศร้า ๆ ไม่ว่าจะเรื่องของนางเองหรือเรื่องของคนอื่นที่นางเป็นคนพูด คือเราไม่โรงเรียนไปเจอสังคมเจอเพื่อนเราก็อยากปล่อยจอยสนุกบ้าง แต่อยู่กับนางเรามีแต่เสียสุขภาพจิตนางไม่เคยเล่นกับเราให้รู้สคกสนุกเลย ไม่อยากตอบแชทไม่อยากอ่านแชท ที่นางชอบทักมาถี่ๆรัวๆพอตอบก็พิมแค่เหงา แต่ก็ไม่มีอะไรมาคุยด้วย เราก็ไม่มีอะไรจะคุยกับนางเหมือนกันเพราะนางเล่นอะไรพูดอะไรด้วยไม่ได้เลยเซนซิทีฟหมด เรารู้สึกว่ามันน่ารำคาญมากเลยจนอยากจะถอยออกมาอยู่คนเดียว แต่ก็รู้ว่าตัวเราคนเดียวก็อยู่ไม่ได้ ถึงรักสันโดษ​แค่ไหนก็ต้องมีเพื่อนทส่วนหนึ่งก็เพราะเราก็ผูกพันกับนางไม่ได้อยากตัดทิ้งไปเลยแบบไม่มีเหตุผล

เราก็พยายามเช็คตัวเองอยู่ตลอดว่าถ้าไม่ใช่เพราะนางทำตัวน่ารำคาญมันก็ต้องเป็นที่เรา บางทีเราอาจจะขี้รำคาญจนเกินเหตุไปรึเปล่า มันเป็นที่เรารึเปล่า ทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจ แต่คือมันไม่มะกะจิตกะใจจะเป็นเพื่อนที่แสนดีกับนางต่อเลย แต่กก็ไม่อยากจะทิ้งนางเพราะนางก็เคยบอกว่าอยากให้เราอยู่ด้วยกันไปนานๆไม่อยากให้ใครทิ้งใครไป เราเองก็รู้สึกแบบนั้นแต่มันก็แบบไม่มีความสุขเลย

เพราะงั้นก็เลยมาหาพี่ๆที่อาจจะเคยเจอเรื่องคล้ายๆแบบนี้ ว่าเราควรทำยังไงกับความสัมพันธ์​แบบนี้ดี เราควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง มีคำแนะนำอะไร​มั้ยคะ