ที่ไหนก็มีอะไรให้ทำ  มีให้ทำมากกว่าการวนเวียนสร้างสตอรี่อยู่ในจินตนาการ  แล้วเดี๋ยวก้อหลอนเป็นผู้หญิงเดี๋ยวเป็นผู้ชายบ้างตามน้ำขึ้นน้ำลง  แต่สตอรี่ตามสติปัญญาก็มีแค่เรื่องลงทุนเปิดร้านขายซอฟท์เซิร์ฟดีมั้ย ถามมาหลายปีใช้ไม่รู้กี่ร่าง  วนเวียนไปมาเดี๋ยวคนจับโป๊ะได้แอคนั้นก้อขุดอีกอันเปลี่ยนมาสร้างนิยาย  เปลี่ยนแอคเค้าท์เล่าสตอรี่ที่มีอยู่ไม่กี่เรื่อง  หาที่เรียนอังกฤษบ้างไปเที่ยวปารีสบ้างซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมบ้างเอาเงินไปลงทุนทำนั่นนี่บ้าง ขับรถยุโรปบ้างเพราะขับรถญี่ปุ่นแล้วมันจะระคาย  เงินเดือน 60,000 ซื้อกระเป๋าใบละ 80,000 ได้ไหม บลา บลาาาา แล้วก็วนเวียนเป็นลูปอยู่ได้ไม่กี่เรื่อง  เพราะชีวิตจริงขมขื่นคุดคู้ในกะลาและจำคนอื่นเค้ามาเขียนนิยายอยู่ได้ไม่กี่อย่าง


บัตรผ่านสมัครไว้เยอะจนไม่รู้ว่าตัวไหนต้องใช้เป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชายแบบ รีบลนจน และลืมคิดไปว่าดิจิตอลฟุทพริ้นท์มันจะคงอยู่แสดงความง่าวตลอดไป  


ไม่รู้ว่าได้อะไรจากการกระทำแบบนี้เหมือนกัน  แต่ไม่ได้สงสารหรือสมเพชเวทนาใดนะ


      ถึงช่วงเห็นทีแรกจะเคยพยายามเข้าใจว่าคงเหงาก้อเถอะ  แต่พอเห็นว่านานเข้าแล้วความมุ่งมั่นในการพยายามจะปั่นและวนเวียนเวิ่นเว้อเรียกร้องความสนใจจากสตอรี่ง่าว ง่าว เดิม เดิมแล้ว  ทุกวันนี้รู้สึกขำและรังเกียจแทน  


พอถูกจับได้(ทุกครั้ง)แล้วร้อนใจไม่พอใจ?  ทำไมงั้นล่ะ?  ไม่มั่นไม่ด้านเหมือนตอนสร้างนิยายจากความมโนเลยอ่ะ?


นี่ถ้าเอาเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นในชีวิตให้ชีวิตมันดีขึ้นบ้างเนี่ย คงไม่ต้องมาวนเวียนเขียนเล่านิยายอยู่แบบนี้นะ แล้วแบบนี้คิดว่าคนอื่นต้องมาสงสารมั้ย?  


ยิ่งเห็นคนอื่นเค้าสละเวลามาตอบเป็นจริงเป็นจังแล้วยิ่งรังเกียจ  มันรู้สึกฟินหรอ?  เหมือนชีวิตเข้าใกล้จุดสุดยอดสักครั้งเวลามีคนเชื่อนิยายใส่ใจความมโน หรอ?


# แตกแขนงมาจากไอ้โรงเจชิโตเสะสินะ!  เสร่อ!!!