ตอนนี้ผมเนี่ยอายุ15ครับครอบครัวของผมเมื่อก่อนเนี่ยจะทะเลาะกันบ่อยมากครับระหว่างพ่อกับแม่พอผมเริ่มโตพ่อกับแม่ก็เริ่มที่จะทะเลาะกันน้อยลงแต่ในช่วงหลังสงกรานปี2567พ่อเนี่ยเริ่มกับบ้านดึกแล้วให้เหตุผลว่าคุยงานทำงานแต่แม่เนี่ยคิดเล็กคิดน้อยว่าพ่อเนี่ยไปนอนกับคนอื่นบ้างไปเล่นการพนันบ้างคิดไปเรื่อยครับพ่อที่มีเรื่องเครียดปวดหัวกลับมาที่บ้านก็ถูกแม่บ่นด่าด้วยความปากไวของแม่ได้ลั่นไล่พ่อออกจากบ้านพ่อก็ออกไปพ่อเนี่ยจะเป็นคนที่เข้าใจยากตอนพ่อออกไปจากบ้านแม่พูดไปว่าถ้าออกไปไม่ต้องกลับมาเหยียบอีกนะปกติในยุคสมัยนี้ก็จะต้องง้อฝ่ายหญิงใช่มั้ยครับแต่พ่อผมที่มีเนื่องเครียดบวกกับเป็นคนขี้น้อยใจเนี่ยไม่คิดแบบนั้นครับพ่อก็ออกไปจากนั้นก็ทะเลาะกันหนักขึ้นๆจนมาถึงวันนี้วันที่ 5 สิงหาคม 2567
ทุกอย่างมันพังเพราะความปากไวครับแม่ด่าพ่อสารพัดแต่ที่ผมรับไม่ได้กับคำด่าของแม่คือแม่ลามไปด่าแม่ของพ่อที่เสียไปนานมากแล้วครับประมาณว่าพูดไม่คิดให้ดีๆแหละครับแล้วผมที่อายุ15 ต้องมาเจออะไรแบบนี้มันก็เป็นปมฝังใจมากๆครับ ที่ออกมาเล่าเพราะว่าอยากให้หลายๆคู่หลายๆครอบครัวที่มีปัญหากันไม่เข้าใจไม่ลงรอยกันเนี่ยคิดให้ดีๆก่อนจะพูดก่อนจะทำนะครับสำหรับคนมีลูกรักกันไว้ดีกว่าครับเห็นแก่เด็กเถอะอย่าเอาปัญหาส่วนตัวมาทำให้เด็กเนี่ยคิดมากจนทำให้เป็นปมเลยครับสงสารเด็กเถอะนะครับ ถ้าใครที่อ่านจนถึงข้อความนี้ก็ขอบคุณที่รับฟังปัญหาของเด็กอายุ15คนนึงนะครับ