เรียนคืออะไร เรียนคือ:ศึกษาเพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจ: การเรียนรู้เป็นสิ่งที่จำเป็นต่อผู้คนในการเอาตัวรอดในแต่ละวันไปได้และทำอาชีพในอนาคต
แต่มันดูคำว่าเรียนในไทยกันครับ ไทยถือเป็นประเทศติด1ใน10ประเทศที่เรียนเยอะที่สุดในโลกแต่ทำไมไม่สามารถผลิตคนเก่งๆออกมาได้เหมือนสวิตเซอร์แลนด์ หรือ สิงคโปร์ ละครับทั้งสองเป็น1ใน11อันดับประเทศที่มีระบบการศึกษาดีที่สุดในโลกแต่ดูบ้านเมืองเขากับเราสิครับต่างกันมากเพราะพวกเขามีแต่คนเก่งๆในการที่จะผลักดันประเทศต่อไปได้แต่เรากลับมีไม่กี่คนเห็นภาพแล้วสินะครับ การสร้างแรงกดดันไม่ว่าจะจากคนในครอบครัวเองหรือจากสังคมต่อเด็กคนหนึ่งนี้คุณคิดว่าเด็กคนนั้นจะมีความสุขกับชีวิตหรอครับถ้าเด็กสนใจแต่การเรียนแล้วจะเอาเวลาไหนไปหาความฝันตัวเองละบ้างคนจะจบม.6แล้วแต่ก็ยังไม่รู้ว่าโตไปจะทำอะไรเพราะกดดันตัวเองมากไปแต่ผู้ปกครองบ้างคนก็กำหนดชีวิตว่าลูกต้องทำแบบนูนทำแบบนี้แต่เพราะมันได้ประโยชน์เยอะในหลายๆอย่าง แบบ หมอ หรือ ทหาร แต่พวกเขาจะมีความสุขหรอครับถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ : ขยันผิดที่กี่ปีก็ไม่รวยหรอกครับ(ข้อคิคจากหนังสือพ่อรวยสอนลูก): แต่บ้างคนอยากเป็นเพราะอยากเป็นจริงๆ เราต้องหาสิ่งที่ตัวเองชอบให้เร็วที่สุดครับนั้นคือสิ่งที่จำเป็นต่ออนาคตของเรา อย่างเช่นผมก็คือเทรด,หุ้น,ธุรกิจ,อาสังหา ต้นไม้ทุกต้นไม่ได้ใช้ดินเดียวกันนะครับบ้างคนก็ชอบวาดรูป เขียนนิยาย อินฟู การ แสดง หรืออะไรก็แล้วแต่ในการที่เราทำแล้วมันมีความสุขจะดีกว่าไหมถ้าการศึกษาไทยมันสอนเด็กในสิ่งที่เด็กถนัดหรือมีการศึกษาแบบได้ทดลองจริงๆแบบมหาลัยม.กรุงเทพ แต่ทำแบบนั้นกับเด็กมัธยมถือว่าเป็นการเรียนรู้ที่ได้ลองทำไม่ใช่แค่เด็กที่บ้านรวยๆแต่ต้องทำให้เด็กทุกคนได้มีโอกาสเท่ากันในการลองทำอะไรต่างๆและอีกเรื่องคือการบ้านที่ไม่จำเป็นต่อชีวิตนักเรียนเลยการบ้านมันคือการทวนความรู้ใช่ครับแต่คุณไม่เอาเวลาอันมีค่าที่ได้ทำอะไรต่างๆมาทำงั้นคุณก็สอนให้เด็กจำได้สิครับแล้วเรื่องสอบก็อย่าตัดสินแค่เกรดเพราะเด็กมีดีกว่าที่คุณคิดอย่าเอาอายุมารวมกับความคิดครับ(คนเขียนอายุ12นะครับ) สุดท้ายนี้ถ้าเรื่องนี้ยังแก้ไม่ได้ก็อยู่ที่ผู้ปกครองแล้วละครับว่าจะทำให้ลูกมีความคิดแบบไหน
ถ้าการเรียนของไทยสามารถเลือกสิ่งที่ตัวเองถนัดได้ละ?
แต่มันดูคำว่าเรียนในไทยกันครับ ไทยถือเป็นประเทศติด1ใน10ประเทศที่เรียนเยอะที่สุดในโลกแต่ทำไมไม่สามารถผลิตคนเก่งๆออกมาได้เหมือนสวิตเซอร์แลนด์ หรือ สิงคโปร์ ละครับทั้งสองเป็น1ใน11อันดับประเทศที่มีระบบการศึกษาดีที่สุดในโลกแต่ดูบ้านเมืองเขากับเราสิครับต่างกันมากเพราะพวกเขามีแต่คนเก่งๆในการที่จะผลักดันประเทศต่อไปได้แต่เรากลับมีไม่กี่คนเห็นภาพแล้วสินะครับ การสร้างแรงกดดันไม่ว่าจะจากคนในครอบครัวเองหรือจากสังคมต่อเด็กคนหนึ่งนี้คุณคิดว่าเด็กคนนั้นจะมีความสุขกับชีวิตหรอครับถ้าเด็กสนใจแต่การเรียนแล้วจะเอาเวลาไหนไปหาความฝันตัวเองละบ้างคนจะจบม.6แล้วแต่ก็ยังไม่รู้ว่าโตไปจะทำอะไรเพราะกดดันตัวเองมากไปแต่ผู้ปกครองบ้างคนก็กำหนดชีวิตว่าลูกต้องทำแบบนูนทำแบบนี้แต่เพราะมันได้ประโยชน์เยอะในหลายๆอย่าง แบบ หมอ หรือ ทหาร แต่พวกเขาจะมีความสุขหรอครับถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ : ขยันผิดที่กี่ปีก็ไม่รวยหรอกครับ(ข้อคิคจากหนังสือพ่อรวยสอนลูก): แต่บ้างคนอยากเป็นเพราะอยากเป็นจริงๆ เราต้องหาสิ่งที่ตัวเองชอบให้เร็วที่สุดครับนั้นคือสิ่งที่จำเป็นต่ออนาคตของเรา อย่างเช่นผมก็คือเทรด,หุ้น,ธุรกิจ,อาสังหา ต้นไม้ทุกต้นไม่ได้ใช้ดินเดียวกันนะครับบ้างคนก็ชอบวาดรูป เขียนนิยาย อินฟู การ แสดง หรืออะไรก็แล้วแต่ในการที่เราทำแล้วมันมีความสุขจะดีกว่าไหมถ้าการศึกษาไทยมันสอนเด็กในสิ่งที่เด็กถนัดหรือมีการศึกษาแบบได้ทดลองจริงๆแบบมหาลัยม.กรุงเทพ แต่ทำแบบนั้นกับเด็กมัธยมถือว่าเป็นการเรียนรู้ที่ได้ลองทำไม่ใช่แค่เด็กที่บ้านรวยๆแต่ต้องทำให้เด็กทุกคนได้มีโอกาสเท่ากันในการลองทำอะไรต่างๆและอีกเรื่องคือการบ้านที่ไม่จำเป็นต่อชีวิตนักเรียนเลยการบ้านมันคือการทวนความรู้ใช่ครับแต่คุณไม่เอาเวลาอันมีค่าที่ได้ทำอะไรต่างๆมาทำงั้นคุณก็สอนให้เด็กจำได้สิครับแล้วเรื่องสอบก็อย่าตัดสินแค่เกรดเพราะเด็กมีดีกว่าที่คุณคิดอย่าเอาอายุมารวมกับความคิดครับ(คนเขียนอายุ12นะครับ) สุดท้ายนี้ถ้าเรื่องนี้ยังแก้ไม่ได้ก็อยู่ที่ผู้ปกครองแล้วละครับว่าจะทำให้ลูกมีความคิดแบบไหน