สวัสดีคะ เราอยู่ม.1มาอยู่ร.รใหม่ มาตอนแรกๆสังคมมันดีมากๆเลยเพื่อนน่ารัก แต่พออยู่ไปสัก2เดือนมันเริ่มเปลี่ยนไป เอาอันแรกก่อนเลยคือ โดนเพื่อนผช
มองขาด้วยสายตาคุกคามทางเพศปกติเป็นคนที่นั่งเอากระโปรงมาปิดตลอดเท่าที่จะปิดได้แล้วร.รนี้เป็นร.รที่เซนซิทีฟมากห้ามถักเปียห้ามมีความรักคนไหนทีความรักจะโดนเชิญเข้าห้องพักครูแล้วมีสายเยอะมากด้วยม.3ผญแรงทุกคน ต่อคะ แล้วหนูก็ไปปรึกษาเพื่อนใหม่ซึ่งเป็นกลุ่มผญ7คนรวมถึงหนูด้วยเขาก็บอกให้เราไปบอกครูซึ่งพอเขาห้องก็เชิญฝั่งผชมาคุยด้วยจนเป็นเรื่องใหญ่โตเรื่องที่2โดนเพื่อนคิดว่าเมินโกรธเพราะหน้านิ่ง+ป่วยหนักตอนนั้นมีเต้นกิจกรรมวันสุนทรภู่ด้วย ทำให้ใช้ร่างกายหนักมากๆตอนนั้นรู้สึกเพื่อนเริ่มเปลี่ยนไป ตอนนั้นตอนวันจะเต้นสุนทรภู่ขอครูลาหยุดไป3วันแต่ตอนนั้นเป็นรองโควิคทำให้เจ็บคอมากๆจนพูดก็จะเผลอไอออกมาตลอดเลยพยายามไม่พูด แล้วตอนนั้นเพื่อนก็รุมบอกหนูว่าเป็น ไร ตั้งแต่รู้จักก็ทำหน้าเบื่อโรคอิสัส ซึ่งหนูก็งงเบยตอนนั้นเพราะปกติเฟรนลี่เข้าหาเพื่อนรู้ตัวว่าหน้าหยิ่งจะพยามยิ้มชวนคุยถึงหนูจะไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเราก็ต้องปรับตัวกับสังคมใหม่ๆ หนูก็เลยบอกว่ากุป่วย มันก็บอกแล้วทำไมไม่พัก หนูคิดในใจก็พักไปแล้วแต่มันไม่หายข้าวยังไม่ได้กินท่าเต้นก็ยังจำไม่ได้แต่หนูก็เถียงไม่ได้เพราะหนูเพลื่ยต้องเต้นอีกตอนบ่ายต้องมาแต่งหน้าเองที่ร.ร แล้วก็ต้องมาทวนท่าเต้นอีกพูดก็ไม่ค่อยได้แสบคอแต่มันไม่เข้าใจหนูเลยอธิบายเท่าไหร่ไม่เข้าใจ หนูเลยเศร้ามาก
เรื่องที่3 โดนรุ่นพี่มองแรงใส่ เพราะอะไรไม่รู้ หนูเป็นคนที่เวลาคุยกับคนโตกว่าหรืออายุน้อยกว่าจะใช้โทนเสียงหวานๆ แต่ถ้าคุยกับเพื่อนเราจะใช้อีกแบบหนึ่งแต่รุ่นพี่มองแรงใส่พูดตะคอกใส่ตลอด เราเลยนอยมาก เพื่อนก็ไม่จริงใจเรีองมันเยอะมากๆหนูเหมือนอารมณ์จะแปรปวนตอนนี้ และเรื่องปัจจุบัน
มันต้องเต้นวันแม่เราซ้อมเต้นกันอยู่กับเพื่อนและเพื่อนก็เดิมเข้ามาดูและเต้นล้อเลียนและทำหน้าตาในระหว่างที่ทุกคนกำลังจริงจัง
มันมีเยอะกว่านี้อีกมากๆ หนูเลยอยากย้ายร.รก็เลยลองถามแม่เล่นๆว่าถ้าลองย้ายร.รดูจะเป็นยังไงดีแม่บอกทำไมถึงถามมีปัญหาอะไรเราเลยบอกไม่มีอาไร แม่ก็ถามต่อเราเลยพยายามปฎิเศษ. เราเบื่อมากๆมันอาจจะดูปัญญาอ่อนมั่ง55ที่มาระบายในนี้ เพื่อนก็หาคนระบายไม่ได้แม่ก็จะจริงจังทุกอย่าง เราไม่อยากให้แม่เสียตังค์เยอะด้วยมันต้องจ่ายค่านู้นนี้อีกถ้าย้ายร.รใหม่ พ่อแม่ก็เลิกกัน พ่อก็ไม่สะดวกไปรับไกลๆอีกบ้างทีก็เบื่อชีวิตคนเรามันก็ต้องเจอบ้างละ
ก็ต้องอดทนไป3ปีแล้วจบม.3 ร้องไห้ไปพิมไป ไม่มีที่ระบายจนต้องมาระบายในนี้โครตบ้าเลยถ้าอ่านจบก็ขอบคุณมากที่มาฟังหนูระบายนะ.