วิหค
ณ ป่าดงพงไพรแสนกว้างใหญ่ มีพฤกษาต้นน้อยคอยอาทร ให้ครอบครัววิหคแสนสุขสัน มีแม่นกและพ่อนกคอยเฝ้าไข่ ฟองสุดท้ายจากไส้อย่างมุและมานะ วันหนึ่งที่นกน้อยเบิกตาดูลอบข้าง กลับเจอพ่อแม่ที่เป็นดังโลกทั้งใบ เฝ้าดูแลด้วยใจอันรักยิ่ง นกน้อยครุ่นคิดนี้คือพ่อและแม่ เสมือนดังโลกทั้งใบของฉันหรือ เจ้านกน้อยฝึกโบยบินกลางเวหา
ช่วงแรกอาจพลาดตกสู่พื้นดิน เพียงมีโลกทั้งใบคอยชุบพลี
จนสำเร็จการท่องบนเวหา แม่นกน้อยสั่งสอนให้ดูพ่อ
พ่อของลูกคอยช่วยนานาชีวี เพียงอยากให้ลูกเป็นคนดีเหมือนดังพ่อ เจ้านกน้อยตั้งใจฟังในทันที เพราะคือสิ่งที่นกน้อยอยากเป็นดังใจหวัง ทว่าพนาลีแสนกว้างใหญ่ ย่อมมีสัตว์นานาที่คิดต่าง คอยรังแกนกน้อยทุกนาที จนทุกทีต้องลงเอยด้วยน้ำตา แม่นกน้อยคอยปลอบใจอย่างอารี และกล่าวคำว่าให้อภัย หากครั้งแรกและครั้งสองยังกระทำ ลูกจงสู้เพื่อตนเองไม่ใช่ใคร สกุณน้อยตั้งใจฟังดังเคยทำ และตั้งใจใช้ชีวิตเหมือนอย่างเคย เมื่อระพีลับขอบฟ้าเหมือนเช่นเดิม แต่พ่อนก ไม่กลับมาเหมือนทุกที แม่นกน้อยกางปีกสู่นภา เพื่อตามหาสามีที่รักยิ่ง แต่พบร่างเสาหลักที่นอนนิ่ง เจ้านกน้อยไม่ฉงนกับสิ่งที่เกิดขึ้น วิ่งเอิกเกริกไปกอดร่างบิดาที่นอนสิ้น กล่าวเหมือนเดิมว่าพ่อจ๋ากลับมาแล้ว
แต่นกน้อยดีใจได้ไม่นาน กลับสงสัยเหตุใดร่างพ่อจึงไม่ดิ้น เรียกพ่อจ๋าพ่อจ๋าตอบหนูที เหตุใดพ่อจึงไม่กล่าวสักวลี เพราะพ่อ นกกลับไป ยังดาราสกุณา แม่นกเอยด้วยวาจาที่เศร้าเสีย ในดวงอกมีเพียงแค่สามี บอกลูกนกพ่อของลูกหลับไหลในอัศนี กล่าวเป็นนัยครั้งสุดท้ายให้ลูกฟัง
นกน้อยสับสนและมึนงง เหตุใดคำสอนนี้ไม่เข้าหู
แม่นกน้อยกลับไม่เศร้าหรือเสียใจ ไม่ยอมปล่อยน้ำตาให้กลืนกิน หากเราอ่อนแอลูกเราจะมีชีวี อยู่อย่างไร?
แม่ทนสู้เพื่อลูกน้อยเหมือนดังเคย ต้องเข้มแข็ง มากกว่าเดิมจากทุกที ยอมลำบากเพื่อให้ลูกได้มีกิน ยอมตรากตร่ำเพื่อลูกในอ้อมอก เจ้านกน้อยได้เห็นถึงสิ่งนั้น จึงช่วยแม่ทุกวิธีที่ทำได้ สวรรค์ได้ลงทันมาทันใด ส่งสัตว์นานามารังแก เจ้านกน้อยสู้กลับอย่างสุดฤทธิ์ เพราะดวงจิตกล่าวว่า นี้คือคำที่แม่สอน หากยอมใครดังทุกที คงโดนกดสู่ธรณีอย่างที่เคย เจ้านกน้อยรำพึงถึงคำนั้น จึงจิกไปที่โอษฐ์ดังใจสั่ง
สัตว์นานาจึงตระหนก ด้วยความกลัว จึงหนีไปในพงพี แต่กลับมีสายตาที่จับจ้อง นั้นคือแม่ที่เฝ้ามองทุกนาที กลับได้กินน้ำตาก็ครั้งนี้ ที่ได้เห็นลูกน้อยที่ฟูมฟัก ได้สู้สุดใจ เหมือนดังที่เคยสอน แม่นกน้อยบินไปด้วยใจที่ยินดี ลูกน้อยของเราได้เติบโตเหมือนดังคุณ....
(ฉบับร่าง)ผมไม่รู้ว่าแต่งโดยใช้คำประพันธ์หรือกลอนอะไร แต่มันมาจากคำในหัวที่เรียงกัน ถ้าแต่งขัดใจขอโทษด้วยครับ
[SR] ผมลองแต่งเองครับ เป็นบทที่เขียนเองจากความรู้สึกที่ได้ฟังมาจากแม่เพื่อน
ณ ป่าดงพงไพรแสนกว้างใหญ่ มีพฤกษาต้นน้อยคอยอาทร ให้ครอบครัววิหคแสนสุขสัน มีแม่นกและพ่อนกคอยเฝ้าไข่ ฟองสุดท้ายจากไส้อย่างมุและมานะ วันหนึ่งที่นกน้อยเบิกตาดูลอบข้าง กลับเจอพ่อแม่ที่เป็นดังโลกทั้งใบ เฝ้าดูแลด้วยใจอันรักยิ่ง นกน้อยครุ่นคิดนี้คือพ่อและแม่ เสมือนดังโลกทั้งใบของฉันหรือ เจ้านกน้อยฝึกโบยบินกลางเวหา
ช่วงแรกอาจพลาดตกสู่พื้นดิน เพียงมีโลกทั้งใบคอยชุบพลี
จนสำเร็จการท่องบนเวหา แม่นกน้อยสั่งสอนให้ดูพ่อ
พ่อของลูกคอยช่วยนานาชีวี เพียงอยากให้ลูกเป็นคนดีเหมือนดังพ่อ เจ้านกน้อยตั้งใจฟังในทันที เพราะคือสิ่งที่นกน้อยอยากเป็นดังใจหวัง ทว่าพนาลีแสนกว้างใหญ่ ย่อมมีสัตว์นานาที่คิดต่าง คอยรังแกนกน้อยทุกนาที จนทุกทีต้องลงเอยด้วยน้ำตา แม่นกน้อยคอยปลอบใจอย่างอารี และกล่าวคำว่าให้อภัย หากครั้งแรกและครั้งสองยังกระทำ ลูกจงสู้เพื่อตนเองไม่ใช่ใคร สกุณน้อยตั้งใจฟังดังเคยทำ และตั้งใจใช้ชีวิตเหมือนอย่างเคย เมื่อระพีลับขอบฟ้าเหมือนเช่นเดิม แต่พ่อนก ไม่กลับมาเหมือนทุกที แม่นกน้อยกางปีกสู่นภา เพื่อตามหาสามีที่รักยิ่ง แต่พบร่างเสาหลักที่นอนนิ่ง เจ้านกน้อยไม่ฉงนกับสิ่งที่เกิดขึ้น วิ่งเอิกเกริกไปกอดร่างบิดาที่นอนสิ้น กล่าวเหมือนเดิมว่าพ่อจ๋ากลับมาแล้ว
แต่นกน้อยดีใจได้ไม่นาน กลับสงสัยเหตุใดร่างพ่อจึงไม่ดิ้น เรียกพ่อจ๋าพ่อจ๋าตอบหนูที เหตุใดพ่อจึงไม่กล่าวสักวลี เพราะพ่อ นกกลับไป ยังดาราสกุณา แม่นกเอยด้วยวาจาที่เศร้าเสีย ในดวงอกมีเพียงแค่สามี บอกลูกนกพ่อของลูกหลับไหลในอัศนี กล่าวเป็นนัยครั้งสุดท้ายให้ลูกฟัง
นกน้อยสับสนและมึนงง เหตุใดคำสอนนี้ไม่เข้าหู
แม่นกน้อยกลับไม่เศร้าหรือเสียใจ ไม่ยอมปล่อยน้ำตาให้กลืนกิน หากเราอ่อนแอลูกเราจะมีชีวี อยู่อย่างไร?
แม่ทนสู้เพื่อลูกน้อยเหมือนดังเคย ต้องเข้มแข็ง มากกว่าเดิมจากทุกที ยอมลำบากเพื่อให้ลูกได้มีกิน ยอมตรากตร่ำเพื่อลูกในอ้อมอก เจ้านกน้อยได้เห็นถึงสิ่งนั้น จึงช่วยแม่ทุกวิธีที่ทำได้ สวรรค์ได้ลงทันมาทันใด ส่งสัตว์นานามารังแก เจ้านกน้อยสู้กลับอย่างสุดฤทธิ์ เพราะดวงจิตกล่าวว่า นี้คือคำที่แม่สอน หากยอมใครดังทุกที คงโดนกดสู่ธรณีอย่างที่เคย เจ้านกน้อยรำพึงถึงคำนั้น จึงจิกไปที่โอษฐ์ดังใจสั่ง
สัตว์นานาจึงตระหนก ด้วยความกลัว จึงหนีไปในพงพี แต่กลับมีสายตาที่จับจ้อง นั้นคือแม่ที่เฝ้ามองทุกนาที กลับได้กินน้ำตาก็ครั้งนี้ ที่ได้เห็นลูกน้อยที่ฟูมฟัก ได้สู้สุดใจ เหมือนดังที่เคยสอน แม่นกน้อยบินไปด้วยใจที่ยินดี ลูกน้อยของเราได้เติบโตเหมือนดังคุณ....
(ฉบับร่าง)ผมไม่รู้ว่าแต่งโดยใช้คำประพันธ์หรือกลอนอะไร แต่มันมาจากคำในหัวที่เรียงกัน ถ้าแต่งขัดใจขอโทษด้วยครับ
SR - Sponsored Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ SR โดยที่เจ้าของกระทู้