จากกระทู้ก่อนหน้านี้ มีบางท่านมาแสดงความคิดเห็นกับผมว่า ให้ใส่ใจเรื่องหางานก่อนแล้วค่อยมาพิมพ์อยู่ในนี้ จริงๆผมก็หางาน ก่อนมาพิมพ์ทุกวันล่ะครับ 55555

…..ล่าสุดก็อย่างวันนี้ ไปหางานยาม เขาก็ดันรับอายุไม่เกิน 45 ปี แล้วผม 47 เลยซวยไป


แต่จริงๆ ยามที่ผมเคยรู้จักมาบางคนนี่อายุ 50 กว่าแล้วนะ หรืออาจจะเป็นเพราะสถานที่ด้วยแหละผมดันมาสมัครผิดที่ละมั้ง กรรมมม

 เสร็จจากยามก็ไปสมัคร เป็นคนล้างจาน


…พอเขียนใบสมัครเสร็จเขาก็บอกว่า เดี๋ยวจะรอ สแกนท่านอื่นก่อนอีกนะแล้วจะติดต่อกลับก็รอต่อไปล่ะผม 5555

 ก็อย่างว่าละเนาะคนเรา มันก็คงต้องมีแบบนี้กันบ้าง หางานมาเป็น 10 กว่าที่แล้ว หมดค่าถ่ายเอกสารไปจะครบ 50 บาทแล้ว ยังไม่ได้งานเลย 
…..ผมเองก็ขำตัวเองเล็กน้อยนะ นี่ยังดีนะ ผมถ่ายรูปเอาไว้แล้วตั้งแต่สมัย ตอนยังมีงานทำเป็นยาม เลยไม่ต้องเสียเงินเป็นร้อย ไปถ่ายรูปไว้ใช้ตอนสมัครงานอีก

//// อ้อจริงๆแล้ว ที่เห็นผมมาพิมพ์ในนี้ 4-5 รอบแล้วเนี่ย ผมเองก็ไม่ได้ 
“คิดว่าชีวิตของผม มันย่ำแย่มากมาย อะไรกันนักกันหนานะ”
ก็อย่างคนอื่นเขาที่ผมเจอมา แขนขาเขามีไม่ครบต้องมานอนข้างถนน เขายังอยู่กันได้เลย ผมเองยังแขนขาครบ รถก็ยังเหลือให้ขี่อีกคันนึง(หลังจากที่รถมอเตอร์ไซค์เมียถูกยึดไปแล้วน่ะ)
ยังมีอีกคันนึง เขาบอกให้โอกาสอีก 2 เดือน นี่ผมก็พยายามหางานอย่างสุดความสามารถเลย ถ้าได้โชคดีได้งานทำ อีก 2 เดือนนี้ ก็น่าจะเก็บเงินได้ถึงหมื่นไปจ่ายเขาซะที ไฟแนนซ์เขาก็จะได้ไม่มายึดรถมอเตอร์ไซค์อีกคันของผมที่ยังเหลืออยู่ 

……แต่ก็อย่างว่าละเนาะ มันอาจจะเป็นโชคชะตาลิขิตมาทำให้เกิดเฉพาะช่วงนี้ ที่หลังจากผมขี่หางานทุกวัน ก็ยังไม่ได้งานซะที สมัครงานทิ้งไว้ในแต่ละที่ก็รอติดต่อกลับอย่างเดียวเลย 

โดยลึกๆแล้ว แท้จริงแล้วความรู้สึกผมก็เครียดนะ ในฐานะเราเป็นผู้ชายเนี่ย จากคนที่เคยเป็นหลักให้ลูกให้เมีย ตอนนี้ ไม่มีอะไรให้ลูกเมียพึ่งเลย แต่ถึงจะเครียดยังไง ก็พยายามหาอะไรทำเพื่อผ่อนคลาย ไม่ให้ตัวเองมาจมปลัก เหตุผลที่ผมมาพิมพ์มาบ่นอยู่ในนี้ เพราะ

… เมื่อช่วงก่อนที่ รถมอเตอร์ไซค์คันแรกที่ผมให้เมียนั้นถูกยึดไป เมียเห็นผม นั่งบ่นพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว เมียเลยไปปรึกษา บรรดาครูที่โรงเรียนที่เมียผมไปทำงานอยู่


แล้วครู เขาแนะนำเมียผมมาให้มาบอกผมว่า

…..ให้ผม หาอะไรทำเพื่อระบาย ความในใจที่ กำลังเครียดอยู่บ้าง มันก็จะได้ไม่จมปลัก ซึ่งมันอาจจะส่งผลทำให้ประสาทเสียได้ฮ่าๆๆ


ก็ทุกวันนี้ก็เจอเรื่องแย่ๆมาแทบทุกวันครับล่าสุดวันนี้แก็สหมด//เงินเมียก็ไม่มีต้องมานั่งก่อไฟทำกับข้าว(ที่บ้านไม่มีเตาครับ)

ก็เพราะแบบนี้แหล่ะครับผมจึงมาพึ่ง พันทิปเพราะระบายความซวยเป็นหลักครับ

และสำหรับบางท่าน ที่อาจจะคิดว่าที่ผมมาพิมพ์ๆเนี่ย ผมหวังจะมา ขอรับบริจาค อันนี้ต้องยอมรับแบบลูกผู้ชายเลยว่าเคยทำไปแล้วครับ

คือผมเคยพิมพ์ว่าขอบริจาคเงินแล้วจริง เมื่อตอนที่ ไฟแนนซ์เขาจะมายึดรถมอเตอร์ไซค์คันแรก แต่พอพิมพ์เสร็จ กระทู้ก็หายไปเลย อันนี้ผมก็พึ่งรู้นะครับว่าพันทิปเค้ามีข่อห้ามแบบนั้น ต้องขออภัยด้วยนะครับ คนมันจนตรอกจริงๆเลยหน้ามืด

จนต่อมามีบางท่าน มาแชทในซองจดหมายมาคุยกับผมบอกว่าจะบริจาคเงินให้ ก็มีครั้งนั้นครั้งเดียวแหละ ที่ผมได้ก็หลักร้อยครับ
ส่วนต้นเหตุที่ครั้งนั้นผมขอรับบริจาคเงินจริงๆ แล้วเนื่องจาก
….เพราะกลัวว่าเค้ายึดรถมอเตอร์ไซค์ไปแล้ว ผมห่วงว่าเมียจะทำใจไม่ได้ เพราะเป็นรถมอเตอร์ไซค์คันแรกที่เมียมี(แต่มาจากผมยกให้)

และหลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยมาพิมพ์ ขอรับบริจาคในกระทู้ที่ผมพิมพ์อีกเลย เพราะว่าผมกลัวจะโดนลบกระทู้อีก 

*****ก็สำหรับท่านใด ที่หลงเข้ามาอ่านในสิ่งที่ในสิ่งที่ผมพิมพ์ ถ้าเกิดอ่านแล้วรู้สึกรำคาญหรือเห็นว่าน่ารังเกียจยังไง ผมก็ขอกราบขออภัยด้วยนะครับ
 แต่เรื่องความยากเข็ญ ของผมเนี้ย มันเอาไปเล่าให้ใครฟังเพื่อระบายไม่ได้จริงๆครับผม

 ผมเองก็ไม่มีไม่มีญาติพี่น้อง เป็นคนตัวคนเดียว จากเคยมีลูกพี่ลูกน้องคนนึง ก็น่าจะคงจะเลิกคบผมไปแล้วแหละ ตั้งแต่ผมเอ่ยปากไปขอยืมเงินแม่มัน อันนี้ก็ไม่ได้โทษมันหรอกเพราะผมก็คิดว่าตัวเองผิดเองที่ปากเสียไปเอ่ยถามยืมเงินแม่มันที่เป็นอาผม

อีกอย่างนึงก็ตามที่ผู้ชายทุกคนก็น่าจะเป็นกันทุกคนคือ เวลาเราเห็นลูก-เมียเราลำบาก อะไรที่ทำไปนั้นถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ผลหรือจะเป็นผลดีหรือผลร้ายยังไง เราก็ต้องทำมันลองดู แค่อย่าผิดกฏหมายก็พอ อย่างผมตอนนี้ถ้าผมเป็นผู้ชายตัวคนเดียวเหมือนเมื่อ สมัยตอน20-30ผมคงจะไม่มาพร่ำเพ้ออะไรแบบนี้หรอ แต่นี่เราไม่ใช่คนตัวคนเดียวแล้ว 
อะไรที่ยังพอมีหวัง ที่จะช่วยลูกเมียตัวเองได้ ผมก็ต้องพยายามทำ เช่นเรื่องหางานทุกวันนี้ผมพยายามออกไปหางานทุกวัน แม้ว่า จะไม่ได้รับผลตอบรับที่ดีสมหวังซะทีก็เหอะ ผมก็ต้องทำจนกว่าจะสำเร็จครับ