เฝ้าที่ปลายเท้า

ไปไหนไปกัน

บันทึกวันสูญเสียโกโก้20กรกฎาคม2567

ปกติแล้วจะให้น้องอยู่หลังบ้านอยู่ในบ้านด้วยกันตลอด ผูกไว้บ้างปล่อยบ้างนิดๆหน่อยๆแต่ ด้วยความเป็นห่วง ไม่เคยห่างสายตา วันนั้นหยุดงานอยากปล่อยให้น้องมีความสุขและสนุกเต็มที่ซักวันตอนบ่ายจะล่ามไว้กับบ้านเพราะเราต้องไปงานข้างนอก
แต่เผลอตาแป๊บเดียวน้องวิ่งขึ้นถนน....ได้ยินเสียงดังโครม รถรั้วขนผลไม้ขับผ่านไปเร็วมากทั้งที่เป็นถนนในหมู่บ้าน
วิ่งไปอุ้มน้องจากกลางถนนหน้าบ้านที่กำลังร้องโหยหวนเจ็บปวด
โก้น้องตื่นๆ น้องอย่าตายนะ น้องๆๆๆอย่าตายนะเดียวเราไปหาหมอกัน  โก้ๆๆๆๆ
แต่แล้วน้องกระอัก3ครั้งก็จากไปในอ้อมอกเรา เราร้องให้อย่างไม่อายใครเลย  
เราปั้มหัวใจน้องเฝ้ารอน้องฟื้น ปูผ้าตั้งน้องไว้บนเตียงหลังบ้าน และจำฝืนทนขับรถไปงานศพพ่อเพื่อน ในใจภาวนากลับมาขอให้น้องฟื้น
แต่ในที่สุดปาฏิหาริย์ไม่มีจริง จำต้องขุดหลุมฝังน้องทั้งน้ำตา
แม้ใครจะดูเฉยๆธรรมดาๆแต่ชีวิตน้องมีค่ากับเรามากๆ เราสร้างบ้านเสร็จเข้าอยู่บ้าน3ชีวิตรวมโก้ด้วย และเราก็ไม่เคยเหงาเพราะมีโก้ เวลาเราอารมณ์เสียหงุดหงิดจะทะเลาะกันหันไปทักทายโก้หยอกโก้อารมณ์ลดลงเย็นจนไม่ทะเลาะกัน
โก้เยียวยาชีวิตเราได้ตลอด
บ้านหลังแรก หมาตัวแรก
โกโก้หมาน้อยเพื่อนรัก