รู้สึกผิดและรู้สึกไร้ค่าตัวเองทุกครั้งที่นึกถึง ยิ่ง3-4เดือนที่ผ่านมา ก่อนนอน/ฝัน/แม้กระทั้งทำงาน ผมมักจะคิดถึงพ่อเสมอ เป็นห่วงท่านมากๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ ผมไม่มีใครให้ปรึกษา ถึงแม้จะมีพี่มีน้อง แต่ก็เหมือนไม่มี...........

เรื่องที่ผมตั้งกระทู้ขึ้นมาวันนี้ ผมอยากได้คำแนะนำจากพี่ๆน้าๆทุกคนให้คำแนะผมหน่อยครับ

ก่อนอื่น ขอแนะนำตัวเอง ปีนี้ผมอายุ 27 ปี เป็นลูกชายคนที่ 2 มีพี่สาว พี่ชาย และน้องสาวสุดท้อง เรามีพี่น้องทั้งหมด 4 คน เราโตในครอบครัวที่ไม่ได้ขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ ตอนเด็กถึงแม้พ่อและแม่จะมีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็เข้าใจได้ว่าเป็นเรื่องปกติของพ่อแม่เขา ครอบครัวเรารักกันมากครับ แม่จะเป็นจุดศูนย์รวมทุกอย่าง มีปัญหาอะไร ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ แม่จะเป็นที่ปรึกษาและคอยแก้ไขปัญหาให้ลูกๆ หรือที่เรียกว่านางแบก แบกทุกเรื่อง เก่งทุกด้าน ไม่ว่างานในบ้านนอกบ้าน แม่รับจบ ถือว่าเป็นอีกคนที่คนในหมู่บ้านจะให้เกียต์และนับถือแม่มากๆ เป็นที่รักของญาติพี่น้องเพื่อนฝูง แต่......พ่อเหมือนจะตรงกันข้ามกับแม่ทุกเรื่อง จะเป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ค่อยมีเหตุผลใดๆกับทุกเรื่อง เอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เข้าสังคม เพื่อนฝูงไม่ค่อยเอา หืมมมมม

จนมาวันหนึ่ง......... วันที่เราไม่คิดว่ามันจะมาเร็งขนาดนี้ 

แม่ล้มป่วยในวัยแค่ 54 ปี ตรวจพบเป็นมะเร็วปอดระยะสุดท้าย!!! ไม่สามารถรักษาหายได้ หมอบอกว่าแม่อาจจะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน

ผ่านไปได้ประมาณ 2 เดือน แต่แล้ว  แม่ก็ได้จากพวกเราไปอย่างสงบ..........

ตั้งแต่แม่จากไปทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ดั่งโบราณกล่าว.... “ลูกขาดพ่อเหมือนถ่อหัก ลูกขาดแม่เหมือนแพแตก”

ใช่ครับ แพแตกหักสลายดังไม้ไผ่ที่มันถูกมัดรวมกันไว้เป็นเวลานาน พอวันหนึ่งคนที่มัดไม่อยู่แล้ว เชือกเส้นนั้นก็หมดหน้าที่ของมัน

พ่อเกือบเป็นซึมเศร้าในวัย 70 เพราะตอนแม่อยู่ พ่อไม่เคยทำอะไรด้วยตนเอง พอแม่จากไป พ่อเองต้องลุกขึ้นมาทำอะไรหลายสิ่งอย่างที่ไม่เคยทำ
พี่สาวก็ไม่ค่อยถูกกับพ่อ พักหลังมีปัญหากัน ไม่ค่อยคุยกัน 
พี่ชายก็ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าไปพักใหญ่ๆ ตอนนี้หายแล้ว และช่วงนั้นก็ทะเลาะกับพ่อแบบหนักมาก ตอนนี้ก็ไม่คุยกับพ่อ พ่อเองก็ไม่คุยด้วย
น้องสาวก็ป่วยซึมเศร้าไปพักหนึ่งเหมือนกัน ตอนนั้นก็สร้างวีรกรรมมากมาย ปวดหัวให้ที่บ้านสุดๆไปเลย ตอนนี้กลับตัวได้แล้ว น่ารักๆ โทรถามไถ่หาพ่อตลอด
ส่วนผม..... ผมเข้ากับพ่อได้ปกติ ไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจ และไม่เคยเดือดร้อนถึงพี่น้องคนอื่นๆ แต่ด้วยพ่อก็เป็นคนที่อารมณ์ร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ บางครั้งโทรคุยกันก็มีบ้างที่ความเห็นต่างกัน พ่อก็ไม่ค่อยฟัง อาจจะเป็นเพราะว่าที่บ้านเป็นคนจีน พ่อยังมีชุดความคิดแบบคนโบราณครับ บางอย่างเขาจะคิดว่าสิ่งที่เขาพูดคือสิ่งที่ถูก บลาๆๆ

พอทุกคนได้อ่านถึงตรงนี้แล้ว ผมเชื่อว่าคุณจะมีคำถามวิ่งขึ้นมาในหัวว่า..... ทำไมทุกคนป่วยกันหมด มันเป็นมากขนาดนั้นเลยหรอ?
ใช่ครับ เป็นยิ่งกว่านั้นเลยครับ แต่รายละเอียดผมขอไม่เล่าแล้วกัน สาเหตุหลักเป็นมาจากต้นเรื่องที่ผมได้เล่าไปเลยครับ แม่..... แม่ผู้เป็นนางแบกมาตลอดกาล แม่ทำทุกอย่าง ร้องไห้ หัวเราะ ก็คือแม่ ลูกๆแต่ละคนไม่เอาไหน สร้างปัญหาก็มีแม่ออกมารับปัญหา คือ แม่แบกทุกอย่างจริงๆ

จนมาวันที่ไม่มีแม่แล้ว ลองคิดดูสิครับ ปัญหาที่เกิดขึ้น ใครจะมาแก้ให้ นั้นแหละครับ ปัญหาทุกอย่างทุกเรื่องมีแต่คนสร้าง แล้วมันก็สะสมไปนานเข้า จนถึงวันที่มันระเบิด ทำให้ครอบครัวก็แตกแยก จนมาวันนี้....

สิ่งที่ตีตราในใจผมคือ พ่ออยู่บ้านคนเดียวในวัยอายุ 73 ปี ต้องดูแลตัวเอง หุงข้าวกินเอง ทำอะไรด้วยตัวเอง ญาติพี่น้อง/เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยมาหา เพราะพ่อเองก็ไม่เคยเข้าสังคมอยู่แล้วตั้งแต่สมัยแม่อยู่ มันเลยทำให้พ่อต้องอยู่บ้านคนเดียวแบบเหงาๆ คงเหงามากๆเลยละครับ

คนรอบตัวผม ญาติพี่น้องทุกคนก็อยากให้ผมกลับไปดูแลท่าน พี่น้องแต่ละคนก็เข้ากับพ่อไม่ได้

พักหลังนี้ผมจึงเครียดกับเรื่องนี้มาก ใจก็อยากกลับไปดูแลท่านมาก แต่ก็เนื่องด้วยต้องทำมาหากิน สร้างเนื้อสร้างตัว กลับบ้านต่างจังหวัดก็ไม่รู้จะทำอะไรเลี้ยงชีพ  ลาออกจากงานก็เสียดาย เนื่องจากเงินเดือนผมตอนนี้ก็เกือบ 5หมื่น  หากกลับไปก็คงต้องทำอาชีพทั่วไปแถวบ้าน รายได้คงไม่ถึงหมื่น

เราไม่รู้เลยว่าเขาอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน

บางครั้งก็คิดนะว่า ลาออกกลับบ้านนอกดีกว่า อย่างน้อยก็มีบ้านที่ไม่ต้องเช่า ถึงแม้อาจจะไม่มีรายได้มาก แต่ก็พอมีกิน อยู่อย่างสมถะพอเพียงดีไหม

 แต่ก็ด้วยวัยเราตอนนี้ อายุ 27 กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว รีบเก็บรีบสร้าง เพราะในอนาคตเราเองก็ต้องมีครอบครัว มีลูกที่ต้องเลี้ยง ทุกอย่างล้วนมีค่าใช้จ่าย

มันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก ผมควรทำยังไงดี!!!

มีพี่ๆน้าๆคนไหนเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้างไหมครับ

ผมขอคำแนะนำจากทุกคนหน่อยครับ

ขอบคุณมากครับ