ตอนเด็กผมขี้อายไม่มีเพื่อนเล่นสักคนตอนอนุบาลจนถึงป.3ตอน ป.4โดนครูที่เป็นกระเทยเกือบละเมิดทางเพศแต่โดนจับน้องชายจับนมหอมแก้มจับก้นผมรีบวิ่งหนีแล้วไม่เข้าเรียนวิชาที่ครูคนนั้นสอนอีกเลยผมเรียนโรงเรียนเอกชนเป็นโรงเรียนเกี่ยวกับศาสนาคริสต์มีซิสเตอร์จำได้แค่นี้ตอนเด็กๆตอนม.

ต้นเริ่มชอบใช้ความรุนแรงแก้ไขปัญหาจนมาม.3ติดยาชอบชกต่อยกันตอนสมัยม.ปลายก็ใช้ยามาเรื่อยๆแต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่รู้จักความรักคือมีรุ่นน้องรุ่นพี่รุ่นเพื่อนแม้แต่เพื่อนในห้องถ้าผมรู้ว่าเขาชอบแต่ผมไม่ได้ชอบผมจะไม่เข้าไปหาเลยเขาทักมาจีบก็ไม่อ่านทำเหมือยเขาเป็นอากาศแต่ถ้าเขาแบบจีบแล้วลุกเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวผมเกินไปผมจะด่ากลับไปเลยเหมือนน้องคนนึงแอบชอบผมมากเอารูปผมไปเป็นรูปหน้าหลักในเฟสผมก็ทักไปด่าวันปัจฉิมน้องเขาเก่งวาดรูปวาดรูปผมที่อยู่ในเฟสเอามาให้ตอนเขาจะเดินเอามาให้ผมก็เดินหนีแล้วขับรถออกจากโรงเรียนละไปบ้านเพื่อนต่อเลยเขาให้เพื่อนเขาที่เป็นน้องที่อยู่แถวบ้านผมเอามาให้ผมก็ทิ้งขยะทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีใครเกิดมายังไม่เคยมีแฟนสักคนแต่ผมก็อยากมีแฟนเหมือนคนทั่วไปแต่ผมไม่รู้ว่าความรักมันรู้สึกยังไงเพราะพ่อแม่ผมยังไม่รู้สึกว่ารักเลยเพราะตอนผมทำแม่ร้องไห้ต่อหน้าผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเดินหนีขึ้นไปดูกาตูนต่อเฉยตัวเองผมก็ไม่รักยกตัวอย่างผมเสพยาจนปอดผมเป็นหนองต้องดูดออกผมก็ยังเล่นเหมือนเดิมเพิ่งเลิกได้ปีเดียวเพราะโดนจับความรู้สึกตอนตำรวจวิ่งเข้ามาผมไม่ได้คิดอะไรเลยยื่นมือให้เขาใส่กุญแจมือละนั่งรถไปกับเขาในหัวไม่มีความรู้สึกอะไรเลยไม่กลัวว่าแม่ไม่มาแระกันตัวไม่กลัวว่าจะต้องเข้าคุกไม่กลัวเลยและไม่ได้คิดอะไรเลยในหัวพอแม่มาประกันตัวผมเริ่มเปิดใจกับแม่ว่าผมไม่ความรู้สึกรักความรู้สึกกลัวความรู้สึกเศร้ามีแต่ความโกรธความแค้นจะเป็นต่อเมื่อเพื่อนหักหลังเพื่อนนินทาและควบคุมไม่ได้คือถ้าขับผ่านเห็นหน้าผมขับตามไปตีเขาเลยแบบนี้เข้าข่ายโรคจิตไหมครับ