คือเราขอเล่าเป็นสตอรี่สั้นๆนะคะ คือเราเริ่มมีอาการเศร้า เสียใจ ผิดหวัง ในหลายๆเรื่องสะสมมาเป็นเกือบ5ปีได้ค่ะ มันก็มีนะคะช่วงเวลาความสุข เเต่สุดท้ายเราก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม คือ
1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเทอมวันเเรก เราเสียคนที่เรารัก(คุณยาย)คุณยายเป็นคนเดียวในบ้านที่เราสนิทที่สุด รักที่สุด เราไม่เคยคิดว่ายายจะจากเราไปเร็วขนาดนี้ เราจินตนาการภาพเราที่จะทำให้คุณยายสบายในอนาคตเป็นฉากๆ ดับลงไปเเบบไม่ทันตั้งตัว เราคิดอยู่เเล้วว่ามันจะต้องมีวันนี้ เเต่เราไม่คิดว่าจะเร็วเเบบนี้ เรามีโมเม้นมากมายที่มีความสุขที่สุดกับคุณยายเราก็ยังเสียใจอยู่ดีเรายังทำใจไม่ได้จนทุกวันนี้ จนอยากตามยายไปทุกวัน ยายอยู่ในทุกช่วงเวลาของเราเรารุ้สึกขาดความอบอุ่นขาดกำลังใจในการใช้ชีวิต ในเวลาเดียวกันที่เรากำลังผิดหวังเรื่องยาย
2.คือ เรื่องเรียน เปิดเทอมวันเเรกกับการสูญเสียยาย เเละต้องมาผิดหวังต่อ เพราะเราไม่ได้อยากเรียนร.ร.นี้ เราเลือกไม่ได้ เราอยากเรียนที่อื่น เราตั้งความหวังไว้ว่าจะได้เรียนที่เราอยากเรียน เราตั้งใจเรียนตั้งเเต่ประถม เพื่อที่จะไปสอบเข้ารร.ที่เราอยากเรียน เราเรียนไม่เคยได้ต่ำกว่า3.6 ติดท๊อปห้องตลอด เคยได้ไปเเข่งเป็นตัวเเทนของร.ร เคยได้เกียรติบัตรเรียนดีทั้งมารยาทดี ร่วมกิจกรรม เกือบทุกอย่าง เราพยายามมาก เราเครียดมากกลับการเรียน เราตั้งใจตั้งความหวังไว้ เเต่สุดท้ายเราทำไม่ได้ เราไปไม่ถึง สุดท้ายเราก็มาต้องจำใจมาเรียนที่เราไม่อยากเรียนเรามูฟออนไม่ได้เลยค่ะพยายามเเล้วว เราเข้าใจคุณพ่อคุณเเม่ท่านส่งเราต่อไม่ได้ เเต่เราผิดหวังกับตัวเองที่คาดหวังไว้ เเต่มันไม่เป็นจริง เราคิดว่าสิ่งที่เราทำมันไม่มีผลเสียอะไรเลย ที่เราอยากมีอนาคตที่ดี เเต่ เราเสียใจที่เราทำมาคุณพ่อคุณเเม่ส่งเสียเราต่อไม่ไหว
3.เราเคยโดนบลูลี่เรื่องหน้าตาตั้งเเต่ประถม โดนเเกล้ง ทั้งคำพูด ทั้งร่างกาย อาจจะเป็นเพราะด้วยความสนุกของคนพวกนั้นเพราะอาจจะเด็กอยู่เราพอให้อภัยได้ เเต่ยังไม่มีใครมาขอโทษเราสักคน เเต่มันก็ยังฝังใจเราอยู่ ปัจจุบันไม่มีใครมาบลูลี่เราเเล้ว
4.เราไม่กล้ามีเเฟน จริงๆเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญกับชีวิตเราเลย เราคิดว่าการที่เราอยู่คนเดียวมันก็ดี เเต่การมีคู่มันดีกว่า เพราะเราไม่มั่นใจตัวเอง เราคิดว่าถ้าใครสักคนมาทำทีเหมือนจีบเราเราก็ไม่สนใจ เรากลัวเขามาหลอกเเล้วไปบลูลี่เราทีหลัง เพราะเราเคยเจอเเบบนี้เพื่อนคนหนึ่งที่เราค่อนข้างสนิทมาบอกชอบเรา เเล้วก็ทำเเบบนั้น ตอนนี้เราก็ไม่ยังไม่กล้าเปิดใจกับใคร
5.เรารู้สึกเหนื่อยท้อกับทุกเรื่อง เราไม่อยากอยู่เเล้วเราเหนื่อย ทุกอย่างไรไม่พร้อมสำหรับเรา เเละเราไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตอยู่เเล้ว ถ้าเราต้องไปจริงๆเราก็ไม่เสียใจ เเต่เราคงทำร้ายตัวเองไม่ลงเราลองเเล้ว
สุดท้ายทุกคืนก่อนนอนก็มีเรื่องพวกนี้มากมายเข้ามาในหัวเต็มไปหมด เราเเค่อยากรุ้ว่ามีใครที่กำลังเป็นเเบบเราบ้างหรือใครที่ผ่านเรื่องราวเเบบนี้มาเเล้วบ้าง ช่วยเเชร์ให้เราทีว่าเราจะข้ามมันไปยังไงดี
ให้มันผ่านไปเร็วที่สุด
เราไม่มีความสุข มาเกือบ5ปีเเล้ว ควรทำไงดี???
1.ตั้งเเต่ม.ต้น เปิดเทอมวันเเรก เราเสียคนที่เรารัก(คุณยาย)คุณยายเป็นคนเดียวในบ้านที่เราสนิทที่สุด รักที่สุด เราไม่เคยคิดว่ายายจะจากเราไปเร็วขนาดนี้ เราจินตนาการภาพเราที่จะทำให้คุณยายสบายในอนาคตเป็นฉากๆ ดับลงไปเเบบไม่ทันตั้งตัว เราคิดอยู่เเล้วว่ามันจะต้องมีวันนี้ เเต่เราไม่คิดว่าจะเร็วเเบบนี้ เรามีโมเม้นมากมายที่มีความสุขที่สุดกับคุณยายเราก็ยังเสียใจอยู่ดีเรายังทำใจไม่ได้จนทุกวันนี้ จนอยากตามยายไปทุกวัน ยายอยู่ในทุกช่วงเวลาของเราเรารุ้สึกขาดความอบอุ่นขาดกำลังใจในการใช้ชีวิต ในเวลาเดียวกันที่เรากำลังผิดหวังเรื่องยาย
2.คือ เรื่องเรียน เปิดเทอมวันเเรกกับการสูญเสียยาย เเละต้องมาผิดหวังต่อ เพราะเราไม่ได้อยากเรียนร.ร.นี้ เราเลือกไม่ได้ เราอยากเรียนที่อื่น เราตั้งความหวังไว้ว่าจะได้เรียนที่เราอยากเรียน เราตั้งใจเรียนตั้งเเต่ประถม เพื่อที่จะไปสอบเข้ารร.ที่เราอยากเรียน เราเรียนไม่เคยได้ต่ำกว่า3.6 ติดท๊อปห้องตลอด เคยได้ไปเเข่งเป็นตัวเเทนของร.ร เคยได้เกียรติบัตรเรียนดีทั้งมารยาทดี ร่วมกิจกรรม เกือบทุกอย่าง เราพยายามมาก เราเครียดมากกลับการเรียน เราตั้งใจตั้งความหวังไว้ เเต่สุดท้ายเราทำไม่ได้ เราไปไม่ถึง สุดท้ายเราก็มาต้องจำใจมาเรียนที่เราไม่อยากเรียนเรามูฟออนไม่ได้เลยค่ะพยายามเเล้วว เราเข้าใจคุณพ่อคุณเเม่ท่านส่งเราต่อไม่ได้ เเต่เราผิดหวังกับตัวเองที่คาดหวังไว้ เเต่มันไม่เป็นจริง เราคิดว่าสิ่งที่เราทำมันไม่มีผลเสียอะไรเลย ที่เราอยากมีอนาคตที่ดี เเต่ เราเสียใจที่เราทำมาคุณพ่อคุณเเม่ส่งเสียเราต่อไม่ไหว
3.เราเคยโดนบลูลี่เรื่องหน้าตาตั้งเเต่ประถม โดนเเกล้ง ทั้งคำพูด ทั้งร่างกาย อาจจะเป็นเพราะด้วยความสนุกของคนพวกนั้นเพราะอาจจะเด็กอยู่เราพอให้อภัยได้ เเต่ยังไม่มีใครมาขอโทษเราสักคน เเต่มันก็ยังฝังใจเราอยู่ ปัจจุบันไม่มีใครมาบลูลี่เราเเล้ว