คือผมมีปัญหาเรื่องการใช้ชีวิตช่วงนี้มากๆเลยครับ
ตอนนี้ผมเป็นนศ.อยู่ปี2กำลังสับสนว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดี
สาเหตุได้แก่
1.ที่ที่เรียนหรือคณะที่เรียนอยู่ไม่ใช่ที่อยากเรียนแต่ยังฝืนเรียนอยู่ ผมเคยฝันที่อยากทำอะไรก็ได้ที่สามารถช่วยคนที่ลำบากกว่าผมได้ผมอยากช่วยคนมากๆ
2.สังคมที่เรียน คือผมก็พยายามปรับตัวมากมากมากมากแล้วครับ แต่ผมโดนคนที่เคยสนิทด้วยทิ้งไปเรียนที่อื่น อยู่ไปก็โดนเมิน,ทั้งคำตัดพ้อเยอะแยะมากมายที่ที่,เมื่อก่อนก็โดนหลอกใช้,เคยพยายามช่วยคนกลับโดนด่ากลับมา พอเริ่มมีเพื่อนเพื่อนก็ไปเข้าข้างคนที่เคยท๊อกซิกผม หลังๆก็เริ่มไม่มีตัวตนขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีคำขอบคุณหรือขอโทษสักนิดกลับคืนมาทั้งที่ผมเคยช่วยงานคิดแทบตายแต่เครดิตดันไปลงคนที่ไม่ได้ทำไรมาก ส่วนตอนนี้ผมก็พยายามอยู่คนเดียวให้มากขึ้นถึงจะไม่ชอบหรือไม่ถนัดก็ตามถึงจะไม่ชอบเลยแต่ต้องนิ่งเอาไว้
3.ไม่มีกิจกรรมที่อยากทำ คือในตอนสมัยเป็นนักเรียนผมตั้งใจเรียนมากๆโฟกัสกับเรื่องเรียนกับช่วยงานโรงเรียนมากไปหน่อยจนลืมใช้เวลาให้คุ้มและเหมาะสมกับวัยกับเวลา แต่รู้ตัวอีกทีก็ม.6แล้วเลยคิดว่าถ้าได้ขึ้นมหาลัยก็อยากได้ทำในกิจกรรมที่ชอบ ยิงธนูหรือเทควันโด้ แต่พอโตขึ้นเข้ามหาลัยนี้มากลับไม่มีอะไรที่ผมอยากทำเท่าไหร่ ปัจจุบันผมก็เข้าแค่ฟิตเนส หรือเสริมทักษะภาษากับกิจกรรมบางอย่างที่มหาลัยมีมาให้
4.ที่บ้าน คือในทั้งบ้านผมเป็นคนที่เรียนสูงที่สุดแล้ว(ไม่ได้มีเจตนาอยากอวดนะครับ🙏) ผมอยากเป็นหน้าเป็นตาช่วยพัฒนาที่บ้านครับผมเลยพยายามเรียนหนักๆแล้วไล่ตามความฝันที่อยากช่วยคนไปด้วยตลอด แต่พอผมบอกอยากลาออกที่บ้านกลับบังคับให้ผมเรียนต่อไม่ฟังความคิดเห็นของผมหรือปัญหาที่ผมพบเจอแต่กลับดูดวงแล้วเชื่อหมอดูมากกว่าผมอีกครับ(ผมรู้ว่าเขาก็ห่วงผมแต่ผมอยากให้เขาฟังผมบ้าง) หรือผมจะหางานทำหาเงินที่บ้านก็บังคับไม่ต้องทำ (คณะหรือสาขาที่ผมเรียนเป็นด้านที่ผมไม่ได้ถนัดเป็นหลักถึงขั้นว่าอ่อนสุดแล้วในหลายด้านวิชาการ) แล้วผมต้องมานั่งฟังพี่ตัวเองตัดพ้อเหมือนคนยอมแพ้กับชีวิตอยู่ทุกวันครับ
***จากข้างต้น(ไม่รวมปัจจัยรอบด้านอื่นๆอีกที่ยังไม่ได้เล่า)***
มันทำให้ผมสับสนกับที่เป็นอยู่แล้วเหนื่อยมากๆที่พยายามอยู่ ล่าสุดผมก็สูญเสียคนที่เป็นแสงเป็นกำลังใจให้กับผมไปแล้ว ความฝันที่อยากได้ช่วยใครไป พร้อมรอยยิ้มแต่ตอนนี้ผมเริ่มยิ้มไม่ออกแล้วบางที บางครั้งผมก็ปวดหัวมากๆ แต่ยังโชคดีที่ตอนนี้ผมยังมีเพื่อนเก่าที่คอยมาคุยเล่นด้วยเลยทำให้ผมยังทนได้อยู่ทุกวันนี้ คือผมก็ยังอยากแก้ไขยังอยากได้ทำตามความฝันแต่ก็ทำไม่ได้จนผมไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้ว สับสนกับเส้นทางของตัวเองมากๆครับ และผมกลัวว่าผมจะไม่มีช่วงชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่น กลัวว่ามันจะสายไปแล้วผมต้องมานั่งเสียใจกลับชีวิตที่ไม่มีทั้งสีสันหรือความฝันและเป้าหมายเล็กๆสักนิดแบบนั้นครับ แต่ผมไม่รู้ว่าผมยังสามารถทำอะไรที่ผมอยากทำได้อยู่อีกบ้างครับ
ผมควรทำอย่างไงดีครับ
ตอนนี้ผมเป็นนศ.อยู่ปี2กำลังสับสนว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดี
สาเหตุได้แก่
1.ที่ที่เรียนหรือคณะที่เรียนอยู่ไม่ใช่ที่อยากเรียนแต่ยังฝืนเรียนอยู่ ผมเคยฝันที่อยากทำอะไรก็ได้ที่สามารถช่วยคนที่ลำบากกว่าผมได้ผมอยากช่วยคนมากๆ
2.สังคมที่เรียน คือผมก็พยายามปรับตัวมากมากมากมากแล้วครับ แต่ผมโดนคนที่เคยสนิทด้วยทิ้งไปเรียนที่อื่น อยู่ไปก็โดนเมิน,ทั้งคำตัดพ้อเยอะแยะมากมายที่ที่,เมื่อก่อนก็โดนหลอกใช้,เคยพยายามช่วยคนกลับโดนด่ากลับมา พอเริ่มมีเพื่อนเพื่อนก็ไปเข้าข้างคนที่เคยท๊อกซิกผม หลังๆก็เริ่มไม่มีตัวตนขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีคำขอบคุณหรือขอโทษสักนิดกลับคืนมาทั้งที่ผมเคยช่วยงานคิดแทบตายแต่เครดิตดันไปลงคนที่ไม่ได้ทำไรมาก ส่วนตอนนี้ผมก็พยายามอยู่คนเดียวให้มากขึ้นถึงจะไม่ชอบหรือไม่ถนัดก็ตามถึงจะไม่ชอบเลยแต่ต้องนิ่งเอาไว้
3.ไม่มีกิจกรรมที่อยากทำ คือในตอนสมัยเป็นนักเรียนผมตั้งใจเรียนมากๆโฟกัสกับเรื่องเรียนกับช่วยงานโรงเรียนมากไปหน่อยจนลืมใช้เวลาให้คุ้มและเหมาะสมกับวัยกับเวลา แต่รู้ตัวอีกทีก็ม.6แล้วเลยคิดว่าถ้าได้ขึ้นมหาลัยก็อยากได้ทำในกิจกรรมที่ชอบ ยิงธนูหรือเทควันโด้ แต่พอโตขึ้นเข้ามหาลัยนี้มากลับไม่มีอะไรที่ผมอยากทำเท่าไหร่ ปัจจุบันผมก็เข้าแค่ฟิตเนส หรือเสริมทักษะภาษากับกิจกรรมบางอย่างที่มหาลัยมีมาให้
4.ที่บ้าน คือในทั้งบ้านผมเป็นคนที่เรียนสูงที่สุดแล้ว(ไม่ได้มีเจตนาอยากอวดนะครับ🙏) ผมอยากเป็นหน้าเป็นตาช่วยพัฒนาที่บ้านครับผมเลยพยายามเรียนหนักๆแล้วไล่ตามความฝันที่อยากช่วยคนไปด้วยตลอด แต่พอผมบอกอยากลาออกที่บ้านกลับบังคับให้ผมเรียนต่อไม่ฟังความคิดเห็นของผมหรือปัญหาที่ผมพบเจอแต่กลับดูดวงแล้วเชื่อหมอดูมากกว่าผมอีกครับ(ผมรู้ว่าเขาก็ห่วงผมแต่ผมอยากให้เขาฟังผมบ้าง) หรือผมจะหางานทำหาเงินที่บ้านก็บังคับไม่ต้องทำ (คณะหรือสาขาที่ผมเรียนเป็นด้านที่ผมไม่ได้ถนัดเป็นหลักถึงขั้นว่าอ่อนสุดแล้วในหลายด้านวิชาการ) แล้วผมต้องมานั่งฟังพี่ตัวเองตัดพ้อเหมือนคนยอมแพ้กับชีวิตอยู่ทุกวันครับ
***จากข้างต้น(ไม่รวมปัจจัยรอบด้านอื่นๆอีกที่ยังไม่ได้เล่า)***
มันทำให้ผมสับสนกับที่เป็นอยู่แล้วเหนื่อยมากๆที่พยายามอยู่ ล่าสุดผมก็สูญเสียคนที่เป็นแสงเป็นกำลังใจให้กับผมไปแล้ว ความฝันที่อยากได้ช่วยใครไป พร้อมรอยยิ้มแต่ตอนนี้ผมเริ่มยิ้มไม่ออกแล้วบางที บางครั้งผมก็ปวดหัวมากๆ แต่ยังโชคดีที่ตอนนี้ผมยังมีเพื่อนเก่าที่คอยมาคุยเล่นด้วยเลยทำให้ผมยังทนได้อยู่ทุกวันนี้ คือผมก็ยังอยากแก้ไขยังอยากได้ทำตามความฝันแต่ก็ทำไม่ได้จนผมไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้ว สับสนกับเส้นทางของตัวเองมากๆครับ และผมกลัวว่าผมจะไม่มีช่วงชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่น กลัวว่ามันจะสายไปแล้วผมต้องมานั่งเสียใจกลับชีวิตที่ไม่มีทั้งสีสันหรือความฝันและเป้าหมายเล็กๆสักนิดแบบนั้นครับ แต่ผมไม่รู้ว่าผมยังสามารถทำอะไรที่ผมอยากทำได้อยู่อีกบ้างครับ