ผมตามง้อแฟนคนนี้มา 3 ปี แล้วครับแต่เขาใจแข็งมากเลยครับหรือหมดรักผมแล้วก็ไม่รู้ เหตุผลที่เลิกคือผมเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเองครับ เราทะเลาะกันหนักครับ วันนั้นผมซ้อมกีฬาอยู่ตัวผมเป็นนักกีฬาและเวลาผมซ้อมผมไม่ชอบมีใครมากวนหรือผมใช้สมาธิห้ามมีอะไรมากวนเลยไม่งั้นผมจะหงุดหงิดมากก็เป็นนิสัยเสียของตัวผม ผมกับแฟนก็ได้ตกลงกันไว้ว่าเวลาผมซ้อมอยู่ห้ามโทรหา ยกเว้นมีอะไรสำคัญผมถึงจะไม่หงุดหงิด   ผมจะเป็นคนที่รับโทรศัพท์ตลอด แล้ววันนั้นเธอก็โทรมาหาผมผมก็เริ่มโมโหนิดหน่อย แต่ผมก็ยังควบคุมสติตัวเองได้แล้วผมถามเธอว่าโทรมามีอะไรเธอก็บอกว่า ไม่มีอะไร อยากโทรมาเฉยๆ 
ผมก็หงุดหงิดมากเลยตอนนั้นผมก็ขึ้นเสียง ผมก็บอกเธอว่า บอกแล้วใช่มั้ยเวลาซ้อมอยู่ถ้าไม่มีอะไรสำคัญอย่าโทรมากวน แล้วผมก็บอกเธอว่าจะไปไหนก็ไป 
จนผมได้ยินเสียงเธอเริ่มร้องไห้ และเธอก็บอกว่าก็ คิดถึง ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจที่ทำเธอร้องไห้แต่ผมก็โมโหเธอมากกว่าตอนั้นผมจึงไม่ได้พูดอะไรแล้วตัดสายไป หลังจากนั้นผมซ้อมเสร็จ ผมก็ได้ทักหาเธอ ผมสารภาพตรงๆเลยว่าตอนนั้นผมเริ่มเบื่อเธอด้วย ผมเลยบอกเธอว่า ห่างกันสักพักมั้ย  เธอก็ไม่ยอม เธอก็พิมพ์มายาวแต่สรุปว่าถ้าจะห่างกันก็เลิกเลยดีกว่า ผมก็เลยบอกเธอว่าเลิกกันก็ได้ เธอก็ไม่ยอมเลิก ผมก็เลยว่าข้อเสียของเธอ แล้วเธอก็ยอมเลิก แล้วผ่านมา 3-4 วันเธอก็ทักมาคุยปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็คุยกับเธอปกติเหมือนเดิม ตอนนั้นผมคิดถึงเธอมากจึงไม่ได้คิดเรื่องที่ทะเลาะกันแล้ว แต่ผมก็ยังมีอีโก้ที่คิดว่าเราเลิกกันไปแล้ว คุยกันปกติก็จริงแต่ผมไม่ได้ตอบเธอตลอดเหมือนเดิมตอบคำสองคำ เธอก็ทักมาง้อผมอยู่เรื่อยจนผ่านไปสักเกือบเดือน เธอก็เริ่มเข้าใจว่ายังไงผมก็ไม่กลับไปคบกับเธอ ส่วนตัวผมตอนนั้นก็ไม่คิดจะกลับไปคบกับเธอแต่ก็ยังรักเธอมากอยู่ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน นานๆทีคุย จนมาครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับเธอ เธอถามผมว่ากินข้าวหรือยัง ผมอ่านแล้วแต่ผมไม่ได้ตอบจนผ่านมา5วัน  ผมก็คิดถึงเธอจึงเข้าไปดูแชททำไมเธอไม่ทักมาหลายวันแล้ว ผมถึงตอบว่ากินแล้ว ผมพูดตรงๆเลยไม่ได้ตั้งใจจะเมินเธอ ตอนนั้นมันคือช่วงที่เราไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนผมจะกดอ่านไปแล้วแต่ตอนนั้นผมยุ่งอยู่เลยกะว่าไว้คค่อยตอบผมก็ลืม แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายว่าลืม   แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่ทักมาหาผมอีกเลย ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรมากมายเพราะผมอยากเริ่มต้นใหม่แต่ก็ไม่ได้มีใครเพราะรักเธออยู่ จนผ่านมาเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดของผมก็มากขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงทักง้อเธอ ครั้งแรกในวันเกิดเธอ ตอนนั้นเลิกกันได้ 4 เดือนแล้ว ผมก็อวยพรเธอและให้ของขวัญเธอเป็นเงินเนื่องจากตอนนั้นเราห่างไกลกันมากผมจึงไม่ได้เตรียมอะไรเป็นพิเศษ แล้วเหมือนกำลังจะดี ก็ได้คุยกันต่อแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกกับผมเหมือนเดิม คุยกันได้3วัน และเธอก็ไม่ตอบผมอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่ได้ทักตามง้อเธอต่อด้วยผมรู้สึกเสียใจมากตอนนั้น แล้วผ่านมาสักพักผมก็เริ่มคิดได้ทำไมผมไม่อธิบายเธอเรื่องที่ลืมตอบทำไมไม่ขอโทษเธอที่บอกเลิกเธอทั้งที่เอาอารมณ์มาเป็นตัวตัดสิน ผมรู้สึกผิดตลอดเวลาที่ผ่านมา 3 ปี ผมทักหาเธอตลอดในวันสำคัญ วันเกิด หรือ ปีใหม่ ผมจะทักอวรพรเธอ แต่เธอก็ไม่ตอบผมเลย แฟนคนนี้ผมคบกันแค่ปีเดียวแต่ผมก็รักเธอมาตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้จะเลิกกันแล้ว ตอนนี้ผมรักเธอจนปลงแล้วแต่ก็รู้สึกผิดมากๆในใจ แค่อยากให้เธอให้อภัยกับสิ่งที่ผมทำผิดก็พอแล้วครับ ผมควรทำไงดีครับ