คือผมเป็นเฟรชชี่ปี 1 ที่อยากจะมาเล่าเรื่องที่อึดอัดในใจไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมไปงานปัจฉิมนิเทศที่มหาลัย ซึ่งก็ได้เพื่อนใหม่ๆมาไม่มาก แต่ผมก็ไปเจอแฟนเพื่อนที่โรงเรียนเก่าแต่ไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่ จึงเข้าไปทักทายเรียกชื่อกันนับตั้งแต่วันนั้นมาก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จากการทำกิจกรรมต่างๆในช่วงซัมเมอร์ ซึ่งช่วงเวลานี้ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น ออกไปเที่ยวด้วยกันอยู่บ่อยๆ จนมีวันนึงที่ผมก็เริ่มรู้สึกชอบในตัวเขาขึ้นมาแล้ว แต่ยังไม่ได้รู้ตัวเองมาก พอเวลาผ่านไปนานเข้าความรู้สึกมันก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นทีละนิด จนกลายเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทจริงๆ ซึ่งมันก็ทำให้เราหวั่นไหวโดยที่เราเริ่มจะคิดกับเขาแบบนั้นไปแล้วจริงๆ ด้วยความที่เขาคุยง่าย ยิ้มเก่ง ขี้เล่นตลกเฮฮา มันเป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมมองเขาเปลี่ยนไป จนมีวันนึงที่เขาทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องเดิมๆ เขาก็มาระบายให้ฟัง ผมก็ทำหน้าที่ปลอบใจเขา ให้กำลังใจทำทุกอย่างที่ผมจะทำได้และแล้วเขากับแฟนก็เลิกกัน มันทำให้ผมรู้สึกเสียใจและสงสารเขาไปด้วยไม่รู้เพราะเหตุผลอะไร ตั้งแต่เขาเลิกกันมาวันนั้น เขาเป็นคนเข้มแข็งมากไม่ว่าจะทำใจอยากแค่ไหนเขาก็ยังยิ้มได้ ผมก็เป็นกำลังใจให้เขาอยู่เสมอๆ หลังจากนั้นมาผมกับเขาเราก็สกินชิพกันบ่อยขึ้น เวลาเดินไปไหนก็เดินควงแขนกัน ทาลิปให้กันบ้างแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนก็มีเพื่อนอดสงสัยไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครคิดอะไร แต่ในใจตอนนี้ผมกลับรักเขาไปหมดแล้วไม่ว่าจะพาเขาไปกินข้าว ไปไหนมาไหนก็อยากจะออกให้ตลอดจนเขาเกรงใจ แต่ผมก็เต็มใจที่จะทำแบบนั้น พอรู้จักเขาตัวจริงแล้ว เขาเป็นคนที่เก่งมาก ฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าภายนอกเขาจะดูตลกแปลกๆไปหน่อยซึ่งเราสองคนมีอะไรเหมือนกันเยอะมากเพราะเค้าก็มาจากรร.เก่าเดียวกันเคยเห็นหน้ากันและกันกับผมมาก่อนแต่ไม่เคยสนทนา จุดนี้มันยิ่งทำให้ผมรักเค้าขึ้นไปอีก จนมีวันนึงก็คอลคุยกันตามปกติ แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจเลยคือ เขาพาผู้หญิงซึ่งเป็นรุ่นพี่ในคณะเข้ามาในห้อง ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็คุยกันขำๆเพราะสนิทกัน จนมาวันนี้ผมก็ไปพบความจริง ที่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือยังไงคือผมถามเขาไปตรงๆว่าคุยกับพี่ในคณะอยู่ใช่มั้ยเพราะผมหันไปเจอข้อความที่เขาพิมพ์คุยกันบ่อยๆในวันนั้น มันทำให้ผมรู้สึกจี๊ดขึ้นมาในหัวใจมาก สีหน้าผมมันแสดงออกชัดเจนจนมีพิรุด แต่เขาไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงแต่ลึกๆแล้วเขาก็น่าจะดูออก ว่าผมคิดแบบไหนกับเขาเพียงแค่เขายังไม่พูดออกมา จนผมเริ่มมาตระหนักกับตัวเองว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้วเราจะมาเจ็บใจทำไม แต่มันก็ทำให้ผมอดร้องไห้ไม่ได้ วันนั้นผมเลยตีตัวออกห่างเขาไปแบบไม่อยู่ใกล้ตัวเขามาก เพราะผมเองทำใจไม่ได้ ผมเลยมานั่งทบทวนกับตัวเองว่าจะบอกความรู้สึกที่มีให้เขาไปเลยดีมั้ย เพราะอึดอัดที่ต้องปิดบังเขา แต่ก็อยากเลิกรักเขาไปให้ได้แต่มันก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างเลยคือเขาชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายแบบผม แต่เขาเป็นคนที่ทำให้ผมเป็นคนพิเศษสำหรับเขามาก มีจับแก้มควงแขนกอด ทุกอย่างแต่คงเป็นได้แค่คำว่าเพื่อน ผมอยากหลุดออกจากความรู้สึกนี้มากๆ แต่เทใจไปให้เค้าหมดแล้วไม่อยากจะพูดความรู้สึกกับเขาไปตรงๆเพราะกลัวเสียเพื่อน