ใจสลาย 1
วันที่เสาร์ที่20 กรกฎาคม 2567 แฟนเราเขานอกใจไปนอนกับคนอื่น ผมนอนร้องไห้เสียใจทั้งคืน ตอนเช้าเขากลับมา เขาบอกผมว่าไปนอนกับพี่ ผมรู้ความจริงอยู่แล้วแต่ แต่ผมกลับยอมเชื่อใจเขา เพื่อที่จะได้อยู่กับเขา แต่ในใจผมรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไปนอนกับคนอื่น
เขาพยายามบอกเลิกผม ผมรั้งเขาไว้ทุกทาง ทำร่ายเขา ข่มขู่เขาเพื่อที่จะให้เขาอยู่กับผม แต่มันก็ไม่ได้ผล เขาไม่รักผมแล้ว เขามีคนใหม่ที่เขารักอยู่แล้ว ผมยื้อเขาไว้ เพื่อความสุขของผม ตอนนั้นผมขาดสติมาก ผมไม่ยอมให้เขาไป ผมขู่จะฆ่าเขาแล้วฆ่าตัวตายตาม จนเขาต้องยอม
เราก็คุยกันปกติ เหมือนจะดีกัน แต่เขาก็ยังแอบคุยกับคนนั่นอยู่
พอมาถึงวันที่ 23 กรกฎาคม 2567
ตอนเย็นเรายังไปกินก๊วยจั๊บด้วยกัน พูดกันดี เหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ประมาณ 3ทุ่มเขาบ่นหิว เขาบอกจะไปเซเว่น เขาถามผมว่าจะกินอะไรมั้ย ผมบอกไม่หิว แล้วเขาก็ออกไป จน3ทุ่มครึ่ง เขายังไม่กลับมา ผมโทรตามเขาไม่รับ ผมออกไปตามหา ที่เซเว่นก็ไม่เจอ ตอนนั้นฝนตกหนักมากน้ำท่วมถนน ผมเดินตามหาเขาเป็นชั่วโมงแต่ก็ไม่เจอ โทรไปไม่รับ ผมเดินร้องไห้กลับห้อง ใจผมสลายมาก ผมไม่รู้จะตามหายังไงแล้ว ตอนนั้นผมดิ่งมาก พังทลาย ผมทนอยู่ไม่ได้ผมกำลังจะผูกคอตาย เพราะอยากให้เขารู้สึกผิด
ประมาณ5ทุ่มครึ่ง เขาทักมา บอกผมว่าจบแค่นี้แหละ ตอนนั้นผมพยายามยื้อแต่ก็ไม่ได้ผล ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ผมบอกเขาจะฆ่าตัวตาย
เขาตอบผมว่า ฆ่าตัวตายเลย ตอนนั้นเขาแบบไม่มีเยื้อใยเลย ตอนนั้นมีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัว
ทำไมผมต้องทุกข์ทรมาน แต่เขามีความสุขกับคนอื่น ว่างแผนจะทำลายชีวิตเขา ผมนอนคิดอยู่3วัน ทบสุดท้ายผม ก็ต้องยอมรับความจริงว่ามันไม่มีประโยชน์แล้วเขาไม่กลับมาแล้ว ผมตัดใจย้ายออกจากห้องนั้น ไปอยู่คนเดียว มันดิ่งสุดๆ ผมนอนร้องไห้ ได้แต่เพ้อลงในสตอรี่ อยากให้เขาเห็นเผื่อเขาจะใจอ่อน เป็นอย่างนั่น เกือบ2อาทิตย์
ผมพยายามทำให้ตัวเองมีความสุข ไปเที่ยว ดื่มให้เมาจะได้หลับไป แต่สุดท้ายพอกลับถึงห้องมันว่างเปล่าสุดๆ นอนร้องไห้คิดถึงเขา ผมพยายามคุยกับคนอื่นเผื่อมันจะดีขึ้น แต่ไม่เคย ในใจก็ยังคิดถึงแต่เขา ผมตัดสินใจทำใจแข็งไว้บล็อกเขาทุกช่องทาง เพื่อที่จะไม่ต้องรับรู้อะไร รู้ไปก็มีแต่เจ็บ ทรมาน เป็นทุกข์เปล่าๆ พยามฟังพวกไลน์โค้ชต่างๆให้รู้สึกดีขึ้น มันก็ช่วยได้ระดับหนึ่ง
มันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ผ่านมา1เดือน ผมเริ่มไม่นอนร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังนอนไม่ค่อยหลับ กินไม่ค่อยได้
พอนอนไม่หลับ ผมก็คิดย้อนไป ผมทำผิดอะไร ผมไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้ง ผมทำดีด้วยตลอด พาไปไหนก็พาไป เที่ยวก็ไม่เที่ยว นอกใจก็ไม่เคยมี ซักผ้ารีดผ้าให้ ทำกับข้าวให้กิน มันไม่ได้มีความหมายต่อเขาเลย สิ่งที่เขาต้องการคือเงิน ผมรู้ผมไม่มีเงินมากพอที่จะซับพอร์ตเขา ผมมีหนี้ต้องจ่ายเยอะ แต่ผมก็ไม่ขอให้เขาช่วยผมเลย ผมบอกเขาว่าจะให้เดือนล่ะ5000
ผมก็ให้เขา ไปประมาณ2-3เดือน ช่วงหลังๆทางบ้านผมมีปัญหาผมส่งให้ทางบ้าน15,000 จนไม่มีเงินจะกินข้าว ผมช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย
พอมาคิดๆดูแล้ว ผมให้ความสุขเขาไม่ได้จริงๆ แหล่ะ ผมเลยของคิดดูว่าเขาช่วยอะไรผมบ้าง ก็ไม่นะ เขามีปัญหาไม่มีเงิน ผมยอมเอามือถือตัวเองไปขายเพื่อเอาเงินมาให้เขา เขาอยากผ่อนมือถือแต่ผ่อนไม่ได้เครดิตเขาไม่ดี เขาขอร้องให้ผมผ่อนให้เขาบอกจะจ่ายเอง พอได้มือถือมา เขาผ่อนแแค่เดือนเดียว สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องผ่อนต่อเพราะมันเป็นชื่อผม พอคิดๆดู ใครที่สร้างภาระให้กัน
พอคิดแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เวลาผ่านมาเรื่อยๆ ผมก็ยังรักเขาอยู่ แต่ก็ไม่ได้โหยหาแล้ว
ต้องใช้เวลานานแค่ไหนจนกว่าผมจะหมดรักเขา
รักตัวเองเถอะ...
ใจสลาย
วันที่เสาร์ที่20 กรกฎาคม 2567 แฟนเราเขานอกใจไปนอนกับคนอื่น ผมนอนร้องไห้เสียใจทั้งคืน ตอนเช้าเขากลับมา เขาบอกผมว่าไปนอนกับพี่ ผมรู้ความจริงอยู่แล้วแต่ แต่ผมกลับยอมเชื่อใจเขา เพื่อที่จะได้อยู่กับเขา แต่ในใจผมรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไปนอนกับคนอื่น
เขาพยายามบอกเลิกผม ผมรั้งเขาไว้ทุกทาง ทำร่ายเขา ข่มขู่เขาเพื่อที่จะให้เขาอยู่กับผม แต่มันก็ไม่ได้ผล เขาไม่รักผมแล้ว เขามีคนใหม่ที่เขารักอยู่แล้ว ผมยื้อเขาไว้ เพื่อความสุขของผม ตอนนั้นผมขาดสติมาก ผมไม่ยอมให้เขาไป ผมขู่จะฆ่าเขาแล้วฆ่าตัวตายตาม จนเขาต้องยอม
เราก็คุยกันปกติ เหมือนจะดีกัน แต่เขาก็ยังแอบคุยกับคนนั่นอยู่
พอมาถึงวันที่ 23 กรกฎาคม 2567
ตอนเย็นเรายังไปกินก๊วยจั๊บด้วยกัน พูดกันดี เหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ประมาณ 3ทุ่มเขาบ่นหิว เขาบอกจะไปเซเว่น เขาถามผมว่าจะกินอะไรมั้ย ผมบอกไม่หิว แล้วเขาก็ออกไป จน3ทุ่มครึ่ง เขายังไม่กลับมา ผมโทรตามเขาไม่รับ ผมออกไปตามหา ที่เซเว่นก็ไม่เจอ ตอนนั้นฝนตกหนักมากน้ำท่วมถนน ผมเดินตามหาเขาเป็นชั่วโมงแต่ก็ไม่เจอ โทรไปไม่รับ ผมเดินร้องไห้กลับห้อง ใจผมสลายมาก ผมไม่รู้จะตามหายังไงแล้ว ตอนนั้นผมดิ่งมาก พังทลาย ผมทนอยู่ไม่ได้ผมกำลังจะผูกคอตาย เพราะอยากให้เขารู้สึกผิด
ประมาณ5ทุ่มครึ่ง เขาทักมา บอกผมว่าจบแค่นี้แหละ ตอนนั้นผมพยายามยื้อแต่ก็ไม่ได้ผล ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ผมบอกเขาจะฆ่าตัวตาย
เขาตอบผมว่า ฆ่าตัวตายเลย ตอนนั้นเขาแบบไม่มีเยื้อใยเลย ตอนนั้นมีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัว
ทำไมผมต้องทุกข์ทรมาน แต่เขามีความสุขกับคนอื่น ว่างแผนจะทำลายชีวิตเขา ผมนอนคิดอยู่3วัน ทบสุดท้ายผม ก็ต้องยอมรับความจริงว่ามันไม่มีประโยชน์แล้วเขาไม่กลับมาแล้ว ผมตัดใจย้ายออกจากห้องนั้น ไปอยู่คนเดียว มันดิ่งสุดๆ ผมนอนร้องไห้ ได้แต่เพ้อลงในสตอรี่ อยากให้เขาเห็นเผื่อเขาจะใจอ่อน เป็นอย่างนั่น เกือบ2อาทิตย์
ผมพยายามทำให้ตัวเองมีความสุข ไปเที่ยว ดื่มให้เมาจะได้หลับไป แต่สุดท้ายพอกลับถึงห้องมันว่างเปล่าสุดๆ นอนร้องไห้คิดถึงเขา ผมพยายามคุยกับคนอื่นเผื่อมันจะดีขึ้น แต่ไม่เคย ในใจก็ยังคิดถึงแต่เขา ผมตัดสินใจทำใจแข็งไว้บล็อกเขาทุกช่องทาง เพื่อที่จะไม่ต้องรับรู้อะไร รู้ไปก็มีแต่เจ็บ ทรมาน เป็นทุกข์เปล่าๆ พยามฟังพวกไลน์โค้ชต่างๆให้รู้สึกดีขึ้น มันก็ช่วยได้ระดับหนึ่ง
มันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ผ่านมา1เดือน ผมเริ่มไม่นอนร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังนอนไม่ค่อยหลับ กินไม่ค่อยได้
พอนอนไม่หลับ ผมก็คิดย้อนไป ผมทำผิดอะไร ผมไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้ง ผมทำดีด้วยตลอด พาไปไหนก็พาไป เที่ยวก็ไม่เที่ยว นอกใจก็ไม่เคยมี ซักผ้ารีดผ้าให้ ทำกับข้าวให้กิน มันไม่ได้มีความหมายต่อเขาเลย สิ่งที่เขาต้องการคือเงิน ผมรู้ผมไม่มีเงินมากพอที่จะซับพอร์ตเขา ผมมีหนี้ต้องจ่ายเยอะ แต่ผมก็ไม่ขอให้เขาช่วยผมเลย ผมบอกเขาว่าจะให้เดือนล่ะ5000
ผมก็ให้เขา ไปประมาณ2-3เดือน ช่วงหลังๆทางบ้านผมมีปัญหาผมส่งให้ทางบ้าน15,000 จนไม่มีเงินจะกินข้าว ผมช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย
พอมาคิดๆดูแล้ว ผมให้ความสุขเขาไม่ได้จริงๆ แหล่ะ ผมเลยของคิดดูว่าเขาช่วยอะไรผมบ้าง ก็ไม่นะ เขามีปัญหาไม่มีเงิน ผมยอมเอามือถือตัวเองไปขายเพื่อเอาเงินมาให้เขา เขาอยากผ่อนมือถือแต่ผ่อนไม่ได้เครดิตเขาไม่ดี เขาขอร้องให้ผมผ่อนให้เขาบอกจะจ่ายเอง พอได้มือถือมา เขาผ่อนแแค่เดือนเดียว สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องผ่อนต่อเพราะมันเป็นชื่อผม พอคิดๆดู ใครที่สร้างภาระให้กัน
พอคิดแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เวลาผ่านมาเรื่อยๆ ผมก็ยังรักเขาอยู่ แต่ก็ไม่ได้โหยหาแล้ว
ต้องใช้เวลานานแค่ไหนจนกว่าผมจะหมดรักเขา
รักตัวเองเถอะ...