สะพานแถวบ้านเราสะพานนึงเคยถล่มต่อหน้าต่อตา เป็นสะพานที่ให้คนเดิน มอไซผ่านได้ ข้ามไปมาระหว่างชุมชน และแหล่งท่องเที่ยว ที่ติดกับโรงเรียนและโบสถ์คริสต์
วันนั้นมันมีน้ำเชี่ยวกราด เรากับแฟนนักเรียนจอดมอไซหลบฝน เพราะเสื้อกันฝนสิบบาทยังไม่มีขายที่บ้านนอกนี้ และเราก็ไม่พกร่มมาเลย ชุดนักเรียนเค้าเซกส์ซี่หมดแล้ว มุมที่เราไปจอดรถ ก็เห็นสะพานนั่นพอดี
ก็คุยๆ กันอยู่ว่า น้ำมันเชี่ยวจังวะ แล้วสะพานนั่นก็ถล่มต่อหน้าตาเราสองคน เราเห็นว่าไม่มีคนร่วงลงน้ำนะ แต่หาข่าวไม่เจอว่ามีคนตายไหม
ภาพเดิมๆ ที่เป็นความทรงจำดีๆ แม่น้ำนี้มีสะพาน 3 สะพานติดกันในเมือง เราจะไปมีความทรงจำดีๆ กับสะพานต้นน้ำก่อนสะพานนี้อีกทีนึง ซึ่งห่างไป 200 - 300 เมตร เพราะมันติดกับวัดพุทธ แล้วพ่อแม่เราพาเราเที่ยวงานลอยกระทงตั้งแต่ตอนเรายังเล็ก สะพานต้นน้ำติดวัดนี้เวลามีจัดงาน คนจะเต็มสะพาน ทั้งขายของ จุดพลุ คนเดินขวักไขว่ลงถนน คือรถไม่ได้ผ่านง่ายๆ หรอก เวลาไปลงตลิ่งลอยกระทง ภาพในความทรงจำจะมีสะพานนั้นตลอด มันมีความสุข ไม่มีความคิดลบ
ทุกอย่างที่จำไว้สวยงาม กลายเป็นระแวง พอเราโต มีรถใช้ สะพานที่เห็นแทบทุกวันที่ผ่านโดยเลี่ยงไม่ได้ ถ้ามองด้วยสายตาว่า จะผ่านมันไม่พ้นใน 10 วินาที หรือเลนสวนกลางสะพานที่มีรถติดตลอด มีรถห้องเย็นใหญ่ๆ รถทัวร์ใหญ่ๆ เราจะเสียวมาก
เหตุผลที่เราเสียวมาก เพราะสะพานนี้ มันมีมานานมาก และตอม่อ มันเคยผุ เห็นเหล็ก เคยถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วทุกหน้าฝน น้ำที่มาจากป่า จะผ่านสะพานนี้ด้วยความเร็วแรงมาก
จริงอยู่ว่าเราจะชอบตกปลาที่สะพาน แต่ทุกสะพานที่เราไป มันจะเป็นสะพานที่รถแทบไม่วิ่ง ไม่เผชิญน้ำผ่านแรง ตอม่อหนาใหญ่ เป็นสะพานสร้างใหม่มาตรฐานสูง รถพ่วงขึ้นลงสวนกันสะพานก็แค่เขย่าเบาๆ มันคนละเรื่องกัน
เราแค่กลัว เพราะฝนตกน้ำหลาก สะพานรับน้ำปะทะเต็มๆ ถ้าน้ำมันถึงคอสะพาน สะพานอาจจะล้ม คนจะสาปสูญได้ ซึ่งเราอาจเป็นหนึ่งในนั้น
เคยเจอสะพานข้ามแม่น้ำถล่มต่อหน้าต่อตา แล้วเกิดภาพจำฝังใจ
วันนั้นมันมีน้ำเชี่ยวกราด เรากับแฟนนักเรียนจอดมอไซหลบฝน เพราะเสื้อกันฝนสิบบาทยังไม่มีขายที่บ้านนอกนี้ และเราก็ไม่พกร่มมาเลย ชุดนักเรียนเค้าเซกส์ซี่หมดแล้ว มุมที่เราไปจอดรถ ก็เห็นสะพานนั่นพอดี
ก็คุยๆ กันอยู่ว่า น้ำมันเชี่ยวจังวะ แล้วสะพานนั่นก็ถล่มต่อหน้าตาเราสองคน เราเห็นว่าไม่มีคนร่วงลงน้ำนะ แต่หาข่าวไม่เจอว่ามีคนตายไหม
ภาพเดิมๆ ที่เป็นความทรงจำดีๆ แม่น้ำนี้มีสะพาน 3 สะพานติดกันในเมือง เราจะไปมีความทรงจำดีๆ กับสะพานต้นน้ำก่อนสะพานนี้อีกทีนึง ซึ่งห่างไป 200 - 300 เมตร เพราะมันติดกับวัดพุทธ แล้วพ่อแม่เราพาเราเที่ยวงานลอยกระทงตั้งแต่ตอนเรายังเล็ก สะพานต้นน้ำติดวัดนี้เวลามีจัดงาน คนจะเต็มสะพาน ทั้งขายของ จุดพลุ คนเดินขวักไขว่ลงถนน คือรถไม่ได้ผ่านง่ายๆ หรอก เวลาไปลงตลิ่งลอยกระทง ภาพในความทรงจำจะมีสะพานนั้นตลอด มันมีความสุข ไม่มีความคิดลบ
ทุกอย่างที่จำไว้สวยงาม กลายเป็นระแวง พอเราโต มีรถใช้ สะพานที่เห็นแทบทุกวันที่ผ่านโดยเลี่ยงไม่ได้ ถ้ามองด้วยสายตาว่า จะผ่านมันไม่พ้นใน 10 วินาที หรือเลนสวนกลางสะพานที่มีรถติดตลอด มีรถห้องเย็นใหญ่ๆ รถทัวร์ใหญ่ๆ เราจะเสียวมาก
เหตุผลที่เราเสียวมาก เพราะสะพานนี้ มันมีมานานมาก และตอม่อ มันเคยผุ เห็นเหล็ก เคยถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วทุกหน้าฝน น้ำที่มาจากป่า จะผ่านสะพานนี้ด้วยความเร็วแรงมาก
จริงอยู่ว่าเราจะชอบตกปลาที่สะพาน แต่ทุกสะพานที่เราไป มันจะเป็นสะพานที่รถแทบไม่วิ่ง ไม่เผชิญน้ำผ่านแรง ตอม่อหนาใหญ่ เป็นสะพานสร้างใหม่มาตรฐานสูง รถพ่วงขึ้นลงสวนกันสะพานก็แค่เขย่าเบาๆ มันคนละเรื่องกัน
เราแค่กลัว เพราะฝนตกน้ำหลาก สะพานรับน้ำปะทะเต็มๆ ถ้าน้ำมันถึงคอสะพาน สะพานอาจจะล้ม คนจะสาปสูญได้ ซึ่งเราอาจเป็นหนึ่งในนั้น