ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับว่า หลังจากที่แม่แท้ๆของเราคลอดเราออกมา เราก็ต้องอยู่กับแม่เลี้ยง(ป้า)มาตลอดจนอายุ 28 ที่เราออกมาอยู่ต่างหาก

สาเหตุที่แม่แท้ๆไม่ได้เลี้ยงเราเพราะตัองทำงานหาเงินส่งให้เราครับ แต่หลังจากที่เราขึ้น ม.ปลาย แม่ก็ไม่ได้ส่งเพราะต้องส่งน้อง ประกอบกับเรากู้ กยศ เรียนได้ ประกอบกับป้าช่วย ประเด็นคือชีวิตเราอยู่กับป้ามาทั้งชีวิต เหมือนตอนนี้เขาคือทุกอย่างของเรา เวลาที่เราสู้สึกเครียดหรือมีปัญหา คนแรกที่เราคิดถึงคือป้า และคนที่เราอยากอยู่ด้วยมากที่สุด อยากกอดมากที่สุดคือป้า

แต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่ได้ทิ้งแม่แท้ๆนะครับ ยังคงติดต่อกัน แต่เรากลับรู้สึกเฉยๆกับเขา เหมือนเป็นแค่คนรู้จักกัน แต่ในบทบาทของลูกก็ยังทำหน้าที่อยู่นะครับ

แบบนี้เราผิดไหมครับที่เรารู้สึกรักป้ามากกว่าแม่แท้ๆ